Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 09:03

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… Mijn hele spaarrekening opgemaakt aan kinderspullen

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze keer spreken we met Evelien (34). Evelien heeft spijt dat ze haar hele spaarrekening heeft opgemaakt aan kinderspullen. 

“Soms open ik mijn bankapp en wil ik gewoon m’n ogen dichtdoen. Gewoon even doen alsof het allemaal niet zo is. Maar ja, dat helpt natuurlijk niks. Er staat nul euro op m’n spaarrekening. Niks. Nada. En dat terwijl de rekeningen zich opstapelen tijdens deze dure tijden. Hoe het zover is gekomen? Ik durf het bijna niet zeggen, maar ik heb alles uitgegeven aan kinderspullen. Kleding, speelgoed, frutsels, nog meer kleding. En dan nog een beetje extra. Ik kon mezelf niet tegenhouden.

Manier om het goed te maken

Ik ben alleen met mijn twee kinderen: een dochter van vijf en een zoon van drie. Het is druk, pittig, en soms ronduit uitputtend. Ik doe het allemaal zelf. En ergens voelde het kopen van dingen als een manier om het goed te maken. Naar mijn kinderen toe, maar ook naar mezelf.

Als ik door de stad liep en ik zag zo’n schattig jurkje in de etalage hangen, dan hoorde ik gewoon een stemmetje in m’n hoofd: ‘Gun haar dit nou. Ze verdient het.’ En dat stemmetje won altijd. Voor m’n zoontje gold hetzelfde. Een nieuwe vrachtwagen, nog een boekje, een spelletje dat hij waarschijnlijk één keer speelt en daarna vergeet. Maar op dat moment voelde het alsof ik liefde gaf, via spullen.

Klein cadeautje

Het werd een gewoonte. Een uitje met de kinderen? Dan hoorde daar een ‘klein cadeautje’ bij. Even voor de gein online kijken? Dan lag er weer een pakketje op de mat. En ja, dat gaf me oprecht een goed gevoel. Kort. Heel kort. Want nu is er dus niks meer. Geen buffer. Geen speling. Als de wasmachine het begeeft, heb ik echt een probleem. Ik voel me stom en schuldgevoel knaagt. Niet naar m’n kinderen, zij vroegen hier niet om. Naar mezelf. Ik had beter moeten weten en beter moeten plannen.

Shopverslaafd

Soms vraag ik me serieus af: ben ik shopverslaafd? Of wil ik gewoon alles compenseren? Want laten we eerlijk zijn: het is niet makkelijk om in je eentje twee jonge kinderen op te voeden. Er is niemand om even de lasten te delen, niemand die zegt: ‘Joh, die jas heeft ze al in het blauw, toch?’ Ik was mijn eigen rem en die rem werkte duidelijk niet goed.

Wat ik nu probeer is voor elke aankoop even pauze te nemen. Ik vraag mezelf dan: ‘Hebben ze dit echt nodig? Of probeer ik iets te vullen wat ergens anders zit?’ En vaak is het antwoord duidelijk. Ze hebben genoeg. Sterker nog: ze hebben meer dan genoeg. Wat ze echt nodig hebben is tijd, knuffels en liefde. Niet nóg een pyjama met een unicorn erop.

Verleiding is er nog 

Het blijft lastig, want die verleiding is er nog steeds. Maar ik leer. En ik hoop dat anderen die zich hierin herkennen ook even ademhalen voor ze op bestellen klikken. Want liefde zit niet in spullen. Echt niet. En een lege spaarrekening is het bewijs dat ik dat nu, eindelijk, begin te snappen. Ik hoop dat ik vanaf komende maand weer iets opzij kan zetten. Het lijkt me heerlijk om weer een buffertje op mijn spaarrekening te hebben.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik mooi nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden