Inlevingsvermogen

‘Dit is de achtergrondmuziek bij de computerspelletjes van Maarten’, zegt man.

‘Een lekker ‘niets aan de hand-deuntje’, reageer ik.

Zoon, 6, eet ondertussen een cracker met smeerkaas. Hij kauwt gretig, kijkt dromerig voor zich uit, alsof hij er niet helemaal bij is.

‘Papa, als je weer boos bent op je werk, dan zet je gewoon een ‘niets aan de hand-muziekje’ op’, zegt hij tussen twee happen door. ‘Wel jouw ‘niets aan de hand-muziek’ natuurlijk’, voegt hij eraan toe.

Zijn vader lacht naar hem. Ik zie aan de blik in zijn ogen dat zoons opmerking doel treft.

Uit school, kijkt zoon eerst een aflevering van Tom en Jerry daarna pakt hij pen en papier.

‘Mama, ik ga iets opschrijven over gevoel. Je hebt boos, blij, verdrietig, wat nog meer?’

In het midden van het papier schrijft hij ‘gevoelens’, er omheen trekt hij kriskras pijlen, schrijft de woorden op.

‘Bang.’

‘Precies, hier’, hij schuift mij ook een vel papier toe. ‘Doe eens mee, wat ken jij allemaal voor gevoelens?’

Ik teken gezichtjes met uitdrukkingen. ‘Heb je dit op school geleerd?’

‘Nee, ik zag dit hangen bij Juf Juud, voor groep 4 en 5. Boos, kwaad, woest, razend, woedend, driftig’, declameert hij.

‘Ben jij weleens boos?’ vraag ik hem.

‘Ik ben meestal blij.’

‘Maar net was je een beetje boos op mama’, ga ik verder, terwijl ik een blij gezichtje teken.

‘Dat heb ik toch aan je uitgelegd’, zegt hij op onderwijzerstoon.

‘Dit is wat je kunt doen als je boos bent’, hij tikt op mijn papier.

‘Je kunt even weglopen, je kunt tot tien tellen, je kunt erover praten, dat heb ik gedaan. Wat kun je nog meer doen?’

‘Dit is al een heel rijtje’, zeg ik, onder de indruk.

‘Zijn er nog meer gevoelens?’ vraagt hij.

‘Je kunt zenuwachtig zijn.’

‘Oh ja, bij de jaarsluiting toen ik op het podium moest komen was ik heel zenuwachtig’.

Ik knik. ‘Je deed het goed.’

‘Maar ik vond het geen prettig gevoel’, antwoordt hij.

Wat een inlevingsvermogen, denk ik vertederd. In mijn buik heeft hij  alle gesprekken meegeluisterd. Tientallen emoties en gevoelens zijn voorbij gekomen al die maanden. Een gekke gedachte, die ik voor mezelf houd.

De volgende dag rijden we samen op de fiets naar huis. Hij haalt me in aan de binnenkant, dan weer aan de buitenkant.

‘Kom, we gaan door het park’. Ik voeg de daad bij het woord. Zoon komt echter niet achter mij aan, maar rijdt op eigen houtje een ander straat in. Een met auto’s en veel zijstraten.

Ik keer om, rijd knarsetandend achter hem aan.

Thuis zeg ik dat hij dit niet meer moet doen. Ik leg uit dat het uit bezorgdheid is.

‘Je kunt fietsen, maar je overziet nog niet alles in het verkeer.’

‘Boeit mij dat’, antwoordt hij.