Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 1 apr 2024, 09:05

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… Mijn moeilijke puber opgegeven  

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze week spreken we met Luana (48). Luana heeft spijt dat ze een aantal jaar geleden haar moeilijke puber had opgegeven. 

“Laurens was nooit een makkelijke jongen. Als peuter en kleuter werd hij op kinderdagverblijf al afgestempeld als ‘druk en vervelend’. Ook op de basisschool zorgde Laurens vaak voor problemen. Dan had hij weer iemand geslagen, dan had hij weer ruzie, dan had hij weer iets kapotgemaakt. Er was altijd wel iets. Ik was daardoor altijd druk met brandjes blussen. 

Veel onderzoeken

Door zijn gedrag heeft hij diverse onderzoeken gehad. Dan dachten de leraren weer dat hij ADHD had, dan weer autisme, dan weer iets anders. Uit geen enkel onderzoek kwam iets, dus kreeg hij al snel de stempel ‘vervelend’. Door zijn gedrag heeft hij drie basisscholen van binnen gezien. 

Grotere uitdaging in puberteit

Eenmaal op de middelbare school startte de puberteit al snel. Laurens was op de basisschool al niet makkelijk, maar op de middelbare school werd het in combinatie met de puberteit helemaal een uitdaging. Zowel mijn man als ik hadden geen idee meer hoe we het moesten aanpakken. We hebben daarom hulp ingeschakeld, maar ook met die hulp ging het niet zoals we wilden. 

Veel verdriet

Toen Laurens vijftien was kwam hij ook nog de verkeerde vrienden tegen. Hij vocht, werd diverse malen betrapt op winkeldiefstal en gebruikte zo nu en dan drugs. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik trok het niet meer. Al die jaren met problemen, wat konden we nog doen? Toch probeerde ik telkens weer dingen voor hem op te lossen en te regelen.

Puber opgegeven

Op het moment dat Laurens zeventien was, was er eigenlijk geen houden meer aan. We konden niet anders dan onze puber opgeven. We konden hem niet meer helpen. Hij wilde namelijk echt niet geholpen worden. Het was zo pijnlijk om dit te zien. Al voor zijn achttiende verjaardag vertrok hij. Hij ging bij een vriend wonen. Vanaf dat moment spraken we elkaar niet meer. 

Donkere kringen om ogen

Laurens is nu 21 jaar en ik kwam hem laatst voor het eerst in jaren tegen in de supermarkt. Hij zag me niet, maar ik hem wel. Hij had donkere kringen om zijn ogen, een wit gezicht en een slecht gebit. Het was duidelijk dat het niet goed met hem ging. Het deed me ontzettend veel verdriet. Stond ik daar, huilend in het gangpad bij de koekjes. 

Spijt

Op dat moment overviel mij het gevoel van spijt. Spijt dat ik mijn puber heb opgegeven. Welke moeder doet dat nou? Als ik dat niet op zijn zeventiende had gedaan, dan zou hij er vast niet zo slecht aan toe zijn. Mijn man is harder, hij vindt dat we echt hebben gedaan wat we konden, maar is dat echt zo?” 

Had ik maar nooit… ‘Mijn zoon zo laten vallen toen ik een nieuwe liefde kreeg’