Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 5 dec 2023, 09:36

Leestijd: 6 minuten

Kims peuter liep een trauma op: ‘Ik zag mijn kind helemaal instorten’

Als je kinderen maar gezond zijn, dan zijn vader en moeder blij, toch? Helaas is dit niet vanzelfsprekend voor Kim (29), die twee zieke kinderen heeft. Als de jongste ook nog eens een trauma ontwikkelt, staat het huilen haar nader dan het lachen. “Het is verschrikkelijk om je kind met zoveel verdriet te zien.”

“Onze twee kinderen, Noah (5) en Emma (2), zijn allebei ziek. Noah heeft een aangeboren darmafwijking, waardoor hij niet uit zichzelf kan poepen. Hij heeft vaak last van verstoppingen. Emma heeft astma, waardoor zij sneller een longontsteking of een astma-aanval krijgt. Met beide kinderen zijn we al ontzettend vaak in het ziekenhuis geweest.

Niet naar school

Eens in de twee weken loopt het bij Noah helemaal vast, dan moet hij gelaxeerd worden. Hij kan dan niet naar school en krijgt thuis medicatie. Dit zorgt ervoor dat hij veel schooldagen mist en veel moet inhalen. Daarnaast heeft hij op sociaal-emotioneel vlak een beetje een achterstand, omdat hij om de zoveel dagen weer thuis moet zijn en niet kan meekomen met vriendjes op school.

Verder moeten we Noah dagelijks spoelen, dat is gewoon heel vervelend. Elke dag wordt hij er op die manier ook mee geconfronteerd. De hele tijd ben je bezig met hem te troosten, kalmeren en begrip te tonen voor zijn situatie. Op het moment dat Noah buikpijn krijgt, moeten we gelijk contact opnemen met de kinderarts. Elke keer komen er honderden vragen in je op: is het een virus? Welk virus is het dan? Is het een stilliggende darm? Is het zus, of is het toch zo? Juist omdat het vaak onverwacht komt, moet je snel kunnen schakelen.

Aan het zuurstof

Bij Emma is het belangrijk dat ze geen virussen krijgt. En dat is lastig, want normaal gesproken gaat een kind van haar leeftijd naar de opvang of de peuterspeelzaal en pakken ze het een na het ander op. En dat is ook goed, want dat is hoe je immuunsysteem zich ontwikkelt. Alleen als Emma een longontsteking of astma-aanval krijgt, moet ze gelijk naar het ziekenhuis en een paar dagen aan het zuurstof.

In de winter durven we bijna het huis niet met haar uit. We gaan nog wel eens op visite, maar dan vragen we altijd van tevoren of er niet iemand verkouden of ziek is. Als ik met Emma naar de supermarkt ga en ik hoor iemand hoesten, dan duik ik gelijk een ander gangpad in. We kunnen ook niet met haar naar Ballorig, omdat daar zoveel kinderen zijn. Haar longetjes zijn zo kwetsbaar.

Een marathon lopen

Als moeder zijnde is dit gewoon heel lastig. Je bent continu een marathon aan het lopen. Naast de gewone dingen van een gezin runnen, denk aan je kinderen naar school of zwemles brengen, moet je ook nog elke dag medisch handelen. Als wij iets merken bij onze kinderen, moeten we gelijk reageren. Dus naast moeder en partner ben ik eigenlijk ook nog verpleegster geworden. Er is een hele rol bijgekomen.

Het is verschrikkelijk om je kinderen zo te zien. Je moet ze ook heel veel teleurstellen, zeker de jongste, omdat zij de link nog niet snapt van een volle ballenbak en het ziekenhuis. Ze is een ondernemende peuter en wil ook naar het zwembad of naar Ballorig. Dat zij niet kan doen wat alle andere kinderen van haar leeftijd wel kunnen, is heel verdrietig.

Katheter plaatsen

Naast het feit dat Emma ziek is en dat al lastig genoeg is, is er anderhalve maand geleden nog een probleem bijgekomen. Ze lag namelijk in het ziekenhuis met een nierbekkenontsteking. Ze is nog niet zindelijk en kan ook nog niet op het potje plassen, waardoor er een katheter geplaatst moest worden, zodat ze het op kweek konden zetten.

