Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 28 jan 2022, 09:10

Leestijd: 4 minuten

Laurien: ‘Zijn voetjes waren blauwpaars, toen lieten ze direct een ambulance komen’

Laurien (37) was net verhuisd toen haar zoontje Pom opeens erg ziek werd. Zo ziek dat ze op een gegeven moment 112 belde, omdat ze niet meer wist wat ze moest doen. “Vreemde rode plekken leken te bewegen over zijn lijfje.”

“We waren net verhuisd en hadden veel verbouwd in het mooie jaren 30 huis. De meubels stonden op hun plek, onze zoontjes hadden een eigen kamer en we waren helemaal blij. Onze jongste, Pom van een jaar, was al een tijdje aan het snotteren, maar daar had hij eigenlijk zijn hele eerste jaar vaker last van. De eerste weken die we in het nieuwe huis doorbrachten bleef dit zo, maar hij ging ook naar een nieuwe opvang. Daar waren natuurlijk ook veel verkouden kinderen en zo werd hij keer op keer weer aangestoken.

Grote rode vlekken op zijn hele lijfje

Omdat hij af en toe echt flinke koorts had en echt goed ziek was, waren we al een paar keer naar de huisarts geweest. Hij moest het uitzieken, kregen we te horen. Paracetamol zou hem helpen zich wat beter te voelen. Op een dag werd hij wakker met wat rode vlekken. Geen kleine vlekjes, daar ben ik altijd erg alert op vanwege hersenvliesontsteking… Het waren grotere vlekken over zijn hele lijfje en ook op zijn gezicht.

Hij was verder niet erg ziek, maar het zat me toch niet lekker. Dus weer belden we de huisarts en legden de situatie uit. We mochten langskomen en daar werd gevraagd of hij misschien iets had gegeten waar hij allergisch voor kon zijn. Of er een ander wasmiddel was dat we gebruikt hadden. Dat was allemaal niet het geval. Natuurlijk was er nog wel veel stof in huis en hadden we alles geschilderd: misschien reageerde zijn huid daar op? We kregen wat medicijnen mee, antibiotica geloof ik, en een verkoelende zalf voor zijn huidje.

Hij werd wakker met een opgezet en rood gezicht

De dagen erna leek het wat beter met hem te gaan en ook de vlekken waren wat minder. Op een gegeven moment was het op een dag tijd voor zijn middagdutje en ging hij lekker slapen. Maar toen hij wakker werd, was zijn hele gezichtje rood en het leek ook opgezet. Ook zijn handen waren rood en toen we onder zijn kleertjes keken zagen we vreemde rode plekken. Ze leken te bewegen over zijn lijfje: niet zichtbaar, maar steeds als we keken zaten de vlekken op een andere plek. Ik raakte een beetje in paniek, ook omdat zijn gezichtje zo opgezet leek en belde dokter.

Die vertrouwde het niet en verbond me meteen door naar de alarmcentrale. De mevrouw aan de lijn vroeg wat voor kleur zijn voetjes hadden, die waren blauwpaars. Toen liet ze direct een ambulance komen. In paniek greep ik wat spullen bij elkaar en zette de deur open voor de verpleegkundigen. Die bekeken Pom en namen ons meteen mee naar het ziekenhuis, wat gelukkig maar op een paar minuten afstand is.

De rode plekken leken te bewegen over zijn lijfje

Daar aangekomen deed ik mijn verhaal bij de arts en zij onderzocht Pom van top tot teen. Ook daar kreeg ik de vraag of hij iets anders gegeten had, of het een allergische reactie kon zijn. Op de vlekken en de flinke verkoudheid na, leek het gelukkig goed te gaan met hem. Ze zag wel dat de vlekken zich inderdaad verspreidden over zijn lichaampje. Ze ging in overleg en zou daarna terug komen met meer informatie.

Dat wachten duurde lang en ik had helemaal geen eten of drinken meegenomen voor Pom (of mezelf). Gelukkig kregen we wat aangeboden en er lag genoeg speelgoed zodat Pom zich kon vermaken. Toen de arts terugkwam, vertelde ze dat de vlekken een reactie kunnen zijn van zijn lijfje: zijn afweersysteem was zo hard aan het werk, dat het vlekken veroorzaakte die tevoorschijn kwamen, verdwenen en weer tevoorschijn kwamen op andere plekken op zijn lijfje.

Niets ernstigs dus gelukkig, maar wel iets waar je erg van kan schrikken als je het niet kent. Het schijnt wel vaker voor te komen bij jongere kinderen, daarom hoop ik met mijn verhaal anderen te helpen dit soort dingen te herkennen. Maar, zoals de ambulanceverpleegkundige tegen mij zei: als je het niet vertrouwt, bel ons dan. Liever een keer te veel, dan een keer te weinig.”

Linde’s zoon (14) dronk zichzelf het ziekenhuis in: ‘Daar lag hij, laveloos in zijn eigen kots’