Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 6 mrt 2025, 09:04

Leestijd: 3 minuten

Judith (39): ‘Vijf maanden na de dood van mijn man ben ik weer verliefd’

De man van Judith overleed vijf maanden geleden. Wat ze nooit verwacht had, was dat ze zo snel weer een nieuwe liefde zou vinden. “Ik zit nu met een hoofd vol tegenstrijdigheden.”

“Als iemand me een paar maanden geleden had verteld dat ik nú weer verliefd zou zijn, had ik diegene waarschijnlijk verbaasd aangekeken. Of misschien zelfs boos. Hoe dan? Ik was net mijn man Thomas verloren. De vader van mijn kinderen. Mijn maatje. We waren dertien jaar samen toen we hoorden dat hij kanker had. Binnen een halfjaar was hij overleden. 

Mezelf wegcijferen

Vanaf dat moment draaide mijn wereld om onze drie kinderen Bram (11), Tess (8) en Loek (5). Hun verdriet, hun gemis, daar lag mijn focus. Mijzelf wegcijferen voelde als het enige juiste. Liefde? Dat hoofdstuk was dicht. Ik wist zeker dat ik nooit meer verliefd zou worden op een andere man. Sterker nog, het idee alleen al voelde als verraad.

Nieuwe voetbaltrainer 

Maar toen was daar Mark. De nieuwe voetbaltrainer van mijn zoon Bram. Hij stelde zich voor en hij kwam af en toe even een praatje maken. Ik vond het direct een leuke man. We raakten steeds vaker aan de praat. Eerst vluchtig, na de trainingen. Over Bram, over voetbal. Gewoon koetjes en kalfjes. Totdat er ineens een WhatsApp-berichtje binnenkwam: ‘Hoe is het met Bram? En met jou?’. Die korte berichtjes werden grapjes en die grapjes werden langere gesprekken. En stiekem betrapte ik mezelf erop dat ik uitkeek naar dat ‘ping-geluid’ van mijn telefoon.

Kop koffie 

Een paar weken later volgde een kop koffie, toen de kinderen op school zaten. Gewoon als vrienden, hield ik mezelf voor. Dat idee verdween al binnen vijf minuten. We praatten uren. Over dingen die ik al zó lang niet meer met iemand had gedeeld. En voor ik het wist voelde ik vlinders. Ik was net vijf maanden weduwe. Hoe kon dit gebeuren?

Hoofd vol tegenstrijdigheden

Ik zit nu met een hoofd vol tegenstrijdigheden. Mijn hart maakt sprongetjes, maar mijn hoofd zegt: Wat ben je aan het doen? Ik voel me schuldig. Naar Thomas. Alsof ik hem verraad. Alsof zijn plek zomaar ingenomen kan worden, wat natuurlijk niet zo is. Hij blijft altijd een deel van mij. Van ons. Maar leg dat maar eens uit aan de buitenwereld, aan de kinderen en aan mijn schoonfamilie.

Angst voor oordelen

Daarom weet niemand het. Nog niet. Mark begrijpt dat, gelukkig. Hij dringt nergens op aan, geeft me alle ruimte. Maar ik zie het in zijn ogen: hij wil meer. En eerlijk? Dat wil ik ergens ook. Maar die angst voor oordelen… Het lastigst zijn de kinderen. Bram kent Mark natuurlijk via het voetbal, maar Tess en Loek hebben geen idee. Hoe vertel je ze dat mama weer iemand leuk vindt, terwijl zij hun vader nog zo missen?

Rustig aanpakken

Dus voor nu hou ik het stil. Het voelt fijn om weer even Judith te zijn in plaats van alleen maar moeder of weduwe. Om te lachen om stomme grapjes. Om die belachelijke grijns op mijn gezicht te hebben als mijn telefoon oplicht. Ik weet dat ik dit rustig moet aanpakken. Stapje voor stapje. Maar diep vanbinnen geloof ik dat Thomas zou willen dat ik gelukkig ben. Ook al is het moeilijk om dat hardop te zeggen. Ik kan het verleden niet veranderen, maar misschien mag ik voorzichtig weer naar de toekomst kijken.” 

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Nieuwe partner voorstellen aan je kinderen? Zo pak je het aan