Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 28 jun 2023, 13:02

Leestijd: 7 minuten

Marco ziet na de scheiding zijn kinderen niet meer: ‘Ik word aangekeken alsof ik een crimineel ben’

Dat scheidingen niet altijd even prettig verlopen, weten we allemaal. Marco weet daar alles van, want na de scheiding van zijn ex-vrouw mag hij zijn kinderen (10 en 5 jaar) niet meer zien. “Geef me in ieder geval iets, een dag met mijn kinderen of even een paar minuten op Facetime. Alleen dat zou mij al heel gelukkig maken.”

“Het huwelijk tussen mij en mijn ex-vrouw liep al een tijd niet meer goed. We probeerden het nog samen, vooral voor de kinderen, maar op een gegeven moment ging het gewoon niet meer. Het boterde niet meer, we groeiden uit elkaar en er was geen respect meer naar elkaar. En dan moet je deels aan jezelf denken, maar ook zeker aan de situatie van de kinderen thuis. Je kinderen moeten in een gezonde thuissituatie leven en die kon ik op een gegeven moment niet meer bieden. Het meest verstandige was dus dat we voor een scheiding gingen. Ik heb toen die knoop doorgehakt en gezegd: tot hier en niet verder. En mijn ex-vrouw ging met de scheiding akkoord.

Nieuwe vriendin

We hebben toen een mediator in de arm genomen en vervolgens hebben we gezamenlijke afspraken gemaakt. We besloten toen dat we voor co-ouderschap gingen. Ik ben toen uit huis gegaan, het huis dat ik zelf had gekocht, zodat zij daar konden blijven wonen. Ik wilde gewoon dat mijn kinderen een goede basis hadden na de scheiding. In eerste instantie ging het na de scheiding prima, het contact was gewoon normaal. Tot ik afgelopen oktober aan mijn ex-vrouw wilde vertellen dat ik een nieuwe vriendin had. Ik benaderde haar en vroeg of ze een keertje tijd had om samen even ergens te zitten en te drinken. Zij wilde niet afspreken, daar had ze geen behoefte aan.

Ik wilde het haar ook niet door de telefoon vertellen, dus toen wachtte ik op het moment dat zij de kinderen naar school bracht. Ik liep naar haar toe en vroeg of ze even tijd had om ergens wat te drinken, omdat ik even wilde praten. Opnieuw had ze daar geen behoefte aan en als ik iets wilde vertellen, moest ik dat maar gewoon daar doen. Er waren gelukkig maar weinig mensen, dus vertelde ik haar dat ik een nieuwe vriendin had. Ik zei dat ik liever had dat ze het van mij hoorde, dan dat ze het van iemand anders moest horen. Het interesseerde en boeide haar niet, ze deed de deur van de auto dicht en reed weg.

Een nieuwe kans

Ik was opgelucht dat ik het had verteld en ik ging naar huis. Toen begon in de middag de telefoon rood te gloeien: ze wilde me terug, ze wilde het nog een kans geven. We moesten volgens haar aan de kinderen denken. Ik wilde wel met haar praten, maar ik wilde niet alleen met haar afspreken. Ik voelde me namelijk in het nauw gedreven, ze pratte heel erg uit haar emoties, waarbij ze begon te dreigen. Het enige dat ik wilde, was dat mijn kinderen veilig waren, daarom wilde ik dat iemand bij het gesprek aanwezig was, zodat op die manier het hopelijk niet uit de hand zou lopen. Zij wilde niemand bij het gesprek hebben, maar ik heb toen toch mijn zusje gebeld en zij is meegekomen naar het huis van mijn ex-vrouw. Na vijf minuten kwam mijn zusje al tussenbeide. We konden volgens haar niet eens fatsoenlijk communiceren, we moesten gewoon normaal met elkaar praten.

Ik had uiteindelijk beloofd dat ik zou nadenken over onze scheiding, want ik wilde daar op een gegeven moment gewoon weg, maar mijn besluit stond al vast. Ik wilde bij mijn huidige vriendin blijven. Uiteindelijk hadden we besloten dat de kinderen zes dagen bij mijn ex-vrouw zijn en dat ik ze op de zevende en achtste dag krijg. En dat zou zo doorgaan, alleen is dat één keer nagekomen door haar. Elke keer als ik de kinderen wilde ophalen, mocht ik ze niet meenemen. Of als ik bij het schoolplein stond, was zij er ook, waardoor de kinderen een keuze moesten maken. Ik kreeg de lelijkste woorden te horen, ik werd uitgemaakt voor het één en ander. Ik wilde de discussie niet uit de hand laten lopen, dus dan vroeg ik bijvoorbeeld of mijn moeder de kinderen wilde ophalen, want ik wilde niet dat de kinderen nog meer schade hierdoor kregen. Maar het wilde niet baten en nu heb ik mijn kinderen al drie maanden niet gezien.

