Redactie Ouders 6 jun 2021, 19:30

Leestijd: 4 minuten

Rita: ‘Ik ben die moeder die haar kind achterliet in een warme auto’

Kind achtergelaten in te warme auto. Het zijn de verhalen die je voorbij ziet komen in het nieuws en waarvan je je afvraagt: hoé dan? Maar soms gebeurt dat wat je altijd voor onmogelijk hield. Rita Templeton kan erover meepraten.

Want hoe vergeet je je baby in een warme auto? Je kan het je misschien niet voorstellen, en Rita kon dat ook niet. Tot het haar gebeurde.

Kind in een warme auto

“Ik heb vier kinderen en ben in ieder opzicht een verantwoordelijke moeder. Af en toe maak ik een middelmatige ouderschapskeuze. Ik geef ze kipnuggets, tel ketchup soms mee als groente of laat ze veel te lang Minecraft spelen. Ik ben niet perfect, maar niemand, inclusief ikzelf op mijn meest onzekere dagen, zou me omschrijven als een slechte, nalatige moeder.

Moeder Susan: ‘Ons samengestelde gezin kan niet met elkaar overweg’

Barbecue

Tot een paar zomers geleden zou ik hebben geschamperd als iemand zou hebben gesuggereerd dat ik ooit iets doms zou kunnen doen als m’n kind achterlaten in de auto. Als je zo vergeetachtig bent, zou je niet eens kinderen moeten hebben, toch? Pff.

Die juni was het stikheet. Alsof er een prikkende, dikke trui over ons heen lag. Mijn moeder was verhuisd en woonde nu bij ons in de buurt. Ik was dolgelukkig. Om haar eerste weekend als local te vieren, organiseerden we een barbecue. Mijn man ontfermde zich over de barbecue terwijl onze vier kinderen door het vers gemaaide gras renden. Opeens had ik enorm veel zin in zoete mais bij ons feestmaal. ‘Mama en ik rennen even naar de supermarkt’, zei ik. ‘We zijn zo terug!’

Mijn man stelde voor dat ik de baby mee zou nemen. ‘Ik weet niet of ik alle kinderen in de gaten kan houden als ik aan het koken ben.’

Vrolijke stemming

Ik zette mijn relaxte, 1-jaar oude kind in zijn kinderzitje en we reden weg. De supermarkt was niet ver, m’n moeder en ik grapten de hele weg lang, onze vrolijke stemming versterkt door de muziek op de radio en het heerlijke eten in het vooruitzicht. We parkeerden, nog steeds lachend. Ik keek op mijn telefoon voor de tijd. M’n moeder rommelde in haar tas voor een lippenbalsem. Ik draaide druk op de knop van de autosleutels om de deuren te vergrendelen.

We renden meteen naar de groentafdeling. Blijkbaar waren we niet de enige met dit idee, want de hele afdeling was geplunderd. ‘Dit is Iowa’, zei ik tegen m’n moeder. ‘Deze plek staat bekend om z’n zoete mais. Hoe kunnen ze het nou niet op voorraad hebben? We gaan naar een andere plek.’

Huiveringwekkende realisatie

We liepen naar buiten. Ik opende de autodeur. We begonnen te rijden. Radio en airco aan, gefocust op onze volgende bestemming. Toen, hoorde ik door de muziek heen m’n moeder naar adem happen. Het was alsof de bliksem insloeg. Ik kwam tot dezelfde vreselijke, huiveringwekkende realisatie die zij net had: we waren allebei de baby in de auto vergeten.

Het heeft me lange tijd gekost om de moed te vinden om dit op te schrijven. Zelfs nu nog, jaren later, verkrampt mijn borst nog steeds van paniek als ik het scenario herbeleef. Het is zo moeilijk om toe te geven dat ik zo’n potentieel verwoestende ouderlijke vergissing heb gemaakt – zeker wanneer het aankomt op de veiligheid van m’n kinderen.

Muisstil

We waren druk in gesprek, in een voor ons ongewone situatie. Ik had nu maar één kind bij me, terwijl ik ze normaal gesproken allemaal mee heb – of juist niet. Mijn baby was de hele tijd muisstil. Geen enkel gebrabbel op de achterbank dat ons eraan herinnerde dat hij er nog was. Dus lieten we hem achter in de auto, in de zomerhitte met de ramen dicht.

Wonderen gebeuren, en ons wonder die dag was dat de mais op was. We waren nog geen twee minuten binnen. Wat als we hadden besloten ijs te halen? Of als we eeuwig in de rij hadden gestaan omdat er iemand met al z’n kleingeld wilde betalen? Wat als, wat als…

Zeg nooit nooit

Ik word ziek van de gedachte dat hij die middag dood had kunnen gaan en dat dat mijn schuld zou zijn geweest. Ik. Zijn moeder. De persoon die meer van hem houdt dan wie dan ook.

Ik deel dit niet met de wereld om te zeggen dat ik een slechte moeder ben, maar om te zeggen dat ik een goede moeder ben en dit tóch is gebeurd. Het kan iedereen overkomen. Geloof me.

Als dit hele potentieel tragische verhaal me één ding heeft geleerd, is het wel dat je nooit nooit moet zeggen. Je hoeft hiervoor niet nalatig, incompetent, dronken, stoned of dom te zijn. Mens zijn is genoeg.”

7x opvoedzondes waar je je he-le-maal niet schuldig over hoeft te voelen!