Valéry de Voijs Persoonlijke verhalen 17 feb 2025, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Jules (40): ‘Ik bracht mijn kind in zijn onderbroek naar school’

Het ochtendritueel met jonge kinderen is voor veel ouders een herkenbare strijd. In theorie is het simpel: jas aan, schoenen aan en gaan. In de praktijk staat er vaak een peuter te stampvoeten, omdat de favoriete rode sokken onvindbaar zijn of de jas kriebelt. Jules (40) leest het boek Jagen, verzamelen, opvoeden en past de hierin beschreven theorieën in praktijk toe.

Net als veel ouders, heeft ook Jules het boek Jagen, verzamelen, opvoeden gelezen. Hierin beschrijf auteur Michealeen Doucleff over haar ervaringen en geeft zij handige en praktische opvoedtips. Zij verbleef bijvoorbeeld met haar puberkleuter bij een Maya-gezin in Mexico.

Hier leerde zij dat je veel meer bereikt bij kinderen wanneer je uitlegt waarom ze bepaalde taken moeten doen – in plaats van enkel bevelen te geven. Jules brengt deze tips in de praktijk en laat met zijn komische ondertoon zien dat het allemaal niet zo vlotjes gaat als in theorie wordt beschreven.

Strijd bij het aankleden

“Mijn zoon is gezegend met de koppigheid van een volwassen ezel. Iedere ochtend is het raak: de strijd om de kleren. Terwijl ik met het zweet op mijn voorhoofd uitleg dat een jas ons warm houdt en schoenen beschermen tegen steentjes, kijkt mijn zoon me alleen maar stoïcijns aan. ‘Nee,’ zegt hij dan. ‘Niet koud.’

Ik haalde mijn inspiratie uit het boek Jagen, verzamelen, opvoeden. De auteur stelde voor: als je kind weigert zich te kleden, laat het dan ervaren wat kou is. De Maya-kinderen leren vanzelf dat blote voeten op koude grond onaangenaam zijn.

Dus op een frisse donderdagochtend besloot ik het plan in praktijk te brengen. Mijn zoon wilde – zoals gewoonlijk, geen broek aan. Geen trui. Geen jas. Geen broek. ‘Oké,’ zei ik tegen hem. ‘Als je geen kleren aan wil, dan gaan we zo.’

Zonder kleren op de fiets

Daar ging ik dan. Mijn zoontje in zijn onderbroek en dikke sokken op de fiets. Ik hield mijn adem in toen we buiten kwamen. Het was dan wel geen winter; het was toch aardig fris. Ik verwachtte gehuil, gejammer, spijt. Maar mijn zoontje zat vrolijk op de fiets en had de rit van zijn leven.

Mijn plan had duidelijk een andere uitwerking dan gehoopt. Met koude vingers fietste ik verder. Op het schoolplein viel iedereen stil. Moeders in winterjassen keken van mijn zoontje naar mij. Binnen bij de juf probeerde ik luchtig te blijven. ‘Experimentje’ legde ik uit. ‘Een beetje Maya-wijsheid.’

Genieten van de frisse wind

Onderweg naar huis dacht ik na. Het boek had niet gelogen over kinderen die leren door te ervaren. Alleen had mijn zoon blijkbaar ervaren dat kou vooral verfrissend was. De volgende dag probeerde ik het opnieuw, dit keer met extra uitleg over winterse gevaren.

We zijn nu een paar weken verder. Mijn zoon draagt zijn jas, maar alleen omdat we er samen een superheldencape van hebben gemaakt. De schoenenstrijd? Die blijft. Maar ik weet nu: opvoeden is soms theorie en vaak improviseren. En dat kinderen niet altijd reageren zoals een boek het voorspelt. Vooral als ze – zoals mijn zoon – juist genieten van die frisse wind.”

Dilemma: ‘Moet ik mij bemoeien met de kledingstijl van mijn dochter?’