Schoolmeid op biologieles

Ik ben 32 jaar oud en ik wil geen les over voortplanting. Dat ik die toch kreeg, lag niet aan mij.

Toen ik net bevallen was kwamen er al snel verschillende mensen aan mijn bed. De kinderarts, de kraamzorg en ook een verloskundige.

‘Weet je dat je vanaf nu weer zwanger kunt worden?’, sprak de laatste mij toe. Daar lag ik, tot het bed veroordeeld met het lijf van een fant waar de oli uit gelopen was. Mijn wereld bestond uit pijn en wat er zich tussen mijn benen afspeelde, durfde ik niet eens gade te slaan. Zwanger worden? , dacht ik. Dan moet ik van bil gaan! het laatste wat ik nu zou willen. Ik stamelde van ‘ja.’

‘Wat doe je om niet zwanger te worden?’, ging ze door. ‘Er zijn verschillende vormen van anticonceptie, welke gebruiken jullie?’, zei ze tegen de zogenaamde dertigjarige met een tienerzwangerschap die niet had moeten plaats vinden.

Als een schoolmeid op biologieles keek ik haar oenig aan.

Ze gaat er van uit dat ik alweer figuurzaag. Moet ik nu daadwerkelijk gaan verklaren dat sesam tot nader order gesloten blijft? Dat ik nog liever zeven avonden blikbami eet, zes lekke fietsbanden vervang en een levenslang abonnement neem op de Autoweek voordat de sleutel weer in het slot gestoken wordt?

Ik antwoordde droogjes, ‘Daar is momenteel geen sprake van, de noodzaak is niet aanwezig.’

‘Nou voor je het weet is het moment daar’, sprak het ‘hoofd geboortebeperking’ mij toe. ‘En dan is de ooievaar nooit ver weg.’

Ingedeukt keek ik voor mij uit en bedacht mij bijdehante en geestige reacties op de goede bedoelingenpreek. Maar die bijdehante en geestige reacties kwamen natuurlijk pas uren later.

Ik las gister in een blaadje dat blootstelling aan betuttelend en paternalistische omgang leidt tot stress, agressie en depressie. De wil en het plezier om te leven verdwijnen.

Ja, ja dat klopt! Schreeuwde ik vol herkenning boven het magazine uit.

It’s my party and I cry if I want to.