Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 14 mei 2022, 14:36

Leestijd: 3 minuten

Marloes (41): ‘Mijn zoontje van negen is overal bang voor en durft niets’

De oudste zoon van Marloes is bang voor heel veel dingen en durft bijvoorbeeld niet zonder zijwieltjes te fietsen. Het belemmert hem volgens Marloes in zijn doen en laten, maar ze weet niet zo goed wat ze er aan kan doen: “We hopen dat hij eroverheen groeit.”

Marloes (41): “Ik heb vier kinderen: een jongen, twee meisjes en een jongen. De oudste is negen jaar en echt een heerlijk lief en makkelijk kind. De twee meisjes zijn stoere kindjes, klimmen overal bovenop, steppen keihard over de stoep en doen alles wat niet mag. De jongste is pas twee, maar probeert ook vaak lekker mee te doen met de meiden.

Dit allemaal in tegenstelling tot mijn oudste zoon. Die is overal bang voor en durft helemaal niets. Waar het vandaan komt weet ik niet, maar hij is dus heel bang voor honden. Zodra er een hond aan komt lopen op de stoep, springt hij twee meter opzij (nog net niet de weg op) en zet hij het op een gillen. Ik probeer dat altijd tegen te gaan wanneer ik die hond al zie. Dan ga ik naast of voor hem lopen en lopen we samen langs de hond. Meestal gaat dat dan zonder gillen… En hondenbaasjes altijd maar zeggen ‘Oh maar mijn hond doet niets hoor!’. Dat helpt natuurlijk niet, want hij heeft gewoon angst.

Het idee dat hij zonder zijwieltjes moet fietsen, maakt hem al bang

Fietsen, dat durft hij ook niet. Jarenlang zat hij op zijn loopfiets en dat ging goed. Eindelijk gaat hij nu af en toe op zijn fiets met zijwielen, maar zonder, dat doet hij gewoon niet. Hij durft het niet, zelfs niet met een helm of als wij hem vasthouden. We hebben het al meerdere malen geprobeerd, maar hij stapt gewoon die fiets niet op zodra de zijwielen eraf zijn. We hebben de wieltjes al iets hoger gezet, dus hij fietst eigenlijk vrijwel zonder, maar dat heeft hij niet door. En het idee dat hij zonder zijwielen, dus zonder balans moet fietsen, maakt hem al bang.

Ook duurde het een eeuwigheid tot hij naar het volgende badje mocht met zwemles, want onder water gaan vond hij hartstikke eng. Uiteindelijk heeft hij na heel veel geduld zijn diploma’s gehaald. We geven hem alle ruimte en hebben een engelengeduld met hem, maar ik baal er soms wel van dat hij bijvoorbeeld nog niet fietst. Of dat hij niet lekker mee speelt in de speeltuin. Hij gaat wel van de glijbaan, maar klimmen op het klimrek zal je hem niet snel zien doen. Sinds kort vindt hij schommelen leuk, maar ook dat heeft lang geduurd.

Even geleden waren we naar de Efteling en daar had hij zo’n zin in, want hij had er de leukste verhalen over gehoord van kinderen uit zijn klas. Eenmaal daar aangekomen zijn we in de Droomvlucht geweest en dat vond hij wel spannend genoeg. Hij is vervolgens in geen een attractie meer gegaan. Hoe we hem ook ondersteunen, zijn emoties erkennen en geduld hebben: we krijgen het niet voor elkaar dat hij over zijn angsten heen stapt. En natuurlijk is het goed dat hij zijn grenzen goed en duidelijk aangeeft, maar hoe leuk zou het voor hem zijn als hij net wat meer zou durven.

We gaan hulp zoeken voor hem

Gelukkig heeft hij er zelf geen last van en we hopen nog steeds dat hij er uiteindelijk wel overheen groeit. Wel hebben we, samen met mijn zoon, nu de keuze gemaakt om professionele hulp in te schakelen. We gaan bekijken of hij een angststoornis heeft of dat hij gewoon voorzichtiger is dan leeftijdsgenoten. En samen kijken we wat we verder kunnen doen, zodat hij met minder angst kan gaan leven.”

Stress bij tienermeisjes leidt vaker tot angststoornissen. Hoe help je je dochter hierbij?