Janneke Juffermans Persoonlijke verhalen 20 jul 2021, 12:36

Leestijd: 3 minuten

Meike: ‘Ik lette even niet op en mijn kind was bijna verdronken’

“Wij wonen aan het water, daarom was ik er – al toen mijn twee kinderen nog maar heel klein waren –voortdurend op gespitst dat ze niet in het water zouden vallen of rennen. Toen ze nog heel klein waren, was ik er altijd bij als ze buiten speelden. Ze zijn nooit eerder bijna verdronken.

Het gebeurde in een split-second

Zodra ze vier jaar waren, gingen ze op zwemles. Bij het zwembad zeiden ze wel dat het op die leeftijd wat meer tijd in beslag zou nemen, maar dat maakte me niet uit. Als ze zich al een beetje zouden weten te redden als ze in het water zouden vallen, zou dat al winst zijn.

Handig

Ze moesten van ons hun A én hun B halen omdat we aan het water wonen. Mijn oudste dochter vond zwemmen zo leuk dat ze ook nog haar C wilde halen en daarna op reddingszwemmen wilde. ‘Handig’, dacht ik nog, ‘je weet nooit’.

De jongste, mijn zoon, had daar geen interesse in. Die was het zat zodra hij zijn B-diploma had. Ook prima, hij kon in elk geval zwemmen. Ik zag wel duidelijk dat hij wat minder beholpen was dan mijn dochter.

Spelen in de golven

Toen we een paar jaar geleden op vakantie naar Engeland gingen, was de oudste 9 en de jongste 7. Ik was allang niet meer bang dat ze voor ons huis zouden verdrinken, dus we gingen ook met een gerust hart met hen naar het strand.

Het stukje kust waar wij zaten, was rotsachtig, maar met een strandje in een ruime bocht. Er waren geen enorme golven, maar wel genoeg voor de kinderen om er lekker in te spelen.

Lekker lezen

Ik had ze uitgebreid geïnstrueerd over de plekken waar onder water rotsen zaten, zodat ze daar een beetje uit de buurt konden blijven. Een hele tijd zat ik naar hen te kijken, hoe ze speelden, en de hele tijd ging het goed. Bovendien zat er ook een badmeester in een huisje die de branding in de gaten hield.

Ik houd enorm van lezen als ik op vakantie ben, dus ik had ook naar het strand een boek meegenomen. Nu kon ik eindelijk even lezen. Ik zat dus lekker te lezen op mijn handdoekje en elke bladzijde keek ik wel even op om te checken waar de kinderen waren.

Sterke stroming

Opeens, ik had een bladzij of vijftien gelezen, stond de badmeester voor mijn neus. Met mijn twee kinderen er druipend achter. Of ik alsjeblieft goed op mijn kinderen wilde letten. Ik keek verbaasd, want ik hield het voor mijn gevoel goed in de gaten.

Hij wees naar twee rotspartijen en vertelde dat daartussen een enorm sterke stroming was. ‘Iedereen die hier vandaan komt, weet dat. Daarom zwemt er ook niemand.’ Nu zag ik pas dat het op die plek inderdaad leeg was in het water.

Meegesleurd

‘U mag trots zijn op uw dochter’, zei hij nog en hij liep weer terug. Blijkbaar was mijn zoon in de stroming terecht gekomen en was het hem niet gelukt om weer terug te zwemmen. Hij had geworsteld maar werd gewoon meegesleurd door het water.

Hij had geroepen naar zijn zus en die was meteen in actie gekomen. Ondanks de stroming was het haar gelukt om haar broertje bij een arm te grijpen en weg te sleuren.

Lamgeslagen

Hij had de schrik nog in zijn ogen, zij was apetrots dat ze nu een echte ‘reddingszwemmer’ was. Ik zat helemaal lamgeslagen op mijn handdoek. Daar zat ik dan met mijn goede bedoelingen. Altijd oplettend en in die paar seconden dat ik niet had gekeken, was het meteen misgegaan.

Blijkbaar kan ik niet op mijn eerste indruk afgaan. De zee kan rustig lijken, maar toch heel verraderlijk zijn. Ik heb me voorgenomen om op plekken met water die voor ons nog onbekend zijn eerst te informeren hoe veilig het is om er te zwemmen. Ik wil niet nog een keer zoiets meemaken. Ik word nog misselijk als ik er aan denk.”

Secundaire verdrinking: dit zijn de symptomen