Janneke Juffermans Persoonlijke verhalen 6 okt 2022, 19:41

Leestijd: 4 minuten

Roos: ‘Mijn man belooft van alles, maar voert geen klap uit’

“Ik ben opgegroeid in een gezin met drie kinderen. Voor ons was het normaal dat we allemaal wat deden. Onze ouders lieten ons niet extreem veel doen, maar we hadden allemaal een taakje in het huishouden. En regelmatig ruimde ik zelf mijn kamer op. Maar mijn man belooft van alles, maar doet nada.

Mijn man doet geen klap in huis

De rolverdeling tussen mijn ouders was behoorlijk traditioneel, maar ze hielpen elkaar wanneer dat nodig was. En daar was amper overleg voor nodig. Meestal kookte mijn moeder bijvoorbeeld doordeweeks en mijn vader in het weekend. Dat vond hij heerlijk en zij ook, want eigenlijk had ze een hekel aan koken.

Uren schuren

Ze leerden me om problemen zelf op te lossen. Een lekke fietsband? Dan kreeg ik nog diezelfde avond een lesje bandplakken van mijn vader. Wilde ik een taart maken? Dan gaf mijn moeder me de vrije hand in de keuken – en liet ze me ook alles zelf opruimen.

Ik ben een actief en positief ingesteld persoon, en ik vind het heel normaal om aan te pakken. Toen mijn man en ik net een eigen huis hadden gekocht, vond ik het dan ook heerlijk om te klussen in huis. Schilderen? Heerlijk, uren was ik bezig om de trap en de deuren te schuren. Ik hing lampen op, zaagde planken om aan de muur te hangen en tegelde een vloertje.

Hangen en wurgen

Mijn man deed ook hier en daar wat klussen – hij kon natuurlijk niet achterblijven als hij mij zo actief bezig zag. Maar meestal ging het met hangen en wurgen. En hij zei er áltijd bij: ‘Ik heb eigenlijk een hekel aan klussen. We kunnen hier beter iemand voor inhuren.’ Maar ja, daar hadden we op dat moment helemaal geen geld voor.

Toen we kinderen kregen, werd het leven drukker. Ik merkte dat we een paar jaar nadat we vader en moeder geworden waren amper meer tijd over hadden om dingen in huis te doen. We konden een schoonmaakster betalen, dus dat was fijn.

Kapotte plank

Maar daarmee is natuurlijk nog niet alles gedaan in huis. De was, de bedden, af en toe een grondige schoonmaakbeurt, opruimen (of de kinderen aansporen om zelf op te ruimen), een muur opnieuw schilderen, een kapotte plank vervangen – wie herkent het niet: er is altijd nog een hoop te doen.

Ik vind: als je met z’n tweeën bent, moet je dat soort klussen ook met z’n tweeën regelen. Maar de praktijk is dat het er bij ons in geslopen is dat ik alles doe. Ik kook, ik was, ik strijk, ik zorg dat de kinderkamers op orde zijn, ik schilder als dat nodig is. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Tegen een muur praten

Het is niet zo dat ik een huishoudelijk of volgzaam type ben. Ik ben voor een eerlijke taakverdeling in een huishouden en ik trek daar ook mijn mond over open. En dat moet ook, want ik kán gewoon niet alles alleen doen. We hebben twee kinderen en een huis en ik heb ook een baan. Maar het lijkt wel alsof ik tegen een muur praat.

We maken afspraken over wie wat wanneer doet. Hij houdt zich er niet aan. Ik maak regelmatig lijstjes van dingen die in huis moeten gebeuren en bespreek die met hem. Hij zegt: goed idee – maar doet vervolgens niets. Ik probeer het op allerlei manieren, maar niets werkt. En als ik boos word? Dan krijg ik alleen te horen: ‘Jemig, wat loop jij te zeuren, zeg.’

Gemakzuchtig

Ik vind hem gewoonweg lui en gemakzuchtig. Mensen in onze omgeving zullen dat beeld niet van hem hebben. Die zien een sociale en gezellige man die het ervan neemt. Is het mooi weer, dan is hij vaak buiten voor het huis te vinden. Daar kletst hij met wie er ook maar langs komt. Hij weet alle nieuwtjes uit de hele straat en weet met iedereen leuke gesprekjes te voeren.

Maar ik zie een andere kant, en de laatste jaren is die kant alleen maar sterker naar voren gekomen. Is hij ‘s avonds thuis, dan ligt hij op de bank met zijn telefoon of hangt hij voor de tv. Ondertussen zorg ik dat alles gebeurt in huis.

Woord

Als ik zeg dat er nog veel moet gebeuren en dat ik het druk heb of moe ben, zegt hij: ‘Joh, dat kan toch ook morgen? Ik zal deze week ook nog wel wat doen.’ Maar dan weet ik al: dat gaat niet gebeuren. Hij belooft van alles, maar voert uiteindelijk geen klap uit. Hij houdt zich gewoonweg niet aan zijn woord.

Boos worden helpt dus niet, afspraken maken evenmin. Ook klagen heeft geen zin, want hij zal alleen zeggen: ‘Doe eens rustig en geniet ook eens van het leven.’ Altijd weet hij het zo te draaien dat ik het gevoel heb dat het aan mijzelf ligt. Ik begin steeds meer door te krijgen wat een narcistische levenshouding hij eigenlijk heeft. Het is frustrerend, maar ik weet: ik heb een aartsluie man. En dat knaagt aan mij, en ook aan onze relatie.”

Mannen zorgen voor 7 uur (!) extra werk in het huishouden