De sfeer aan het meer

Aan een tafeltje in de buurt zitten twee jongens met hun moeder. De moeder zit met haar rug naar ons toe. Ze kijkt, net als wij, naar het meer. Onze zoon, 8, bestelt een puntzak met friet.

‘Lekker met een salade erbij?’, sporen we hem aan.

‘Nee, maar ik neem zo nog een chocomel’, zegt hij op geruststellende toon.

De jongens kijken naar elkaar en naar onze zoon. De oudste van de twee valt om met zijn stoel. Zoon krijgt de slappe lach en het broertje ook. Door oogcontact en samen giebelen, maakt hij zijn eerste vrienden. Hij knijpt even in mijn neus: kijk, dit durf ik gewoon te doen bij mijn moeder tijdens het eten. Zoon lacht besmuikt met zijn hand voor zijn mond terwijl hij langs me heen de blik zoekt van de twee.

Op het terrein van het park had een Duitser ons aangesproken omdat hij zijn speedboot aan de kant van de weg had geparkeerd. We konden er nauwelijks langs. De Duitser tilde ter plekke een kolossale sierkei op, legde hem een meter opzij. Als een superheld maakte hij de weg voor ons vrij.

Peinzend kijk ik naar de surfers. Zij floreren bij dit weer. Stephan van den Berg, heette die kampioen windsurfer uit de jaren tachtig. We waren twaalf, mijn vriendinnetje Anita was idolaat van hem. Zijn haar zat altijd goed. Ooit heb ik een tijd op de surfplank van mijn broer geoefend. Dit was me niet meegevallen. Toen ik eenmaal bleef staan was de dag bijna om.

De volgende ochtend pakt mijn man de kano die links op het terras van ons huisje ligt en sleept hem achter zich aan naar het meer. De zon schijnt voorzichtig, het waait nauwelijks. De glanzend gele kano kleurt veelbelovend tegen de achtergrond van het lichtblauwe water.

Mijn man loopt langs de kustlijn, gaat de bocht om richting de steiger waar de motorbootjes liggen. Als een log huisdier schuift de kano met hem mee. Zoon sprint heen en weer op het zand. Vanaf de steiger laat mijn man de kano behoedzaam in het water glijden. Langzaam laat hij zichzelf in de kano zakken. Krachtig peddelt hij de baai uit steeds verder het meer op. Het is een machtig gezicht. Er is nauwelijks een bootje of surfer te bekennen.

Al snel zwaaien zoon en ik naar een gele streep in de verte.