Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 20 dec 2023, 08:04

Leestijd: 7 minuten

Iris (29) had moeite om zichzelf na de bevalling weer terug te vinden: ‘Ik ging als een zombie door het leven’

Als je altijd al kinderen wilde en je hebt het geluk om zwanger te mogen raken, dan voel je je na de bevalling helemaal fantastisch. Toch? Waar dit voor veel vrouwen zeker geldt, zijn er ook genoeg vrouwen die niet die roze wolk ervaren na de geboorte van hun kindje. Zo ook Iris (29), die na de geboorte van haar tweede kindje enorm met haarzelf in de knoei zat. “Ik begreep mijn gevoelens niet.”

“Na de geboorte van mijn eerste kind voelde ik me eigenlijk best wel goed. We waren heel gelukkig en het ging goed met onze zoon. We zaten op die roze wolk tot ongeveer de vijfde, zesde week, toen is namelijk een vriendin van mij op een verschrikkelijke manier om het leven gebracht. Dat was heel heftig, dan zit je net in je kraamtijd, in al die vrolijkheid, en dan gebeurt dat plotseling.

Te hoge verwachtingen

Die tijd was natuurlijk verschrikkelijk. Ik was ergens heel gelukkig, want ik was net moeder geworden, maar tegelijkertijd was ik ook heel verdrietig. Toen ik voor de tweede keer zwanger werd, waren mijn verwachtingen van na de geboorte eigenlijk te hoog. Ik dacht: de eerste keer ging het goed, terwijl we iets verschrikkelijks meemaakten, dan zal ik nu wel helemaal happy zijn. Maar wat kwam ik van een koude kermis thuis.

Omdat het ons tweede kindje was, dacht ik dat ik wist wat ik kon verwachten, want ik kende het allemaal al. Ik ben een vrij nuchter persoon, dus ik dacht: dat doen we wel even. Het ging de eerste zes weken ook best goed, maar vanaf de zesde á zevende week belandde ik steeds meer in een neerwaartse spiraal. Ik moest wennen aan de nieuwe vorm van ons gezin, maar ook onze oudste had er moeite mee. Dat was niet makkelijk, want er kwam een bepaalde druk bij kijken.

Emotieloos

Daarnaast ging de borstvoeding heel moeizaam, waar ik heel erg van baalde. Het was vooral heel erg zoeken, ik kan het ook moeilijk uitleggen wat ik precies voelde, want eigenlijk voelde ik vrijwel niks. Ik was emotieloos, voelde me heel vlak, had nergens zin in en alles was te veel. Hoewel ik emotieloos was, was het ook juist weer emotioneel. Niks kwam uit de voeten, niks lukte, ik ging als een zombie door het leven.

Ik snapte niet dat ik me zo voelde. Ik dacht juist dat een tweede erbij makkelijker zou zijn dan de eerste periode met je eerste kindje, ik begreep mijn gevoelens gewoon niet. Die hormonen waren echt killing. Ik heb die gevoelens wel voor mezelf gehouden, maar zo ben ik ook wel. Ik ben op zich best open, maar als het echt om iets diepgaands gaat, dan houd ik dat liever voor mezelf.

Een last van mijn schouders

Het moment dat ik echt besefte dat ik hier wat aan moest doen, was toen we tijdens mijn verlof, elf weken na de geboorte, op vakantie gingen. Het was een superleuke vakantie, maar ik genoot er gewoon niet van, echt totaal niet. Toen besefte ik: dit is niet best. Na de vakantie belde ik mijn werkgever op en vertelde ik dat ik nog niet eraan toe was om te beginnen met werken. Toen viel er echt een last van mijn schouders.

Ik besloot toen om echt even voor mezelf te kiezen, zodat de oude Iris straks weer terug kon komen op het werk. Ik ben van nature juist heel energiek, vrolijk, druk en opgepept, maar nu kwam ik als een dood vogeltje de dag door. De tijd die ik voor mezelf heb genomen, was het beste dat ik kon doen. Tijd, dat was eigenlijk gewoon wat ik nodig had op dat moment. Ik ben toen ook gestopt met borstvoeding geven, waar ik enorm van baalde, maar de hormonen wel minder door werden.

