Had ik maar nooit… ‘De beslissing genomen om met mijn puber naar het buitenland te vertrekken’
In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.
Deze week spreken we met Manon (43). Manon heeft spijt dat ze de beslissing nam om met haar puber naar het buitenland te vertrekken.
“Na het overlijden van mijn man, nu drie jaar geleden, had ik het erg zwaar. Niet alleen ik, maar ook mijn dochter van toen dertien jaar. Na een jaar waren we nog steeds kapot van verdriet. Mijn ouders gaven ons een vakantie naar Altea in Spanje cadeau en we bloeiden tijdens die week helemaal op. Ik zag dat de zon ons goed deed. Ook mijn dochter, Louise, voelde zich daar veel beter dan in Nederland, zei ze.
Plannen om naar het buitenland te gaan
Eenmaal terug in Nederland waren we alweer snel down en viel het leven ons zwaar. Ik besloot te kijken hoeveel ik voor het huis kon krijgen en wilde weten of ik mijn werk ook op afstand zou kunnen doen. Toen dat geen probleem bleek, probeerde ik bij Louise te peilen hoe ze erover dacht om naar Altea te verhuizen. Het leek haar geweldig, zei ze.
Voorbereiding
Ik besloot het huis te koop te zetten en binnen een week waren er al meerdere biedingen. Daarna begon het geregel pas echt. We moesten binnen twee maanden het huis uit zijn, dus we moesten snel een huis in Altea vinden. Ook moest er een school voor Louise worden geregeld. Vooral dat laatste was nog niet zo makkelijk.
Keuze scholen
Ze kon of naar een privéschool waar ik elke maand 1000 euro voor moest betalen, of ze ging naar een publieke Spaanse school, waar ze alleen maar Spaans zou krijgen. Omdat ik niet iedere maand 1000 euro ‘over’ had, besloot ik voor het laatste te kiezen. Ze moest immers toch Spaans gaan leren. Eenmaal in Altea kwamen we er via de gemeente achter, dat er maar één school in de buurt was met plaats voor Louise, daar moesten we het dus mee doen.
Moeilijke tijd
De week na onze verhuizing naar Spanje startte Louise met school. Ze was, ondanks dat ze geen woord Spaans sprak, positief over de school. Ze wilde graag zo snel mogelijk Spaans leren, om met haar Spaanse klasgenoten te kunnen praten. Ik had verwacht dat alles goed zou komen. Helaas werd ze na twee maanden voor het eerst gepest. Ze kwam overstuur thuis. Ik probeerde met mijn beste Spaans het gesprek aan te gaan met haar mentor en hoopte op verbetering. Dat leek er even te komen, maar na een paar maanden was het weer raak.
Sport
Ook al vond ze school niet leuk, sport was dat wel. Louise ging op basketbal en daar zat ook een een meisje op dat goed Engels kon spreken. Dat gaf haar een beetje aansluiting bij leeftijdsgenoten. Toen zij van de een op andere dag van basketbal af was, was dat ook weer een domper voor Louise.
Geen aansluiting
Hoewel Louise erg haar best doet, is haar Spaans nog steeds slecht. Ze komt slecht mee op school en heeft daardoor amper vriendinnen. Ik zie dat mijn sociale meisje het moeilijk heeft. Mijn droom om in Spanje een nieuwe leven te starten is mislukt. Ik vind het hier heerlijk, maar ik merk dat ik daar door alle zorgen om Louise ook niet meer van kan genieten. Zeker niet als ze weer eens huilend uit school komt.
Spijt
Ik heb spijt dat ik met mijn puber naar het buitenland ben vertrokken. Ik heb nog even gedacht om haar op een privéschool te zetten, maar ik heb daar het geld gewoon niet voor. Het potje wat we hebben, gaat er sneller dan verwacht doorheen, mede door de hoge huurprijzen hier. Het liefst zou ik weer terug naar Nederland verhuizen. Daar spreekt Louise de taal en heeft ze haar vriendinnen. Ik weet alleen niet of we in Nederland nog wel een huis kunnen vinden. Ik heb het gevoel dat ik met mijn rug tegen de muur sta. Ik moet de komende tijd goed na gaan denken wat het beste voor mij, maar vooral voor Louise is.”
Had ik maar nooit… Mijn dochter (17) stage laten lopen in het buitenland