Het schoolplein

Januari 2023: “Mama, maar de lichten staan nog aan van die fiets.”

“De jouwe staan toch uit!”, geagiteerd pakt ze haar dochter bij de arm.

Januari 2063: “Lieverd, zou je misschien nog wat langer willen blijven, mama voelt zich zo alleen sinds papa er niet meer is.”

“Ik ga er nu echt vandoor, ik zie je volgende week wel weer, Gerard wacht op mij in de auto”, en in gedachten vertelt ze zichzelf dat dit niet haar probleem is. Ergens diep weggestopt voelt ze dat er ook een andere manier is, maar daar heeft ze nu geen tijd voor. Gerard wacht op haar in de auto.

Is bovenstaande een reëel scenario? Is het aannemelijk dat een gebeurtenis op een willekeurige dinsdagochtend op het schoolplein invloed kan hebben op een gebeurtenis 40 jaar later in een willekeurige bejaardenwoning? En welk verhaal kreeg de moeder vroeger te horen, en haar moeder?

Januari 1943: “Mama, de buren worden door soldaten in een vrachtwagentje meegenomen”

“Ga weg bij dat raam, en doe de gordijnen weer dicht”, vol angst kijkt ze haar kind aan.

Welke gebeurtenis leidt tot welke uitspraak, en welke boodschap leidt tot welke actie?

En waar blijft de emotie. Blijft deze ergens steken tussen je hart en verstand, of zakt deze ongemerkt naar je buik.

Waren de uitspraken anders geweest, als in 1943 een andere reactie was gegeven. Bestaat er wel een juiste reactie?

“Lieverd wat fijn dat je je zorgen maakt om de buren. Maar op dit moment kunnen we niks voor ze doen. Kom maar gauw weer terug bij mij zitten.”

Of lag de oorzaak al in een gebeurtenis ver voor 1943?

Het verleden en de toekomst laat ik los en neem het terug naar hier. Ik moest dit gesprek opvangen om mijn eigen scenario op te schonen, mijn eigen emotie te voelen.

En dit aangepaste scenario mag ik nu proberen door te geven aan mijn eigen kinderen.