Janneke Juffermans Mentale gezondheid 5 jul 2021, 16:20

Leestijd: 4 minuten

Moeder Inge: ‘Mijn kind was depressief. Het was de hel voor ons gezin’ 

“Ik zag het altijd meteen als ze op haar fiets aan kwam rijden uit school, zelfs vanaf een afstand. Haar houding, de schouders die naar beneden hingen, de uitgetelde blik op haar gezicht. En elke keer sneed het door mijn ziel. Mijn kind was depressief.

Als je kind het leven niet leuk meer vindt

Mijn dochter was nog maar 12 jaar toen we het idee kregen dat het niet goed met haar ging. Ze was altijd een speels kind geweest, vol ideeën en creativiteit. Maar toen ze net in de brugklas zat, kreeg ze het moeilijk.

Nieuwe vrienden

Ze vond het lastig dat ze niet meer op de basisschool zat. Daar had ze een heerlijke tijd gehad, met veel leuke vriendschappen. Uit haar klas was ze de enige die naar de nieuwe school ging, dat was erg jammer.

Maar wij dachten: ze maakt wel weer nieuwe vrienden. Dat bleek niet zo makkelijk te gaan. Ze kon niet meteen goed aarden in haar klas. Niet daar een vervelende sfeer heerste, maar ze vond het lastig om aansluiting te vinden.

Teruggetrokken

Dus wij dachten aanvankelijk dat dat het was waarom ze steeds zo prikkelbaar reageerde. En ze kwam natuurlijk in de puberteit, dus logisch dat ze steeds vaker teruggetrokken op haar kamer zat.

Hoe gek het misschien ook klinkt, het duurde minstens een jaar voordat wij doorhadden dat er meer aan de hand was. Misschien duurde het zo lang omdat we het niet wílden weten. We wilden gewoon dat het goed met haar zou gaan.

Is je kind somber en down? 6x dit wil je weten over een depressie bij kinderen

Rustig moment

Maar op een gegeven moment kwam ik erachter dat ze vaak ‘s avonds laat nog wakker was en vaak huilend in bed lag. Als ik vroeg wat er was, schermde ze zich af door te zeggen dat ze er niet over wilde praten.

We merkten dat ze steeds meer vast begon te lopen. En op een dag hebben we tegen haar gezegd dat we er graag met haar over wilden praten op een rustig moment. Ze mocht dat moment van ons zelf kiezen, maar we hebben gezegd dat we het er wel echt over moest hebben omdat we zagen dat het niet goed met haar ging.

Grijs van binnen

Na een paar weken zei ze eindelijk: ‘Zondagavond wil ik wel praten.’ We zijn toen naar een rustig plekje gereden om erover te praten, we wilden niet dat haar broer en zus de helft van het gesprek meekregen.

We hadden van tevoren nagedacht welke vragen we haar zouden willen stellen. Want uit zichzelf zou ze het moeilijk vinden om er iets over te zeggen. Het ging heel moeilijk, maar stukje bij beetje kwam er van alles los. Dat ze zich vaak zo somber voelde, alsof alles grijs was van binnen. Dat ze niets meer leuk vond. Dat ze ‘s avonds vaak verdrietig was, maar niet goed wist waarom.

Schuldig

In die periode daarna hebben we eerst geprobeerd zelf veel met haar te praten. We hoopten dat we haar weer wat meer levensvreugde en zelfvertrouwen zouden kunnen geven.

Naïef gedacht natuurlijk, want wij zijn haar ouders, geen hulpverleners. We zagen dat ze het wel fijn vond dat wij het wisten, maar dat ze juist minder vertelde doordat wij er zo vaak over begonnen. Ze voelde zich schuldig over haar depressie.

Therapeut

Ondertussen waren wij ontzettend bang dat ze steeds dieper zou zinken en zelfmoordgedachten zou krijgen. Onze andere twee kinderen hadden uiteraard ook aandacht nodig en vonden het zelf ook lastig wat er met hun jongste zusje aan de hand was. Het was een hel.

We zijn toen op zoek gegaan naar een therapeut die haar verder kon helpen. Dat heeft ons flink wat energie gekost, want we kenden niemand in onze omgeving die hiermee te dealen had. Je begint dan dus blanco met zoeken. En het was wel belangrijk dat de therapeut een goede klik met haar zou hebben.

Glimlach

Diverse gesprekken hebben we dus gevoerd die tot niets leidden. Uiteindelijk kwamen we bij iemand terecht met wie ze duidelijk een klik had. Daar kon ze eindelijk praten zonder dat ze zich ongemakkelijk hoefde te voelen. Soms waren wij erbij, maar meestal niet.

Het heeft heel lang geduurd voordat we merkten dat het écht beter ging, maar maanden later zag ik haar ineens weer aan komen fietsen, maar nu met haar schouders recht en een glimlach op haar gezicht. En dat beeld zagen we steeds vaker: een puberdochter die lekker in haar vel zat. Het heeft veel tijd gekost, en ze heeft er een lange therapie voor gevolgd, maar wat ben ik dankbaar dat die weg haar heeft geholpen.”

Is jouw puber depressief? Zo krijg je grip op hun dip