Balans zoeken

Ik ben ook naar een praktijkondersteuner gegaan. Ik kon daar mijn verhaal doen, daar luisteren ze, dan ben je het even kwijt. Dat hielp ook zeker wel. Verder ben ik eigenlijk geleidelijk aan, stukje bij beetje, een draai aan mijn leven gaan geven en de balans gaan zoeken van hoe ik mijn leven als moeder van twee kinderen kleur kon geven.

Een moeder van één kind zijn lukte mij wel, maar een moeder van twee kinderen zijn was gewoon nog heel erg zoeken voor mij, hoe ik dat fatsoenlijk in goede banen kon leiden. Mijn oudste zoontje was 3,5 jaar toen de tweede geboren werd en hij was heel erg toe aan naar school gaan, dat merkte je gewoon heel erg. Toen hij eenmaal ging wennen op de basisschool, merkte ik dat het thuis ook beter ging.

De omschakeling

Achteraf gezien snap ik nu dat mijn verwachtingspatroon te hoog was. Ik verwachtte dat de komst van een tweede kind hetzelfde zou zijn als die van de eerste. Allereerst kom je er dan achter dat het een heel ander kind is, waardoor de dynamiek in huis ook heel anders is. Daarnaast probeerde ik ook nog heel erg vast te houden aan het leven zoals het was voor de tweede kwam, maar dat kon niet. En die omschakeling vond ik heel erg moeilijk.

Hoewel ik dus heel graag weer de oude wilde worden van voor de geboorte, besefte ik op een gegeven moment dat ik niet meer helemaal dezelfde persoon ben. Ik ben nu moeder van twee en niet van één. En ik ben wel de oude Iris, maar dan in een nieuw jasje. Ik moest na de bevalling de liefde voor mezelf ook weer terugvinden. Bij mij zat dat vooral in de vorm van afvallen en gezonder eten. In de periode dat ik me zo slecht voelde, at ik namelijk heel slecht en deed ik gewoon niks.

Toen ik ook die knop omzette door gezonder te eten en een beetje af te vallen, merkte ik dat ik mezelf weer mooier ging vinden en weer meer van mezelf ging houden. Want je bent ergens misschien niet meer de oude, dat heb ik nu wel geaccepteerd, maar je hebt het nog wel enigszins zelf in de hand. Je moet dan goed bij jezelf nagaan: wat heb ik nodig om me weer beter te voelen? Als je dat weet en toepast, zul je die lijn naar jezelf weer terugvinden.

Ritme gevonden

Het is nu ongeveer acht maanden na de geboorte en ik voel me best wel goed. Op sommige dagen merk ik dat ik er nog niet helemaal ben, maar dat is ook niet gek door al het slaaptekort en de stress die je hebt doordat er gewoon te weinig uren in een dag zitten. Dat zal elke moeder wel herkennen. Het is ook gewoon drukker met twee kinderen dan met één, daar ben ik nu ook meer aan gewend. We hebben veel meer ons ritme gevonden, dat helpt ook mee.

Ook heb ik steeds meer zin om dingen voor mezelf te doen. En dat is ook belangrijk. Ik denk namelijk dat moeders zichzelf nog weleens vergeten, maar je moet jezelf gelukkig maken wil je anderen ook gelukkig kunnen maken. Dat merkte ik thuis ook heel erg. Toen ik niet lekker in mijn vel zat, was de hele sfeer thuis ook niet fijn. Nu ik beter in mijn vel zit, gaat het thuis ook een stuk beter.

Andere ervaring

Ik wil vrouwen die hetzelfde ervaren als ik meegeven dat het niet gek is als je je zo voelt. Ik hoorde ook altijd om mij heen dat de overgang van geen kinderen naar één kind groter was dan die van één kind naar twee kinderen. Dat ervaarde ik dus niet zo, waardoor ik me afvroeg of het gek is dat ik dat zo voelde. Hoe kon dat nou, waarom had ik dat niet? Nu weet ik dat het voor iedereen anders is.

Ik denk ook dat veel vrouwen die dit meemaken zichzelf de tijd niet gunnen om zich weer goed te voelen. Geloof me, als je daar wel de tijd voor neemt, dan komt het meestal wel goed.”

Loisa (44): ‘13 jaar na mijn eerste bevalling heb ik weer rammelende eierstokken’