Valéry de Voijs Persoonlijke verhalen 29 dec 2022, 14:17

Leestijd: 4 minuten

Kims partner is perfectionistisch: ‘Mijn kinderen kunnen niets goed doen’

De man van Kim (38) is extreem perfectionistisch. Zelf heeft hij een manier gevonden om ermee om te gaan, maar het gezin begint er ondertussen behoorlijk onder te lijden. Aan J/M Ouders deelt Kim hoe het is om met een partner te leven die nooit iets goed genoeg vindt.

“Wanneer ik naar zijn oude schoolrapporten kijk, valt mijn mond open. Alleen maar negens en tienen, en lovende feedback op al zijn essays.”

‘Ik viel voor zijn gedrevenheid’

“Mijn man is altijd perfectionistisch geweest. Op de middelbare school studeerde hij zich rot. Hij wilde altijd uitblinken, en gaf in het weekend andere studenten bijles in Grieks en Latijn. Hij deed mee aan uitwisselingen en debatwedstrijden, en volgens zijn familie moest hij iedere zondag winnen met Scrabble. Die gedrevenheid heeft hem ver gebracht. Hij werd ingeloot voor de studie die hij graag wilde, en was tevreden met zijn baan. Mijn man heeft naast zijn werk altijd nevenfuncties gehad, hij zat bij het bestuur van onze woningvereniging, en zette zich in voor de gemeenteraad.

Ik ga niet liegen: ik viel voor die gedrevenheid. Thuis werd ik nooit aangemoedigd om hard te werken. ‘Meedoen is belangrijk dan winnen’ was het credo bij ons thuis. Zelf hebben mijn ouders altijd in loondienst gewerkt, en ze hebben mij nooit gestimuleerd om naar de universiteit te gaan. Toen ik mijn man ontmoette, viel ik als een blok voor zijn ambitieuze drive. Dat hij vervolgens ook nog voor míj koos, kon ik toentertijd niet geloven.

Het perfectionistische karakter van mijn man begon hem echter in de weg te zitten. Hij haalde soms te veel werk op zijn hals waardoor hij weekenden lang op zijn laptop bezig was. Hij had minder tijd voor mij, wat een effect had op onze relatie. Mijn partner nam zijn werk letterlijk mee naar bed, waardoor hij zelfs om vier uur ’s ochtends in bed met een leesbril achter zijn iPad zat. Ik heb zelfs een periode op zolder geslapen.

De oudste dochter is zijn favoriet

Toch bleek onze relatie sterk genoeg om zijn drukke en stressvolle periodes te overleven. We kregen twee prachtige dochters. Mijn partner voelde een enorme druk om een perfecte vader te zijn. Ons huis stond bomvol met cadeaus voor de kinderen, en hij kwam wekelijks thuis met merkkleding. Al snel voelde ik dat hij zijn hoge verwachtingen projecteerden op onze dochters. Wanneer mijn jongste in bed plaste, te vaak huilde, of niet alleen in bed wilde slapen, werd mijn man helemaal gek. Hij kreeg zijn frustraties niet onder controle, en werd dan ontzettend boos. Ik heb weleens aangegeven dat er iets moet veranderen. Ik heb zelfs geopperd om een psycholoog te vinden, maar dat wuifde hij natuurlijk lachend weg. ‘Er is niets mis met mij’ was zijn enige respons.

Nu onze dochters ouder worden, lijkt het erger te worden. Wanneer we bijvoorbeeld ergens op bezoek gaan, krijgen ze strikte instructies hoe zij zich moeten gedragen. Hij heeft het nooit met zoveel woorden uitgesproken, maar ik zie aan alles dat onze oudste dochter zijn favoriet is. Zij is een stuk intelligenter dan de jongste, en praat nu al over het gymnasium. Mijn jongste daarentegen is minder prestatiegericht, een stuk drukker en veel creatiever. Ik geloof dat ieder kind uniek en slim is op zijn eigen manier. Mijn jongste is onwijs sociaal, vrijgevig en heel empathisch; daar kan de oudste nog wat van leren. Mijn partner ziet het helaas niet zo. Wanneer mijn jongste mee wil helpen in het huishouden, moppert hij vaak. ‘Laat papa maar stofzuigen, want jij kan dat nog niet zo goed’.

Extreem perfectionistisch

Mijn jongste dochter vindt het heel leuk om af te wassen. Dan staat ze op een krukje, en speelt ze wat met het sop. Laatst had ze een baard van sop gemaakt en maakte ze het aanrecht nat. Ik kan er dan wel om lachen, en zelfs als de borden nog niet helemaal schoon zijn, prijs ik haar inzet. Mij man vindt dat ik strenger moet zijn. ‘Zo leert ze toch nooit om af te wassen?’ krijg ik dan te horen.

Ook als mijn kinderen iets tekenen, moet mijn man commentaar leveren. Hij bedoelt het dan niet kwaad, maar zijn opmerkingen zullen mijn dochters een trauma bezorgen. Mijn jongste dochter had laatst bijvoorbeeld een paard met vijf benen getekend. ‘Waarom heeft dat paard vijf benen?’, vroeg hij streng. De tekening van onze oudste dochter hing hij wel op, maar het paard met de vijf benen werd niet aan de muur gehangen. ‘Wanneer je een paard met vier benen tekent, zullen we hem ophangen. Een paard met vijf benen is natuurlijk een beetje raar.’ Zelfs als ik de tekening stiekem ophang, verdwijnt hij een paar dagen later van de muur. ‘Je moet zo’n tekeningen niet aanmoedigen’ is zijn instelling.”

Diana is een KOPP-kind: ‘Problemen blijven zich generatie op generatie herhalen’