Hendriëlle de Groot Persoonlijke verhalen 2 mei 2023, 13:22

Leestijd: 8 minuten

Lineke (32) kreeg een drieling: ‘We moesten embryoreductie overwegen’

Lineke (32) is moeder van vier jonge kinderen, waaronder een drieling: Thijn, Sare en Lucas. Ze vertelt over haar hectische gezinsleven. “Ze hebben veel steun aan elkaar: als de een niet durft, nemen de anderen diegene wel op sleeptouw.”

Tijdens het interview zijn haar vier kinderen Joas (6), Thijn, Sare en Lucas (4) op school. De drieling is vier jaar en gaat sinds een half jaar naar school. Ze zitten samen met hun oudere broer Joas in dezelfde kleuterklas. “Na de zomer zijn ze gestart. Het gaat goed, met hier en daar wat strubbelingen. Voor kleuters is het vooral in het begin heel intensief, maar ze gaan gelukkig wel met plezier naar school.”

Het zijn er drie!

Het is 2017 als haar leven op het punt staat voorgoed te veranderen. Als haar oudste zoon Joas tien maanden is, blijkt dat Lineke opnieuw zwanger is. Van hun tweede kindje, denkt ze. Met acht weken gaat ze naar de verloskundige, die een echo maakt. “Ze zei: ik zie er twee. En toen ging ze verder kijken. ‘Oh, er zit er nog een achter, het zijn er drie!’ Voor Lineke voelt het heel onwerkelijk. “Ik dacht: dit is niet in mijn buik, hoor.” Zij en haar man Henrie weten niet goed hoe ze moeten reageren: lachen, huilen of beide? De verloskundige haalt twee collega’s erbij die haar vermoeden bevestigen.

Even later staan Lineke en Henrie buiten, met een verwijzing naar het ziekenhuis. Daar wordt een heel medisch plaatje geschetst, vertelt Lineke. “Ze vertelden dat je lichaam niet gebouwd is om een drieling te dragen. We moesten embryoreductie overwegen.” Dit nieuws komt hard binnen. Voor Lineke en Henrie is dit nooit een optie geweest. “Als je een embryo weghaalt en in de baarmoeder gaat ‘rommelen’, zijn er ook hogere risico’s voor de overgebleven embryo. Ze kijken ook eerst of er ‘minder goede’ embryo’s zijn om eventueel weg te halen. En: hoe ga je dit later allemaal uitleggen aan het kindje dat overblijft?” Ze besluiten om voor de drie kinderen te gaan. Het is een fysiek zware zwangerschap en ze wordt goed in de gaten gehouden.

Zwangerschap

“Het grootste verschil met mijn eerste zwangerschap, is dat ik veel sneller groeide. Ik kreeg last van mijn rug en bekken, omdat mijn lichaam weinig tijd had om zich aan te passen. Dat vond ik zwaar, maar ik ben goed door de zwangerschap heen gegaan”, vertelt Lineke. Met zeventien weken krijgt ze een bloeding, maar gelukkig blijkt het ‘slechts’ een geknapt bloedvat en zijn de kindjes in orde. De keizersnede is met 34 weken gepland, maar omdat een kindje achterblijft in de groei, wordt ervoor gekozen om ze met 33 weken te halen.

Een heel team van artsen en verpleegkundigen staat klaar, in totaal zo’n vijftien personen. Op een scherm kan ze meekijken met de bevalling, die vlot verloopt. Thijn, Sare en Lucas worden geboren. Ze moeten alle drie direct huilen, een goed teken. Sare heeft moeite met ademhalen en krijgt zuurstof toegediend. Ze worden in de couveuse gelegd. Na vijf dagen mag Lineke naar huis. Elke dag gaan zij en Henrie naar het ziekenhuis, soms nemen ze Joas mee.

Het besef komt pas echt als ze naar huis gaan met de kinderen en ze met de drie maxi-cosi’s uit de lift komen. “We dachten: en nu? In het ziekenhuis deden we veel van de verzorging zelf ,maar er waren ook veel momenten dat we er niet waren.” Thijn moest eerst nog om de twee uur voeding, omdat hij nog heel klein was. De andere twee kregen elke drie uur voeding. Haar familie springt bij om te helpen. “Je hebt geen tijd om stil te staan, en gaat meteen in de overlevingsstand”, zegt Lineke. “We hadden al gauw een strak schema. De kinderen kregen op dezelfde tijden de fles en slaapjes. Dat moest ook wel, anders was het voor ons niet te doen. En dan liep en ook nog een dreumes omheen die ook aandacht nodig had. We zijn erg blij met alle hulp die we hebben gekregen van familie en vrienden en we hadden een buurvrouw die regelmatig voor ons kookte.”

De zorg voor een drieling vergt veel praktische voorbereidingen en aanpassingen. Dat begint al bij de aanschaf van drie wiegjes en een extra grote box. Er moet een nieuwe auto worden geregeld, waarin drie autostoelen passen op de achterbank. Ze krijgen veel spullen van kennissen, vrienden en familie.

Mooie momenten

“De drielingband is heel bijzonder. Toen ze zich van elkaar bewust werden, pakten ze elkaars handje in de box”, vertelt Lineke. “Sare was sneller met rollen, zij lag vaak half bovenop de andere jongens om contact te maken.” Later spannen ze soms ook samen en gaan op boevenpad. “Ze trokken met z’n allen de luiers en doekjes uit de commode en zaten regelmatig samen bovenop de tafel.” De verschillende karakters worden steeds meer zichtbaar. “Sare is een pittige dame. De jongens leken lang best wel op elkaar, maar Thijn is wat feller, Lucas relaxter. Toen ze in mijn buik zaten, merkte ik al dat Sare wat beweeglijker was. Lucas voelde ik het minst. Dat komt wel overeen met hoe ze nu zijn.”

