Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 11:03

Leestijd: 3 minuten

Imke’s man wil niet voor IVF gaan: ‘Natuurlijke weg of niet’ 

Imke is nu na drie jaar proberen nog niet zwanger. Ze wil graag hulp zoeken, maar haar man is het daar niet mee eens. Hij wil geen medisch traject in. “Het doet zo’n pijn.”

“Drie jaar. Drie lange jaren proberen we het nu al. Drie jaar waarin ik elke maand hoopte, elke keer dat ik wat anders voelde, elke keer dat ik dacht: misschien… Maar het lukt niet. Ik breek iedere keer weer als ik ongesteld ben geworden.

Kwestie van tijd 

Toen mijn man en ik besloten om aan kinderen te beginnen, was het allemaal zo spannend. We zaten nog vol energie en plannen voor de toekomst. We dachten dat het een kwestie van tijd zou zijn, dat we misschien in de eerste paar maanden al zwanger zouden zijn. Maar het duurde langer dan we hadden verwacht en ik begon me zorgen te maken. Ik stelde mezelf gerust, maar naarmate de tijd verstreek, werd het moeilijker om mezelf te blijven overtuigen dat het nog wel zou komen.

Niet meant to be

In de afgelopen drie jaar heb ik mezelf verdiept in alles wat met zwangerschap te maken heeft. Voeding, gezondheid, ovulatie: ik las alles wat ik kon vinden. Maar dan is er mijn man. Hij is veel meer ontspannen over alles. Voor hem is het simpel: als het niet op de natuurlijke manier gebeurt, dan is het gewoon niet meant to be. En dat heeft hij me steeds weer gezegd.

Toen ik het voorstelde om naar een arts te gaan, om wat verder onderzoek te doen of misschien eens naar IVF te kijken, keek hij me aan en zei: ‘Nee, dat doen we niet. Het is de natuurlijke weg of helemaal niet.’ Ik snap dat hij dat denkt, maar het doet zo’n pijn. Ik wil zo graag een kind en ik weet dat hij dat ook wil, maar het lijkt alsof we niet op dezelfde golflengte zitten.

Intens verdrietig 

Het is moeilijk. Want aan de ene kant wil ik mijn man begrijpen. Hij heeft zijn eigen overtuigingen en ik wil die respecteren. Maar aan de andere kant voel ik me intens verdrietig, omdat ik weet dat ik voor iets vecht waar hij niet voor wil gaan. Elke keer als ik denk aan de optie van IVF, ben ik verdrietig dat hij er niet achter staat. En dan voel ik me zo alleen in mijn verlangen om moeder te worden.

Mezelf kalmeren

De afgelopen maanden heb ik geprobeerd om mezelf te kalmeren, om niet altijd maar te hopen dat de volgende maand het wél is, maar het is moeilijk. Het verdriet komt en gaat, maar het blijft altijd ergens in mijn achterhoofd hangen. Wat als het gewoon niet voor ons is weggelegd? Wat als we nooit die droom van een kindje mogen zien uitkomen?

Ik blijf hopen 

Ik wil zo graag dat mijn man begrijpt dat er momenten zijn waarop je niet altijd alles in de hand hebt. Dat er opties zijn die kunnen helpen als de dingen niet vanzelf gebeuren. Maar ik weet ook dat ik, hoe moeilijk het ook is, hem niet kan forceren om hetzelfde te voelen als ik. En dus blijf ik hopen, blijven praten, en probeer ik een weg te vinden om samen, als een team, met onze dromen om te gaan. Hopelijk komt onze droom uit.” 

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Onderzoek: gen-verschillen IVF-baby’s verdwijnen op latere leeftijd