Lise Steegmans Persoonlijke verhalen 30 mrt 2022, 17:47

Leestijd: 5 minuten

Judith over haar pleegzoon: ‘Al vanaf kleins af aan was Joris een sadist die mensen pijn wilde doen’

Nadat Judith is afgewezen voor een adoptietraject, stelt ze zich samen met haar man beschikbaar als pleegouder. De wens was kortdurende pleegzorg voor een baby met lichte problematiek. Het werd een vierjarig jongetje, met problemen van de ergste categorie. Joris bleef uiteindelijk jaren bij hen, maar zette hun leven totaal op zijn kop.

Judith: “Mijn kinderwens was groot, maar helaas is het me niet gegund. Toen ik na een slopend IVF-traject vanwege mijn leeftijd werd afgewezen voor een adoptietraject, besloten mijn man en ik om ons op te geven voor pleegzorg. Het idee van kortdurende pleegzorg sprak ons aan. Hoe fijn is het om een hulpeloos kind in crisis een fijne warme plek te bieden, wetende dat het kind snel herenigd zou worden met de ouders.

Een angstig, schuw vierjarig jongetje

Een aantal maanden hoorden we niets, totdat de telefoon ging. Of we een vierjarig jongetje in huis wilden halen, liefst zo snel mogelijk. Een dag later stond Joris met een begeleider van Jeugdzorg op de stoep. Het was opeens heel snel gegaan, we hadden ons nauwelijks kunnen voorbereiden. Bovendien wisten we helemaal niets over Joris’ achtergrond. Waar hij vandaan kwam, wat zijn situatie was, er is ons niets verteld. Opeens zit je met een schuw, stil en angstig jongetje aan tafel. Joris zat alleen maar met zijn handjes voor zijn ogen, hij was voor alles bang.

Na een paar dagen verdwenen de handjes, maar durfde hij ons nog steeds niet aan te kijken. Hij zat alleen maar stil op zijn stoel naar de grond te staren. Eigenlijk hadden er toen al alarmbellen moeten rinkelen, maar wisten wij veel. Wij hadden geen ervaring met kinderen, laat staan met pleegkinderen. Dat hij zo schuw en angstig was, weten we aan de plotselinge nieuwe situatie voor dit arme joch.

Rare fratsen

Joris zou na twee weken worden opgehaald. Twee weken werden twee maanden, twee maanden werden twee jaar enzovoort. We hebben ons volledig op zijn ontwikkeling gestort. Toen hij bij ons was, kon hij nog niet praten, hij was vier jaar! Dus ik heb iedere dag woordjes met hem geoefend, hem voorgelezen en toegestopt in bed, hem zoveel mogelijk liefde en vertrouwen geprobeerd te geven. Joris ging zichtbaar vooruit, we kregen steeds vaker een echt kindje te zien. Maar toen al haalde hij rare fratsen uit.

Ik herinner me nog een keer dat ik Joris bij me op het kookeiland had gezet zodat we tijdens het koken gezellig konden kletsen. Ik had een kopje heet water nodig en zette het met een duidelijke waarschuwing op het aanrecht neer. ‘Niet aankomen, dit is heel heet.’ Ik stond met een lepel in de pan te roeren toen Joris de beker pakte en over mijn arm heen gooide. Ik schreeuwde het uit en schrok me lam. Hij bleef gewoon rustig zitten, met een kalme blik in zijn ogen terwijl ik krijste van de pijn en snel mijn arm onder de kraan stak. Toen dacht ik nog dat dit een gek ongelukje was, maar later zag ik in dat Joris opzettelijk mensen pijn wil doen.

Doorweekt interieur

Er was ook die keer met de tuinslang. We waren in de tuin aan het rommelen toen hij opeens met de tuinslang naar binnen liep. Zodra hij binnen stapte, keerde hij zich om en draaide de deur op slot. Ik dacht: wat doet hij nou? Terwijl ik op het raam tikte, zag ik hem de tuinslang in zijn handen nemen, de kraan open draaien en de hele woonkamer onder spuiten. Hij richtte op de schilderijen aan de muur, op mijn breiwerk, op onze nieuwe bank. Woest was ik, ik heb staan schreeuwen in de tuin en tikte de ruiten bijna in, maar hij liep gewoon rustig langs het raam en keek me recht in mijn ogen aan. Zonder blikken of blozen. Hij is naar boven gelopen en heeft me daar laten staan. Pas toen mijn man uren later thuis kwam, kon ik naar binnen. Alles was zeikenat. Toen we hem er naar vroegen, haalde hij zijn schouders op. De bloemen op de schilderijen moesten toch ook water krijgen?

Van kwaad tot erger

Zo hebben we veel dingen meegemaakt. Hoe ouder Joris werd, hoe erger het geweld. Onze fietsbanden lek geprikt waardoor we te laat kwamen op werk, de bekleding van de nieuwe auto kapot gesneden. Maar ook slaan en schoppen. Mijn partner en ik hebben meerdere bloedneuzen en kale plekken gehad. Veel vrienden en familie vroegen zich af waarom we hem niet uit huis zette, maar waar moest hij naar toe?

Zijn vader zit voor gruwelijke verkrachtingen vast in de gevangenis, zijn moeder is drugsverslaafd en wil hem niet. Joris is een sadist, ja. Maar hij heeft allerlei stoornissen, al kwamen we daar pas veel later achter.

In zijn eerste levensjaar is Joris verwaarloosd en mishandeld. Voordat Joris bij ons kwam, zat hij al een jaar in een kindertehuis, maar dat is ons allemaal pas twee jaar later verteld. Kun je nagaan hoe erg de mensen hem hebben laten zitten..

Uit huis geplaatst

Vanaf zijn elfde nam het geweld echt toe. Joris groeide als kool en stak boven ons uit. Hij werd steeds sterker en we waren niet tegen hem opgewassen. Na een geweldsescalatie waarbij hij mijn partner met een mes onder zijn oog heeft gestoken, is de politie ons komen bevrijden uit de badkamer. We hebben toen samen met Joris besloten dat het hier moest stoppen. Dat wij hem niet meer konden helpen als hij ons iedere dag mishandelde.

Joris is toen ondergebracht bij een nieuw pleeggezin. Terwijl dat juist was wat we wilden voorkomen. Sindsdien is het contact wat verwaterd, hij hangt veel op straat, rookt wiet en hasj en spijbelt van school. Door wat Joris op jonge leeftijd heeft meegemaakt, was hij gedoemd te mislukken. Hoe graag ik ook wilde, we konden hem niet helpen.”

Nicole werd twee keer weduwe, verloor twee dochters en leeft nu in armoede met haar zes kinderen