Het eerste half jaar blijft Lineke thuis om voor de kinderen te zorgen, daarna bouwt ze haar werk als pedagogisch medewerker bij een kinderdagverblijf langzaam op. De drieling gaat een dag naar een kinderdagverblijf en later naar de peuteropvang. “Ze zochten elkaar steeds op. Sare ging meer haar eigen weg, terwijl Thijn en Lucas elkaar in de gaten bleven houden.”

Lineke verwachtte dat er meer rust zou komen als ze naar de basisschool gingen, maar de hectiek blijft. Vakanties, ziektes, de kinderen die bij moeten komen van een schooldag en moeten ontladen. “Het is moeilijk om een balans te vinden tussen aandacht voor de kinderen, huishouden en de dagelijkse dingen”, zegt Lineke. “Ze waren vooral in het begin super moe toen ze thuis kwamen en wilden allemaal hun verhaal kwijt of iets laten zien. Als ze zich dan niet gezien en gehoord voelen zijn ze soms verdrietig en boos. Dat zijn momenten waarop ik echt handen tekort kom.”

Bakfiets

De meeste mensen reageren vertederd op de drieling. Ze vinden het vooral leuk en schattig. Andersom is Lineke soms jaloers als ze een moeder voorbij ziet komen met een kindje in de kinderwagen en een peuter. “Als wij de deur uit willen gaan, vraagt dit veel organisatie en voorbereiding, vooral als je alleen bent. Er ging een wereld voor mij open toen we een bakfiets hadden aangeschaft. Eindelijk kwamen we verder dan een stukje wandelen rondom ons huis.”

Sommige periodes zijn heel pittig. “Een peuter is al intens en dat keer drie. Ze werden tegelijk zindelijk. Soms viel eentje weer terug en ging de ander erin mee.” Steeds zet ze een nieuwe stip op de horizon: als ze kunnen staan, komt er meer rust. Of: als ze kunnen praten, als ze eens naar school kunnen gaan, wordt het minder zwaar. “Soms vallen dingen tegen, of moet je goed opletten. Bijvoorbeeld als we willen zwemmen of naar het strand, met vier kids zonder zwemdiploma.”

Op vakantie gaan is een ander voorbeeld. “Het wordt nu wel steeds makkelijker, maar in het begin moesten er drie campingbedjes worden geregeld en een accommodatie met een kamer waar die in passen.” Geen water in de buurt, de aanwezigheid van voldoende kinderstoelen en een traphekje, zijn andere criteria waar een vakantiehuisje aan moet voldoen. “Het kost ons vaak meer energie dan het oplevert. Toch doen wij het, om samen herinneringen te maken, de kinderen meer van de wereld te laten zien en onze eigen grenzen te verleggen.”

Tussenjaar

De afgelopen 4,5 jaar heeft Lineke ervaren als een rollercoaster, waarin ze vooral geleefd werd. Ze heeft besloten om een tussenjaar in te lassen, om te laten bezinken wat er nu eigenlijk gebeurd is en dit te verwerken. Moeder zijn van vier jonge kinderen, het vergt behoorlijk wat. Soms twijfelt ze of ze het wel goed doet, het moederschap. “Het is lastig om aan iedereens behoefte te voldoen. De kinderen vechten soms voor aandacht, er is continu competitie en soms ben ik bang om een kind tekort doen.” Het valt niet mee om alle ballen in de lucht te houden. “Het is lastig om een leuke moeder te zijn, een goede vriendin, je relatie op orde te hebben en ook nog het huis. Je komt altijd tijd tekort.” Nu er meer rust komt, merkt ze hoe moe ze is, hoe lang ze alles op de automatische piloot heeft gedaan.,

Nu ze halverwege het tussenjaar is, heeft ze nieuwe inzichten opgedaan. “Ik heb veel over mezelf geleerd. Sare is als een spiegel voor mij, hoe ze is en hoe zij reageert, daar herken ik mij in als kind. We zijn erachter gekomen dat ze hoogsensitief is. Het is confronterend, maar tegelijk ook mooi.”

Ze vindt herkenning in een Facebookgroep met moeders van een drieling, maar daar worden vooral praktische dingen gedeeld. “Er ligt op sociale media ook nog best een taboe op om te zeggen dat je het ouderschap zwaar vindt. Er zijn ook mensen die dat niet zo ervaren, maar ik wel.” Voor dat mentale stuk mag best wat meer aandacht zijn, vindt ze. “Ik vind het belangrijk om ook eerlijke verhalen te delen. Op social media zie je toch vooral de leuke kanten, die er ook zeker zijn. Het is grappig om te zien hoe ze onderling gesprekjes voeren en kleine discussies hebben. Ook is het makkelijk dat ze dezelfde interesses delen met spelen. De speeltuin vinden ze allemaal leuk. Ze hebben veel steun aan elkaar: als de een niet durft, nemen de anderen diegene wel op sleeptouw. Ze kunnen helemaal dubbel liggen om elkaars grappen en komen altijd voor elkaar op. Dat maakt de band van een drieling echt wel bijzonder.”

Swetlana: ‘Binnen een half jaar veranderde mijn dochter in een zwaar verstandelijk beperkt kind’