Lise Steegmans Persoonlijke verhalen 31 mei 2022, 15:02

Leestijd: 3 minuten

Manon: ‘Gek toch, een zoon van elf jaar met een burn-out?’

Opeens was Manon’s zoon er klaar mee; met school. Tijdens het speelkwartier liep hij weg en keerde dat schooljaar niet meer terug. “Wat ik bestempelde als aanstelleritus, bleek een burn-out van een elfjarige te zijn.”

“Al vanaf groep zes moesten we Christiaan naar school duwen. Letterlijk duwen bedoel ik dan, want hij was niet vooruit te branden. Eerst zag ik het nog als een lakse, luie, ongemotiveerde houding. Maar toen kwam de druppel: hij is tijdens het speelkwartier door de poort van het schoolplein gelopen. Hij liep weg. Hij was er he-le-maal klaar mee.

Een tiener met een burn-out

Op dat moment was Christiaan elf jaar en zat hij in groep acht. De rest van het jaar, dit was ergens in maart, is hij niet meer naar school terug geweest. Hij heeft vier maanden thuis gezeten. Zijn leraar is langs geweest, de onderwijsinspectie bracht meerdere huisbezoeken. Christiaan kreeg al snel begeleiding van een psychotherapeut en een psychiater. Uiteindelijk kwam de conclusie toch nog als een verrassing. ‘Christiaan heeft een burn-out’, sprak de therapeut. ‘Hij is oververmoeid, uitgeput, zijn batterij is op. Hij is afgemat.’

Wat me zo verbaasde: het had niets met zijn eindtoetsen te maken. Of met het naderende eind van zijn basisschooltijd. Nee, het had hem blijkbaar zoveel energie gekost om iedere dag naar school te gaan en in de schoolbanken te zitten, dat hij op was.

Zo veel vragen

Tja, dat doet natuurlijk wel wat met je als ouder. Niet alleen omdat mijn man en ik Christiaan’s houding lange tijd als aanstelleritus hebben aangenomen. Maar het roept ook vragen op. Hoort mijn zoon zich nu al als een schaap naar de slachtbank te bewegen? Moet hij nu al onderdeel zijn van een levenslang systeem, waar hij misschien gewoon niet voor gemaakt is? Waarom moet hij aan de verwachtingen van onze maatschappij voldoen? Hierover nadenken gaf best wel veel stress. ‘Doe niet zo moeilijk!’ is wat ik zo vaak dacht en tegen hem wilde schreeuwen. Buig gewoon een beetje mee en doe jezelf niet zo veel verdriet… Oh, die onmacht. En Christiaan lag daar maar, op de bank of in bed. Volledig lusteloos.

En de therapeut maar hameren dat we hem niet moesten pushen… Wekenlang kwam Christiaan niet voor elf uur zijn bed uit. Van niets werd hij enthousiast, alles was te veel voor hem. Hij voetbalde niet meer, ging niet meer naar buiten, hij gamede niet meer… Hij lag alleen maar op de bank of in bed, te slapen en te piekeren.

Mijn man en ik zijn samen in therapie gegaan bij Christiaan’s therapeut, om te onderzoeken hoe je met een burn-out van je elfjarige zoon moet dealen. We hebben geleerd om naar Christiaan te luisteren. Om onze verwachtingen los te laten en om op hem te vertrouwen. Hij was even de connectie met zichzelf kwijt en wij de connectie met hem. Triest toch? Dat we niet hebben gesignaleerd hoe ongelukkig school hem maakte.

Pas laat in de zomervakantie krabbelde hij een beetje op. Met enorm veel moeite en eindeloze gesprekken met de schoolleiding kon hij beginnen aan de middelbare school. Dat lijkt nu goed te gaan, maar ik hou mijn hart vast. Als je op je elfde al een burn-out hebt, wat betekent dit dan voor je toekomst?

Wanda: ‘Ik kreeg gelijk: zijn Cito-score bleek veel hoger dan zijn voorlopig schooladvies’