Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 30 apr 2022, 16:58

Leestijd: 3 minuten

Suze: ‘Mijn kinderen halen echt de duivel in mij naar boven. Ik herken mezelf af en toe niet’

Moeder zijn is niet altijd makkelijk. We moeten veel en er wordt veel van ons gevraagd en soms is dat even te veel. Vooral als je tussendoor geen moment hebt om op te laten. Dit ervaart ook Suze (37), die zichzelf af en toe niet meer herkent als ze botst met haar kinderen: ‘Ik lijk de duivel wel.’

Suze (37): “Mensen zeggen toch wel eens dat ze op zoek gaan naar zichzelf door een verre reis te maken? Ik heb dat altijd een beetje vreemd gevonden, want hoezo moet je daar naar jezelf zoeken. Ik dacht mezelf wel te kennen en had daar geen reis voor nodig. Die reis heb ik dus ook niet gemaakt, wel heb ik kinderen gekregen. En die kinderen, dat is mijn ‘verre reis’. Want sinds ik kinderen heb, lijkt mijn ware aard naar boven te komen.

Natuurlijk niet toen ze nog lieve baby’s waren, maar mijn zoontjes zijn nu 6 en 3,5 jaar oud en af en toe halen ze het slechtste in mij naar boven. Ik dacht altijd dat ik heel geduldig was en ik ben ook geen ruziemaker. Of eigenlijk vermijd ik conflicten gewoon, dan hoef ik geen ruzie te maken. Ik weet namelijk niet zo goed hoe dat moet, ik weet me geen houding te geven en het kost me veel energie. Maar vertel dat maar eens aan je kinderen…

Ik schreeuw tegen ze en sla de deuren dicht: ik lijk de duivel wel

Ze zitten nu ook weer in zo’n fase dat ze niet te doen zijn. En daarbij heb ik het zelf erg druk op mijn werk en slaap ik slecht, dus dat is sowieso geen goede combinatie. Er zijn de laatste weken dan ook vaak botsingen hier in huis en op zo’n moment komt echt de duivel in me naar boven en ik herken mezelf op zo’n moment gewoon niet. Ik schreeuw tegen ze, ik sla met deuren, ik scheld en ik stamp door het huis.

Zo’n situatie ontstaat niet zomaar hoor. Er gaat best wat aan vooraf. Maar die jongens kunnen maar door en door gaan, zeuren om dingen, niet luisteren, me negeren of uitlachen. En op een gegeven moment kan ik niet meer, dan weet ik niet meer wat ik moet doen of zeggen of hoe te reageren. En dan komt alles er dus uit. Vaak ga ik snel naar boven als zoiets gebeurt, omdat ik dan echt even tot honderd moet tellen in mijn eentje. Maar de jongste van 3,5 vindt dit dan heel lastig en komt huilend achter me aan. Iets wat ik op zo’n moment absoluut niet kan hebben en dan sluit ik hem dus buiten.

Vervolgens voel ik me natuurlijk hartstikke schuldig en schaam ik me ook een beetje voor mijn gedrag. Ik herken mezelf echt niet in die duivelse versie, maar kennelijk zit die toch ergens en zijn mijn kinderen daar een trigger voor. Soms denk ik dat ik hiervoor in therapie zou moeten, want ik weet niet goed waar het vandaan komt dat ik zo ontplof. Het komt echt diep vanuit mijn binnenste, inclusief hartkloppingen en een hoog stresslevel. Vaak krijg ik hoofdpijn na zo’n duivel-uitbarsting. Aan de andere kant denk ik dat het menselijk is of in ieder geval iets wat moeders overkomt. We moeten zo veel en hebben zo weinig tijd voor onszelf, dat gaat een keer verkeerd denk ik. En dan krijg je zo’n uitbarsting.

Ik bied wel altijd mijn excuses aan

Na zo’n situatie praat ik wel altijd nog even met de kinderen, als iedereen weer rustig is. En dan bied ik mijn excuses aan. Ik denk ook wel dat ze er iets van leren, vooral van dat stukje excuses aanbieden. Maar gezellig is het niet… Misschien herkennen andere moeders mijn verhaal, dat zou ik graag willen weten. En of zij hier iets aan hebben gedaan.”

Opvoeden zonder te schreeuwen: 7 gouden tips waarmee het je écht gaat lukken