Ze hebben dat toen gedaan, alleen was er daarna wat fout gegaan, waardoor ze het opnieuw moesten doen. Waar een volwassene nog kan denken: oké, dit doet even pijn, maar daarna is het weer goed, snapt een kind van 2 dat niet. Uiteindelijk waren we met vier personen 45 minuten bezig om haar in een houdgreep te houden, waarbij er twee personen de katheter probeerden te plaatsen. Het voelde op dat moment echt als kindermishandeling. Het deed zoveel pijn bij haar.

Ik was de hele tijd bezig met haar te troosten, vertellen hoe trots ik op haar ben, haar te knuffelen en kusjes te geven, maar ze was alleen maar aan het krijsen. Het mislukte vijf keer, pas de zesde keer lukte het. Toen ze haar daarna naar haar kamer brachten, ben ik op de gang helemaal ingestort. Dit wil je als ouder nooit zien bij je kind.

Angstig en agressief

Ze mocht daarna gelukkig snel naar huis, maar eenmaal thuis merkten we al snel dat ze anders was. Ze was heel kwaad, tot het agressieve aan toe, tegen ons, haar broertje, haar oma en haar knuffels. Ze was heel angstig, ze zag overal monsters, was bang voor beren die buiten stonden, voor mensen die onder haar bed zaten, echt voor de meest onlogische dingen. Ze was ook heel erg verdrietig, slapen lukte niet meer, niet in haar eigen bed en niet bij ons in bed. Ik zag mijn kind helemaal instorten.

In eerste instantie dacht ik dat ze moest acclimatiseren en verwerken wat er in het ziekenhuis was gebeurd. Dat was ook gewoon heel vervelend. Tot ze laatst opnieuw weer aan het zuurstof moest in het ziekenhuis en de kinderarts binnenkwam. Toen kreeg ze blinde paniek, ze sprong nog net niet uit het raam. De kinderarts schrok daarvan en constateerde dat ze een trauma had opgelopen. Zo kwamen we erachter dat ze dit niet zelf kan verwerken, maar dat ze daar hulp bij nodig heeft. Ze hebben toen gelijk een traject ingezet, waarbij ze EMDR-therapie krijgt.

Het is echt verschrikkelijk om je kind met zoveel verdriet te zien. Het ergste vind ik eigenlijk nog dat ze zich niet meer veilig voelt, ook niet als ik in de buurt ben. En dat heb je het allerliefste als moeder, dat bij jou een veilig plekje is voor je kind, en dat was gewoon niet meer zo. Ik voelde me ook heel schuldig dat ik niet eerder zag dat ze hulp nodig had bij haar trauma. Ik dacht ook: wat als ik nou tijdens het zetten van die katheter gewoon stop had gezegd? Was het dan anders geweest?

De toekomst

Als je kinderen ziek zijn, hoop je natuurlijk alleen maar dat het beter wordt. Bij Noah is dat helaas niet het geval. Hij moet er de rest van zijn leven mee leven. Over tien jaar kan het zijn zoals het nu is, maar het kan ook nog heel erg achteruit gaan. Goed zal het in ieder geval niet meer worden. Er is helaas geen kans meer op verbetering.

Bij Emma daarentegen is er nog wel kans op verbetering. Ze heeft nu astma, maar ze krijgt wel hele zware medicatie. Het kan goed gaan en dat ze er overheen groeit, maar er is ook kans dat ze deze gevoelige luchtwegen blijft houden. Maar er is kans op herstel en daar gaan we voor. Zolang het maar stabiel is, daar teken ik voor.

Ouders hebben rechten in het ziekenhuis

Ik wil ouders nog graag meegeven dat ze rechten hebben wanneer hun kinderen in het ziekenhuis komen. Ze zeggen daar zo vaak: ‘Houd je kind maar even in de houdgreep, dan plaatsen we snel die sonde of katheter.’ Zo werkt het niet. Zo kunnen kinderen bij het bloedprikken verdovingspleisters krijgen. Dan duurt het maar even wat langer, het belang van het kind moet altijd voorop staan, niet de tijd dat ze ermee bezig zijn. Je moet deze dingen gewoon eisen. Jij bent de baas over je kind, niet het ziekenhuis.”

Ruth (43): ‘Mijn zoon (14) werd erg ziek door waterpokken’