Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 5 dec 2022, 10:35

Leestijd: 3 minuten

Diana is een KOPP-kind: ‘Problemen blijven zich generatie op generatie herhalen’

Als kind groeide Diana (43), schrijver en ervaringsdeskundige op het gebied van trauma en verlies, op in een onveilige omgeving. Zo kwamen alcoholisme en psychische klachten in haar familie voor en ook seksueel misbruik. Dat maakt haar een KOPP: een Kind van Ouders met Psychische Problemen.

Diana had al op jonge leeftijd door dat er iets niet klopte binnen het gezin, maar kon er toen weinig aan doen. Nu is ze zelf moeder van twee dochters en schrijver van onder andere het boek: Kleine Boom Vraagt: een verhaal voor KOPP kinderen.

KOPP

“Ik wil mensen laten weten wat KOPP inhoudt, wat de gevolgen zijn en hoe we kunnen helpen. Dit komt voort uit mijn eigen verleden. Toen ik zelf moeder werd, had ik moeite met de opvoeding van mijn dochters. Uiteindelijk bleek dat ik moeite had met mijn eigen pijn uit het verleden. Als moeder zat ik daardoor bovenop mijn kinderen, vooral wanneer ze op een leeftijd waren waarbij met mij dingen gebeurd zijn vroeger.

Ik kwam erachter dat ik een KOPP-kind ben

Ik heb toen hulp gezocht bij het Trimbos-instituut, want ik redde het niet meer zelf. Daar kwam ik erachter dat ik een KOPP-kind ben, dus een kind van ouders met psychische problemen. En daardoor waren mijn kinderen dat ook. Mijn moeder kon mij namelijk geen veiligheid geven toen ik jong was en ik had ook moeite met veiligheid geven aan mijn eigen kinderen. Dat is frustrerend en verdrietig. Ik heb therapie gevolgd en ben ook opgenomen geweest bij Trauma Centrum Nederland. Tijdens die opname kwam ik de kunstenaar tegen die de illustraties heeft gemaakt voor mijn boek. Alsof het zo moest zijn.

Met het boek wil ik aandacht vragen voor KOPP. Veel mensen hebben hier nog nooit van gehoord, terwijl het toch heel vaak voorkomt. Maar liefst 1 op de 6 kinderen volgens het Trimbos Instituut. Ik wil het bekend maken onder leerkrachten en zorgverleners, zodat het sneller ontdekt kan worden binnen gezinnen. Vaak zijn het namelijk juist de brave, rustige, teruggetrokken kinderen die te maken hebben met ouders met psychische problemen. Dat is lastig te filteren, want vaak wordt de aandacht juist gericht op ‘probleemkinderen’ of kinderen waar je lichamelijk iets aan ziet.

Problemen herhalen zich generaties lang

Vaak houden KOPP-kinderen zich juist koest. Ze doen vaak het huishouden en zorgen voor hun ouders. Ook doen ze extra hun best, zijn het pleasers en zijn ze vaak onzichtbaar. Deze kinderen vallen dus niet vaak op bij bijvoorbeeld juffen of meesters. Mijn ideaalbeeld is dat kinderen op school voorlichting krijgen hierover.

Dat ze wordt uitgelegd dat je er altijd over mag praten met iemand die je vertrouwt. Ook vind ik dat kinderen van ouders die al in therapie zijn hulp geboden moet worden. KOPP-kinderen zijn vaak slachtoffers van slachtoffers en hebben ook hulp nodig. Bovendien moeten de ouders weten dat zij nergens schuldig aan zijn. Hen is meestal ook iets aangedaan en ze hebben het beste voor met hun kinderen, maar soms lukt het gewoon niet. Dan blijven de problemen zich generatie op generatie herhalen.

Gerichter aan de slag

Als mensen zouden weten dat KOPP bestaat, dan kan je daar gerichter mee aan de slag. Niemand wil natuurlijk dat z’n kinderen iets overkomt, maar je geeft dingen makkelijk door zonder het te weten. Als je dingen uit je eigen verleden niet verwerkt, dan vang je signalen binnen je eigen gezin namelijk minder goed op.

Je bent minder adequaat in zelfbescherming en in het beschermen van je kinderen. Maar deze ouders moeten niet gezien worden als het probleem, ze hebben het al zo moeilijk. Dat is wat ik laat zien in het prentenboek Kleine Boom Vraagt. Het is gemaakt voor kinderen, maar elke leeftijd kan er iets aan hebben. In duidelijke taal wordt uitgelegd wat KOPP is en dat er geen schuld ligt bij (je) ouders.”

Het boek is verkrijgbaar via de website van Diana. Binnenkort verschijnt er ook een Arabische vertaling van Kleine Boom Vraagt.

Miriam (41) over haar dochter: ‘Na 1,5 jaar kregen we de diagnose van het Syndroom van Kleefstra’