Famme.nl Persoonlijke verhalen 17 mrt 2022, 10:13

Leestijd: 4 minuten

Lizzy (34): ‘Ik ben verhuisd omdat ik mijn buren niet met mijn kinderen vertrouwde’

Lizzy (34) en haar gezin hebben vier jaar in een prachtige buurt gewoond, maar ‘moesten’ helaas verhuizen. Die verhuizing had alles te maken met hun buren. En haar onderbuikgevoel.

“Als moeder weet je dat het gewoon niet pluis zit.”

De grootouders van het blauwe pleintje

“Zo’n vier jaar geleden hebben mijn partner en ik ons eerste huis kunnen kopen. Onze kinderen waren toentertijd drie en vijf jaar oud, dus we hadden behoefte aan een extra slaapkamer, en we droomden van een huis met een grote tuin.

Zo gezegd, zo gedaan. We vonden een twee-onder-een-kapwoning net buiten de Randstad. Alle woningen stonden als het ware in een halve cirkel, met een grasveldje in het midden. Daar stonden wat speeltoestellen, zodat kinderen uit de buurt konden spelen. ‘Het blauwe pleintje’ noemde iedereen het ook wel, aangezien de kleur van de speeltoestellen blauw was.

Al snel leerde ik de buurtbewoners kennen, en eigenlijk bleek iedereen ongeveer van dezelfde leeftijd te zijn. Jonge ouders met kleine kinderen; het leek wel een voorwaarde voor het tekenen van een koopcontract. Je voelde gelijk dat de hele buurt heel hecht was. Er was een groepsapp, we hielpen elkaar met carpoolen, of pasten regelmatig op elkaars kinderen wanneer dat nodig was. In de zomer werden er barbecues georganiseerd, en alle kinderen waren met elkaar bevriend.

Naast ons woonde een stel. Hoewel ze geen kinderen hadden, en beduidend ouder waren dan de rest van de bewoners, viel het koppel goed in de groep. Ze werden gezien als de grootouders van het blauwe pleintje. Sommige kinderen noemden het stel zelfs ‘opa en oma’.

Ze waren altijd bereid om op de kinderen te passen, en hadden volgens onze kinderen de lekkerste snoepjes van de wereld. Wanneer de kinderen buiten aan het fietsen waren, maakte ze vaak een pitstop bij de garage van ‘opa en oma’ om wat spekjes te halen.

Toch was ik niet zo enthousiast over het stel. Volgens mijn partner moest ik me niet zo aanstellen, maar ik voelde dat er iets niet klopte. Ik zag die ‘opa’ bijvoorbeeld altijd uit het raam kijken wanneer de kinderen aan het spelen waren. Mijn man moest altijd lachen en zei dat het gewoon een ‘oud mannetje is die zich verveelt’.

Wanneer de ‘oma’ twee jaar later komt te overlijden, werd dat moederinstinct alleen maar sterker. De ‘opa’ ging vaker naar het speeltuintje om met de kinderen te spelen, en ik kreeg een raar gevoel wanneer hij ze kietelde, of oppakte. Ik heb het weleens met andere buurtbewoners besproken, en een aantal moeders herkende mijn gevoel.

‘Hij is gewoon een beetje eenzaam’

Op een zomerdag waren mijn kinderen buiten in de tuin aan het spelen. We hadden een zwembadje opstaan, en mijn dochters droegen enkel een zwembroekje. Ik lag op een ligstoel en kreeg opeens een misselijk gevoel en kippenvel. Ik keek om me heen en zag de ‘opa’ over de schutting naar mijn meisjes kijken. Toen wist ik het zeker. Dit klopt niet. Mijn man is diezelfde avond nog met hem gaan praten, en hij kwam heel kalm terug. ‘Hij is gewoon een beetje eenzaam’, was zijn antwoord.

Een paar weken later werd er een barbecue georganiseerd. De ‘opa’ was ook aanwezig en stond met een biertje bij het buffet. Samen met mijn partner en dochters liepen we ernaartoe, om onze bordjes vol te scheppen met wat lekkers. De ‘opa’ bukte door zijn knieën en gaf een aardbei aan m’n kind. Daarna keek hij mijn partner aan en zei hij: ‘Wat een sensuele lippen heeft jouw dochter.’ Dat was de druppel.

Mijn dochter heeft ontzettend grote en volle lippen, en krijgt regelmatig complimentjes. Maar de woordkeuze ‘sensueel’ bij een een kind van vijf jaar is gewoon niet oké. In combinatie met alle voorgaande dingetjes, voelde ik me niet meer op mijn gemak. Misschien zou deze ‘opa’ nooit iets verkeerds hebben gedaan, en ik ben de laatste persoon die iemand onterecht wil beschuldigen. Maar ik wil me wel prettig voelen in mijn eigen huis en tuin. Als mijn kinderen in de tuin aan het spelen waren, was ik namelijk altijd op mijn hoede. Dat wilde ik niet meer.

Een paar maanden geleden zijn we dan ook verhuisd. We zagen een vrijstaand huis voor een leuke prijs, en door een financiële meevaller hebben we de knoop kunnen doorhakken. De kinderen rennen nu zorgeloos in hun zwembroekjes door de tuin.”

Moeder Marianne: ‘Soms kom ik met blauwe plekken naar mijn werk. Van mijn agressieve zoon’