Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… Mijn kind (6) zoveel junkfood gegeven 

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze keer spreken we met Chantal (34). Chantal heeft spijt van de hoeveelheid junkfood die ze haar dochter heeft gegeven.

“Mijn dochter Lotte is altijd al een moeilijke eter geweest. Ik weet nog goed dat ik voor de eerste keer dacht: ‘Wat doe ik fout?’ Andere kinderen in onze omgeving hadden geen moeite met eten, maar Lotte had altijd haar eigen wil. Het begon allemaal met de groenten. Ze spuugde alles uit. Van broccoli tot wortels, niets kwam haar mond in zonder drama. En dat terwijl ik zo mijn best deed. Ze wilde het gewoon niet.

Junkfood

Op een gegeven moment besloot ik dat ik wel iets moest verzinnen, want ze at praktisch niets. Toen kwam de ‘snelle oplossing’ in de vorm van junkfood. Patat, kroketten, hamburgers en pizza. Lotte at dat altijd met zoveel plezier. En ik was allang blij dat ze íets naar binnen kreeg. Dat was het belangrijkste voor mij.

Eén keer in de week werd al snel twee keer en die twee keer werden drie keren. De geur van de frietjes, de geur van de hamburgers, daar was ze dol op. En ik vond het stiekem ook wel makkelijk. Lotte at dan in ieder geval iets. Ze wilde écht geen ander eten, dus als het haar gelukkig maakte, dan deed ik het.

McDonald’s als wekelijks ritueel

Tegen de tijd dat ze vier was, was de McDonald’s al bijna een wekelijks ritueel. Ik schaamde me er wel voor, maar niet genoeg om het te stoppen. In vergelijking met de kinderen van mijn vriendinnen at Lotte heel veel junkfood. Zij kregen misschien een keer in de maand iets ‘slechts’ te eten, maar Lotte met gemak wel twee of drie avonden in de week.

Toen Lotte vijf werd, begon ik op te merken dat ze dikker werd. Eerst dacht ik: ‘Ze is gewoon in de groei.’ Maar toen ik haar op een foto zag naast haar vriendinnetjes, schrok ik. Ze was echt dikker geworden. Niet alleen wat voller trouwens, maar ook minder energiek. Ze had steeds meer moeite om mee te komen met de andere kinderen. ‘Mam, ik ben moe,’ hoorde ik vaak, of ‘Ik wil niet meer rennen.’

Overgewicht

Toen de kinderarts het laatst ook noemde, voelde ik me een slechte moeder. Ze had wat overgewicht. En ik wist dat het mijn schuld was. Ik had haar altijd die makkelijke, snelle keuzes gegeven in plaats van echt vol te houden met gezonde maaltijden. Ik had haar niet leren waarderen wat goed voor haar was. Wat had ik gedaan?

De stap naar verandering

Nu overweeg ik om een diëtist in te schakelen. Niet alleen voor Lotte, maar ook voor mijn man en voor mij. Het is tijd om het roer om te gooien. Maar het voelt ook als een strijd, want Lotte houdt zo veel van haar snelle maaltijden. Elke keer als ik haar iets gezonds aanbied, krijg ik een ‘nee’ en trekt daarbij een vies gezicht. Ik wil niet meer wachten totdat de gezondheid van mijn kind verder achteruitgaat.

Ik wil dat ze zich goed voelt. Ik wil dat ze vol energie is, dat ze niet meer moe is na een minuutje rennen. En bovenal wil ik dat ze later een gezonde relatie met eten heeft. Dit moet anders, en ik weet dat ik de eerste stap moet zetten. Maar man, wat een uitdaging is dat.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik mooi nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden