Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 16 jan 2025, 13:01

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… mijn werk boven mijn gezin gekozen

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze week spreken we met Gemma (46). Gemma heeft spijt dat ze haar werk boven haar gezin heeft gekozen. 

“Ik dacht altijd dat ik alles perfect op orde had. Mijn carrière, mijn gezin, mijn leven – alles. Als klein meisje droomde ik ervan om iets groots te bereiken, om een naam te maken. Carrière maken stond altijd bovenaan mijn lijstje. En eerlijk gezegd, toen de kans zich voordeed om die droom waar te maken, greep ik hem met beide handen aan. Zelfs toen ik kinderen kreeg, veranderde dat niets aan mijn ambitie.

Veel onderweg 

Mijn man, David, was degene die thuisbleef. Hij vond het niet erg, zei hij, en ik geloofde hem. Hij hield van koken, in huis bezig zijn en meegaan naar hockeywedstrijden gaan. Dat soort dingen, daar was ik gewoon niet goed in – en dat wilde ik ook niet zijn. Ik werkte gemiddeld zestig, soms wel vijfenzestig uur per week. Vaak was ik onderweg, onderweg naar een nieuwe deal, een belangrijke presentatie of een conferentie in een andere stad.

Ik kon minder werken, dat was altijd een optie. Maar ik deed het niet. Ik wilde dat we alles konden hebben: een mooi huis, mooie kleding en veel speelgoed voor de kinderen, vakanties naar verre oorden. En ja, ik wilde ook gewoon de beste versie van mezelf zijn, een vrouw die carrière maakte en liet zien dat het kon.

Besef kwam langzaam 

Maar nu, nu kijk ik terug en zie ik hoeveel ik gemist heb. Het besef kwam langzaam. Eerst waren het kleine dingen: een hockeytoernooi waar ik niet bij was, een ouderavond die ik door alle drukte vergat. Maar toen mijn kinderen, Sarah en Lucas, pubers werden, voelde ik het pas echt. Het waren niet meer die kleine gemiste momenten; het waren grote stukken van hun leven die aan mij voorbij waren gegaan.

Geen deel van gesprek

Ik zag het in hun blikken als ik vroeg hoe hun dag was en ze alleen kort antwoorden. Ik hoorde het in de gesprekken die ze met David voerden, gesprekken waar ik geen deel van was. En op een dag, toen Sarah haar eerste vriendje naar huis bracht en Lucas vertelde dat hij een belangrijke voetbalwedstrijd had gewonnen, besefte ik hoe weinig ik eigenlijk over hen wist. Hun wereld was groter geworden, maar ik had mezelf er nooit echt in geplaatst.

Veranderen

Dat knaagt aan me, iedere dag. Ik kan het niet meer terugdraaien. Die kindertijd, die eerste keren – die zijn weg. Wat ik nu wel kan doen, is veranderen. Ik heb besloten dat ik een nieuwe baan wil. Een baan waarin ik minder werk, waarin ik ’s avonds gewoon thuis ben om te eten en waarin ik in het weekend niet bezig ben met e-mails of vergaderingen. Sarah is zestien en Lucas is veertien. Nog een paar jaar, en dan zijn ze uit huis. Het voelt alsof ik een sprint moet trekken om nog een stukje van hun leven mee te maken voordat ze op eigen benen staan. Ik weet dat ik nooit de tijd kan terughalen, maar ik hoop dat ik ze kan laten zien dat ik er nu voor hen wil zijn. Voor hen, en ook een beetje voor mezelf. Want nu wil ik het anders doen.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Ook Susanne heeft spijt van iets. Namelijk dat zij haar kinderen in de steek heeft gelaten. Lees hier haar verhaal.

Had ik maar nooit… ‘Mijn zoon op school zo op zijn tenen laten lopen’