Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 24 dec 2021, 10:08

Leestijd: 5 minuten

Marlous: ‘Mijn dochter had een onzichtbaar vriendje in de kast die haar nare dingen liet doen’

Marlous* (32): “Samen met mijn man, dochtertje van vier en zoontje van twee verhuisden we naar een oud huis in het dorp waar we al woonden. Het was onze droom om op die plek een basis te vinden voor ons gezin en de wens naar nog een kindje was groot. Het honderd jaar oude huis was daar groot genoeg voor, dus we konden ons geluk niet op toen het ruime bod dat we hadden gedaan, geaccepteerd werd.

We hoorden Bobbi tegen iemand kletsen

We werden verliefd op het huis vanwege alle oude elementen die nog aanwezig waren, zoals kruipkasten, houten balken en originele ornamenten. Tijdens de bezichtigingen was onze oudste dochter mee: Bobbi, een nieuwsgierige kleuter van net vier jaar.

Terwijl wij het prachtige huis van onder tot boven bekeken, liep zij zelf door het huis te dwalen. Toen we beneden kwamen, konden we haar even niet vinden. We keken in de grote (afgesloten) tuin, ze kon niet ver weg zijn. Op dat moment hoorde mijn man haar ergens kletsen, dus we riepen haar nog een keer en toen kwam ze uit een inbouwkast gelopen. We vroegen haar wat ze daar deed, maar ze zei dat ze gewoon aan het rondkijken was. Zelf hadden we de kast al bekeken: op een paar planken na was daar niks te zien.

Ze moest een schaar pakken van het meisje in de kast

Eenmaal verhuisd pakten we dozen uit en vond iedereen zijn plek in het nieuwe, oude huis. Bobbi kreeg een eigen kamer, een echte grote-meisjes-kamer zoals ze dat zelf zei en ook ons zoontje van twee, Abel, kreeg zijn eigen kamertje. En, ik was zwanger van de derde! Dus ook dat kamertje werd een mooie plek. Het inrichten vond ik het allerleukste en ik was dan ook regelmatig aan het schuiven met meubels en accessoires.

We rommelden wat aan, het was precies in de zomervakantie dus we waren een paar weken vrij, met de kindjes om ons heen. Waar onze tweejarige vooral in de tuin te vinden was, kroop onze dochter steeds in de inbouwkast. Diezelfde kast waar ze uit kwam toen we haar tijdens de bezichtiging kwijt waren. We vroegen haar wel eens wat ze daar deed, want meer dan voorraad lag er niet, en ze vertelde dat ze daar speelde.

Ze nam inderdaad vaak wat mee, een pop, Duplo of tekenspullen. We hoorden haar kletsen, maar dat deed ze vaker als ze zelf aan het spelen was. Tot ze een keer in de avond bij het naar bed brengen vertelde dat ze morgen ook echt een schaar mee moest nemen de kast in. Ik vroeg haar waarom dat moest en toen zei ze iets waarvan m’n haren recht overeind gingen staan… Ze vertelde dat het moest van het meisje in de kast. De rillingen liepen over mijn rug, maar ik probeerde dat niet te laten merken. Ik vroeg verder naar het meisje, maar ze wilde er niet veel over kwijt. Ze zei ook dat ze niet mocht zeggen waar de schaar voor was…

Ik vond poppen zonder ledematen en tekeningen met een kruis door haar broertje

Ik vertelde het aan mijn man en die wuifde het een beetje weg, maar toch ging ik niet heel lekker slapen die avond. De volgende dag heb ik de scharen in ieder geval verstopt, maar Bob was wel weer in de kast aan het spelen. Ik besloot even te luisteren bij de deuropening naar wat ik haar hoorde zeggen, maar ze zat gewoon in een spel met haar poppen, zo leek het.

Tot ik die avond haar poppen uit de kast haalde en zag dat een pop geen armen en benen meer had en ze de ander helemaal ondergetekend had met stift. En ik vond een tekening met daarop vier poppetjes: eentje met een groot kruis erdoor en een poppetje met kort haar. Nog een gewoon poppetje en eentje met een kruis in het midden. Die dag erna vroeg ik wie ze getekend had. Het poppetje met het kruis was haar broertje, daar moest een kruis door, want het meisje in de kast had geen broertje.

Het andere poppetje had kort haar, Bobbi wilde ook kort haar, want het meisje in de kast had dat ook (vandaar de schaar, denken we). De andere twee waren wij. Het kruis in het midden van het vierde poppetje, dat was ik. Dat kruis ging precies over mijn buik… De pop zonder armen en benen was haar broertje en de pop met overal stift was de baby in mijn buik, vertelde ze. Ik kreeg ook hier weer de rillingen van en vertelde haar dat de kast niet meer om te spelen was, deed ‘m op slot en bewaarde de sleutel op een plek waar zij niet vanaf wist.

En toen had ze een schaar te pakken…

Even ging dit goed en gebeurden er geen vreemde dingen, tot ik haar op haar kamer hoorde kletsen. Met wie praat je, vroeg ik. Met het meisje uit de kast, mama, zei ze. Ik rende de kamer in en ja hoor, ze had een schaar gevonden en al haar haren afgeknipt. Ik heb gehuild en gevraagd waarom ze dit had gedaan. Het moest van het meisje, vertelde ze.

Moest je nog meer doen van het meisje, vroeg ik. Ja, Abel moet weg, maar dat wil ik eigenlijk niet mama… (ik had hem net in bed gelegd, dus wist dat hij daar veilig lag). Het meisje uit de kast is niet lief tegen me, zei ze. Ik wist even niet meer wat ik moest doen, dus heb haar bij me genomen (later heeft de kapper haar haren netjes geknipt) en ben op zoek gegaan naar informatie hierover. Het blijkt dus zo te zijn dat kinderen dingen kunnen zien die er niet zijn, of die wij volwassenen niet zien.

Samen hebben we het meisje gevraagd om weg te gaan en Bobbi met rust te laten. We hebben zelfs iemand laten komen om het huis te reinigen, dus om alle geesten (die er kennelijk waren) het huis uit te verdrijven… Het klinkt misschien vaag, maar dit leek zo echt dat ik er zelf niet meer lekker door sliep. Elke keer als ik die kast in ging om iets uit de voorraad de pakken, kreeg ik de koude rillingen. Je voelt het misschien al aankomen: we zijn daar weg gegaan. Het voelde niet goed meer. Nu wonen we in een nieuwbouwhuis in dezelfde wijk, wel met de oude bouwstijl, maar in ieder geval zonder onzichtbare vriendjes…”

De naam Marlous* is gefingeerd, de echte naam is bekend bij de redactie.

Nynkes zoontje (6) is paranormaal begaafd: ‘Hij zag een vrouw op de overloop’