Valéry de Voijs Persoonlijke verhalen 26 mrt 2023, 13:05

Leestijd: 4 minuten

Lieke’s dochter wordt beïnvloed door haar vriend: ‘Ze doet al mee met de ramadan’

Lieke’s dochter is nog maar net veertien wanneer zij een relatie krijgt met een twee jaar oudere vriend. Het leeftijdsverschil is geen probleem voor Lieke (44) en haar partner, maar het feit dat deze jongen een invloed heeft op haar dochter, zit Lieke echter niet lekker. Dat haar dochter nu meedoet met de ramadan, is voor Lieke de reden om regels af te spreken.

“Mijn dochter mag dan veertien zijn, in mijn ogen is zij nog steeds mijn kleine meisje. Dat zal ze ook altijd blijven. Ze gaat naar de middelbare school en heeft een navelpiercing, maar ik voel me verantwoordelijk voor haar.”

Mijn partner was erg sceptisch

“Sinds een jaar heeft mijn dochter verkering. Na een aantal weken heeft zij deze jongen netjes voorgesteld aan mij en mijn partner. De zestienjarige jongen was erg beleefd en had zelfs een bosje bloemen meegenomen toen hij voor het eerst bij ons thuis kwam. Ik vond het heel attent en zag geen problemen.

Mijn partner was echter erg sceptisch. ‘Die jongen is bijna zeventien en heeft hele andere dingen aan zijn hoofd’, was zijn argument. Ik ken mijn dochter door en door en wist dat ze goed bij haar eigen normen en waarden kon blijven. Zo wist ik dat ze eenmaal eerder had gezoend en hier niet bepaald van onder de indruk was. Ik hoefde me dus geen zorgen te maken dat zij ‘te ver’ ging.

Dat de jongen een andere etnische achtergrond had, zag ik niet als een probleem. Ik heb in mijn studententijd namelijk ook een korte relatie gehad met de uitwisselingsstudent uit Brazilië. Ik gun haar alle liefde en geluk van de wereld en wil alleen maar dat ze gelukkig is. Of dat nu met een atheïst, christen of moslim is: bij ons zijn alle culturen welkom.

Toch zie ik de afgelopen drie maanden een ontwikkeling bij mijn dochter en ik weet niet wat ik hier van moet vinden. Ik wil met een open mind naar haar relatie kijken en vind het fijn dat ze dingen met mij deelt. Toch twijfel ik soms of ik niet moet ingrijpen. Ik liep laatst bijvoorbeeld een keer langs haar slaapkamer. De deur stond open en mijn dochter zat op haar bureaustoel voor een spiegel te klooien met een sjaal. Haar vriend was tegelijkertijd op FaceTime en gaf haar tips hoe zij haar hoofddoek het beste kon vastmaken.

Ze doet mee met de ramadan

In eerste instantie schrok ik hiervan. Zo ken ik mijn dochter natuurlijk helemaal niet. Toch wilde ik open het gesprek aangaan. ’s Avonds vroeg ik haar naar de hoofddoek, maar ze wuifde het weg. Ze zei dat ze het mooi vond hoe de zussen van haar vriendje de hoofddoek droegen en ze wilde het uit nieuwsgierigheid proberen.

Een paar weken later hoorde ik haar voor het eerst Arabisch spreken aan de telefoon. Althans, ze zei een paar woordjes terwijl hij haar verbeterde. Mijn partner vond dit minder leuk, maar persoonlijk vond ik dit niet erg. Ik vind Arabisch een prachtige taal en zal mijn kinderen altijd aanmoedigen om nieuwe talen te leren.

Waar ik wel moeite mee heb is dat ze mee gaat doen met de ramadan. Ze heeft uitgelegd dat ze haar vriend wil steunen en graag wil weten hoe het is om te vasten. Ik vind het fantastisch dat zij zich op haar eigen manier ontwikkelt en andere culturen leert kennen. Aan de andere kant vind ik dat – zolang zij onder ons dak woont, zij zich moet houden aan de regels die gelden in ons huishouden. Haar broertjes moeten namelijk ook gewoon hun borden leeg te eten tijdens het avondeten. Ik heb mijn dochter laten weten dat zij na zonsondergang mag eten, maar ze komt wel gewoon bij ons aan tafel zitten als wij eten.

Dit is namelijk een moment waarop wij met de familie samen zijn en als zij mee wil doen aan de ramadan mag dat, maar ze zal ook onze eigen tradities in ere moeten houden. Zolang ze bij ons woont, zal ze tijdens het avondeten aan tafel zitten.

Daarbij heb ik een compromis met haar gesloten. Twee weken mag ze mee doen en ze mag het Suikerfeest vieren hoe zij dat wil. Ik vertrouw erop dat ze verstandig genoeg is om keuzes te maken die goed voor haar zullen zijn. Ik besef namelijk maar al te goed dat zij het recht heeft haar eigen leven te leiden, op een gegeven moment zal ik haar moeten loslaten.”

Roelie (43): ‘Mijn man en ik zijn allebei ongeneeslijk ziek’