Laurien Bleeker Columns 4 feb 2023, 16:12

Leestijd: 3 minuten

Laurien: ‘Zwemles vervelend? Ik heb het benoemd als me-time moment van de week’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over haar me-time moment tijdens de zwemlessen van haar zoontje.
“Klagende ouders op het schoolplein, vrienden en vriendinnen die elke week zuchten dat ze ‘weer naar zwemles’ moeten met hun kind. Zwemlesouders die naar elkaar roepen: ‘Ik ben hier zo klaar mee!’ Elk week hoor ik wel ouders negatief praten over de zwemlessen van hun kroost. De enige die hierover zeurt bij ons thuis is het kind dat moet leren zwemmen. Vindt ‘ie niet nodig namelijk, want, in zijn eigen woorden ‘Ik gaat toch niet in het water, ik speel alleen in het zand.’ Tot we op het strand zijn, dan is hij het water niet uit te krijgen, maar oké… Mij hoor je niet klagen over dat uurtje zwemmen in de week. Oké, ik moet mijn werk ervoor onderbreken, maar op zich is dat geen punt want ik ben A: eigen baas. En B: juist omdat ik een paar uur werk mis, zorg ik voor meer productiviteit in de ochtend.

Ik kijk elke week uit naar dat uurtje zwemles

Ik kijk er zelfs naar uit, die dinsdagmiddagen. Want dat uurtje zwemles heb ik benoemd tot mijn me-time moment van de week. De andere twee kindjes blijven thuis bij papa, dus ik ben op het moment dat mijn oudste het water in springt helemaal alleen. Sinds mijn zoontje in de eerste twee badjes uitgezwommen is, mogen de ouders niet meer kijken tijdens de les. In badje drie, geel bij ons, doen de kinderen zonder afleiding van de papa’s en mama’s hun oefeningen in het water. Dat was voor mijn kind even wennen, want voorheen kreeg ik na elke schoolslag duimpjes omhoog, een hartje gevormd van zijn handen of een uitbundige zwaai mijn kant op. Meer dan eens per les moest de zwemmeester hem dan ook weer roepen omdat ‘ie afgeleid was.

Met liefde maakte ik hartjes terug, maar dat kan nu dus niet meer. En daar maak ik dan ook mijn moment van. Ik bestel een cappuccino, toevallig schenken ze goede koffie in ons zwembad, en zoek een rustig plekje voor mezelf op in de kantine. Er hangt een enorme tv met een bankje ervoor waar alle kleine broertjes en zusjes die nog geen zwemles volgen zich vermaken. Daar zit ik dus vooral ver vandaan. Ik doe mijn oortjes in en kijk een aflevering van een lievelingsserie. Of ik lees een interessant artikel dat al even op me lag te wachten. En in deze periode zoek ik vooral naar een fijne zomervakantie, hopelijk met diploma A op zak voor mijn zoon.

De komende jaren zijn we nog wel even zoet

Ook kan ik niet wachten tot het zonnetje warm gaat schijnen, want dan kan ik een uurtje buiten in de zon gaan zitten. Relaxen, vitamine D opdoen en genieten van de bloeiende bloemen naast het zwembad. Ideaal toch? En zo vind ik mee gaan naar zwemles dus helemaal niet zo erg. Gelukkig maar, want kind nummer twee en kind nummer drie moeten ook nog starten als ze oud genoeg zijn. De komende jaren zijn we dus nog wel even zoet. Zij in het water en ik met mijn koffie.”

Laurien: ‘Hij is bijna vier en slaapt elke nacht bij ons’