wpk-admin Persoonlijke verhalen 1 jul 2021, 13:25

Leestijd: 5 minuten

Mireille: ‘Eindelijk was ik zwanger. Maar ik ging er bijna dood aan’

“Het heeft lang geduurd voordat ik de man ontmoet had met wie ik kinderen wilde. Met eerdere vriendjes
voelde ik na korte tijd vaak al: dit is niets blijvends. Tot ik op mijn 35e Olav ontmoette. Onze wens om kinderen te krijgen eindigde in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik ging er bijna dood aan.

Mijn zwangerschap betekende bijna mijn dood

We kwamen elkaar tegen in een café, heel cliché. Ik was daar met collega’s, hij met een vriend. We wilden
tegelijk bestellen aan de bar. We lachten en maakten kort een praatje. Later die avond praatten we weer,
langer. En we wisselden telefoonnummers uit. Een week later wist ik: met deze man wil ik oud worden en
een gezin stichten.

Niet makkelijk

En het liefst wilde ik snel kinderen krijgen. Want ja, ik was al wel 35. En bij mijn moeder en mijn twee zussen
was het moeizaam gegaan voordat ze kinderen hadden gekregen. Dus ik had het vermoeden dat het niet
makkelijk zou gaan.
Hij moest wel even slikken toen ik zo snel al over kinderen begon, maar hij was er na een paar weken zelf
ook enthousiast over. Hij was 39 en wilde geen ‘oude’ vader worden. Bovendien was hij er net als ik van
overtuigd dat hij met mij verder wilde.

Miskraam

We gingen al snel samenwonen en ik stopte dus ook al snel met de pil. Na een half jaar bleek ik zwanger te
zijn, maar acht weken later kreeg ik een miskraam. Ik was verdrietig, maar ik dacht: ach, hopelijk lukt het de
volgende keer.
Daarna gebeurde er heel lang niets. Elke maand was ik weer ongesteld. Dat komt vast doordat ik zo lang de
pil geslikt heb, dacht ik. Mijn lichaam is er nog niet helemaal klaar voor om zwanger te worden.

IVF

Maar een jaar na de miskraam begon het zijn tol te eisen. We wilden zo graag een kind, we probeerden van
alles, maar het lukte gewoon niet. We spraken er met onze huisarts over, lieten ons onderzoeken, en
uiteindelijk gingen we aan de slag met IVF, een vruchtbaarheidsbehandeling.
Een kans van 1 op 5, vertelde de arts in het ziekenhuis. Ik zette me al schrap voor nóg meer teleurstellingen,
maar ik was vastbesloten: als we dit niet proberen, gaat het nooit lukken. Ik had ontzettend veel last van die
behandelingen. Ik had buikpijn, was misselijk, ik voelde me echt belabberd. Maar ik doorstond het allemaal
omdat ik onze zo zeer gewenste baby op mijn netvlies had.

Mislukt

De IVF-behandelingen duurden maanden. Een paar keer mislukte het en ik kreeg nóg twee keer een
miskraam. Het putte me uit, ik werd er ontzettend verdrietig van. Ik had het gevoel dat alles in mijn leven
mislukte. Ik was moe en gestrest, tussen Olav en mij kwam steeds meer spanning in de lucht te hangen en
op mijn werk kon ik me niet meer concentreren.
Olav was ook verdrietig, maar ik merkte aan hem dat hij steeds meer begon te twijfelen aan ons plan. Want
wat als het nooit zou lukken? Konden we er dan niet beter mee stoppen? Hadden we het ervoor over dat
onze relatie voortdurend op deze manier onder druk zou blijven staan? vroeg hij op een dag aan mij.

Nog één keer

Ik moest erover nadenken. “Laten we het nog één keer proberen”, zei ik een paar weken later tegen hem.
“Als het dan niet lukt, is het de laatste keer geweest.” Dus togen we weer naar het ziekenhuis. Weer met die
spanning in ons lichaam: hoe zou het deze keer gaan? Zou ik me weer zo beroerd voelen?
Ja, ik voelde me weer net zo beroerd. Maar toen korte tijd later bleek dat ik zwanger was, waren we
euforisch. Het was gelukt! ‘s Avonds in bed – waar ik doodmoe en misselijk naast Olav lag – fantaseerden
we vast over leuke namen. En meteen aan het begin kocht ik al kleertjes – ik kon het niet laten.

Hiskes zoontje overleed tijdens de bevalling: ‘ik was wel moeder geworden, maar ik had geen kind’

Buikpijn

Toen ik tien weken zwanger was, had ik op een dag last van buikpijn. Niets waar ik me zorgen over maakte
want ik had al zo vaak buikpijn gehad van al die behandelingen. ‘s Avonds zou ik uit eten gaan met een paar
collega’s. We hadden het heel gezellig, ik probeerde de pijn te negeren. Maar ze merkten dat ik me niet
lekker voelde.
Toen ik naar het toilet ging en zag dat ik bloedverlies had, raakte ik een beetje in paniek. Zou ik weer een
miskraam krijgen? Dat zou toch niet wéér gebeuren? Ik ging terug het restaurant in en vlakbij de tafel
voelde ik me ineens heel draaierig worden. “Ik heb het gevoel dat ik flauw ga vallen”, zei ik tegen mijn
collega’s.

Alarmbellen

Een van mijn collega’s vroeg door: “Waar heb je nog meer last van?” Ik vertelde over de zwangerschap en
de buikpijn. Bij haar gingen meteen de alarmbellen rinkelen. Haar moeder is verloskundige, dus zij had
meteen door dat er iets mis was. Voor ik het wist, lag ik in een ambulance en werd ik met gillende sirenes
naar het ziekenhuis gereden.
“De bevruchte eicel is in je eileider genesteld”, legde de arts in het ziekenhuis uit. Een
buitenbaarmoederlijke zwangerschap, legde hij uit. “Het vruchtje kan daar niet overleven, want alleen in de
baarmoeder heeft het ruimte om te groeien. Maar dat het in de eileider groeit, is gevaarlijk, want als het
vruchtje groeit, kan de eileider scheuren.”

Net op tijd

Ik was er net op tijd bij geweest, maakte hij me duidelijk. Als mijn collega’s niet meteen een ambulance
hadden gebeld, maar ze me bijvoorbeeld naar huis hadden gebracht en met een kopje thee naar bed
hadden gestuurd, dan was ik er niet meer geweest.
Het heeft lang geduurd voordat ik over deze traumatische ervaring heen was. Maar na de operatie in het
ziekenhuis was het wel duidelijk voor mij: dit was echt de laatste keer voor mij. En dat verdriet blijft, want ik
wilde het zó graag.”

https://www.jmouders.nl/onderzoek-gen-verschillen-ivf-babys-verdwijnen/