Ode aan het speciaal onderwijs (en aan mijn zoon)

Daar sta ik dan..voor de eerste keer kom ik je ophalen op je nieuwe school. Na zeven jaar lang voor de hekken van een ‘gewone’ school te hebben gestaan, sta ik vandaag hier. Hier voor de ‘hekken’ van een andere school, een school welke ze ‘speciaal onderwijs’ noemen.

Wat heeft het ons veel moeite gekost om hier te staan. Wat heeft het JOU veel moeite gekost om hier te zijn.

Heel lang heb ik mij als moeder zo schuldig gevoeld. Wat deed ik verkeerd? Gaf ik je niet genoeg aandacht, niet genoeg liefde? Waarom begreep ik je soms niet? Zo veel vragen, maar geen antwoorden.

Twee labels

Vijf jaar heeft het jou en ons gekost om het in te zien, om de verandering in te zetten en vooral te accepteren. Eerst kwam dyslexie en toen de ADD. Zo veel moeite hebben met jezelf en dan deze twee labels erbij krijgen deed veel met jou.

Wat doe je dan als ouder..blijven vertellen dat je niet minder bent of dommer bent, maar dat het in jouw hoofd dus anders werkt dan bij andere kinderen. Maar hoe vaak we je dit ook vertelden, je bleef jezelf omlaag halen. En geloof me lieverd, niets is pijnlijker voor een ouder dan te zien dat zijn/haar kind zo ongelukkig is met zichzelf.

Maar hoe kon het ook anders, al 5 jaar lang deed je zo hard je best om de rest bij te houden. Telkens weer was je teleurgesteld als het niet lukte. Dan kreeg je weer ander werk terwijl de rest van de klas met iets anders bezig was. Daar werd je dan verdrietig van, want dat bevestigde jouw beeld over je zelf dat jij dom was en de rest niet.

Accepteren en loslaten

Als ouders hebben wij ook moeten accepteren dat jij anders bent. Dat het dus anders gaat dan dat je bij de geboorte al een bepaald toekomstbeeld in je hoofd vormt. Loslaten, accepteren en omschakelen.  Want jij bent niet dommer of slechter dan een ander. Je bent net zo slim of misschien zelfs slimmer. Het enige verschil is dat jouw hersenen de informatie anders en met meer begeleiding oppakken.

Het belangrijkste was en is dat jij gelukkig bent en lekker in je vel zit. Daar moesten we voor gaan. De teleurstellingen, onze eigen verwachtingen loslaten en alleen maar aan jouw welzijn denken!

Hier zit je dan op het speciaal onderwijs. Net als vele ouders hadden ook wij hier een beeld van, wat absoluut niet overeen komt met de werkelijkheid. Wat zijn we blij dat we alsnog deze keus voor jou gemaakt hebben. Wat doe je het goed. Je groeit en bloeit en dat verschil merken wij na twee maanden al!

Er staat je nog zoveel moois te wachten. Je krijgt eindelijk de aandacht en hulp die je verdient in een voor jou veilige en fijne omgeving.

Je bent speciaal en bijzonder mijn kind, net als het onderwijs die je krijgt en waar ik heel dankbaar voor ben!