Machteloos

Met Hemelvaartsdag zouden de kinderen bij mij zijn, dus toen ging ik daarheen om ze op te halen. ‘Wat denk je wel niet? Je bent er al de hele tijd niet voor ze’, kreeg ik te horen. Mijn oudste dochter kwam naar mij toegelopen en gooide een ketting naar mij. Dat is de ketting die ik voor de geboorte aan haar moeder had gegeven. Mijn dochter zei: ‘Geef dit maar aan mensen die het nodig hebben, wij hebben het niet nodig’. Ik voelde me zo machteloos, de kinderen worden helemaal tegen mij opgestookt. Ik kreeg de kinderen wederom niet mee en toen heb ik de politie gebeld. De politie kwam en hij zei: ‘Sorry, we kunnen de kinderen niet zomaar meegeven’. Ik snapte dat wel, het enige wat ik wilde was dat hij er een aantekening van maakte en het meldde bij Veilig Thuis. Maar de politieagent kon niks voor mij doen.

Uiteindelijk hoorde ik vanuit mijn omgeving dat zij te horen hadden gekregen dat ik bij mij thuis was afgevoerd door de politie en dat ik alleen onder begeleiding mijn kinderen mocht zien. Ik was zo verbaasd toen ik dat hoorde. Het erge is nog dat mensen dat gewoon aannemen, niemand die even vraagt aan mij of het wel klopt. Als ik dan wel mijn kant van het verhaal vertel, geloven mensen mij niet. Ook op de school van mijn kinderen word ik aangekeken alsof ik een crimineel ben. Dat vind ik zo erg. Ik voel me zo machteloos en moedeloos. Het kost allemaal zoveel energie. Ik heb Veilig Thuis en de Jeugdzorg zo ontzettend vaak gebeld. Aan het begin hoorden ze het nog wel aan, maar allemaal tevergeefs. Dan zou ik worden teruggebeld, want degene die ik nodig had was er niet, maar ik ben nooit teruggebeld. Het is echt hopeloos.

Een tegenvoorstel

De rechter heeft wel een uitspraak gedaan. Hij zei dat mij ex-vrouw en ik niet normaal kunnen communiceren met elkaar. Wat mij betreft moet dat gewoon kunnen. We hoeven echt niet met elkaar over straat te lopen en bij elkaar op de koffie te gaan. Maar gewoon normaal communiceren via de app of elkaar groeten als je elkaar ziet, dat moet gewoon kunnen. Elke keer als ik iets voorstel, dan gaat mijn ex-vrouw niet akkoord. Ik vind het nog niet eens het ergste dat ze niet akkoord gaat, maar kom dan met een tegenvoorstel. Geef me in ieder geval iets, een dag met mijn kinderen of even een paar minuten op Facetime. Al is het te weinig, al is het niet veel, het is in ieder geval iets. Alleen dat zou mij al heel gelukkig maken.

Ik ben emotioneel zeer beschadigd door dit hele gebeuren. Ik durf zelfs amper meer naar buiten, omdat iedereen een oordeel over mij heeft, ze nemen het allemaal gewoon voor waarheid aan. Je weet ook niet waar je goed aan doet. Ga je vaak naar ze toe, dan lopen de spanningen alleen maar op, maar houd je afstand, dan krijg je het verwijt dat je er nooit was. Verstoting gebeurt heel geraffineerd, er ging een hele lange tijd van pestgedrag aan vooraf. Het Wijkteam en Veilig Thuis hadden alle bewijzen waarin mijn ex-vrouw aangaf ervoor te zorgen dat de kinderen nooit bij mij en mijn nieuwe partner zouden komen én ze alles wat ik heb kapot zal maken. Geen instantie doet er iets mee.

Maar ik geef niet op. Het enige wat mij op de been houdt, is hoop. Hoop moet je blijven houden. Ik hoop dat ze straks gaan vragen naar hun vader en ze mij gaan missen. Kinderen die zijn verstoten, krijgen vaak psychische problemen. Daarnaast wordt vaak gezien dat zij in hun pubertijd veel aandacht zoeken bij het andere geslacht, ter compensatie van de gemiste aandacht. Daar ben ik bang voor. Ik wil mijn kinderen veilig zien opgroeien tot stabiele en mentaal gezonde meiden. Ik wil ze gelukkig zien. Daarom blijf ik voor mijn kinderen vechten en geef ik niet op.”

Scheidingsexpert Roos Boer: ‘Baby’s die hun vader niet dagelijks zien, hechten niet goed’