Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 11 apr 2025, 11:14

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… mijn ex-man terug in huis genomen

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder. 

Deze week spreken we met Eva (32). Eva heeft spijt dat ze haar ex-man terug in huis heeft genomen. 

“Het begon allemaal twee jaar geleden. Mijn ex-man en ik hadden besloten om te gaan scheiden. Het was geen makkelijke beslissing, maar wel de juiste. Na jaren van ruzies was een scheiding beter voor iedereen. De kinderen bleven bij mij in het huis, hij ging zijn eigen weg. Ik moest alles alleen regelen. Het was veel, maar ik kreeg het wel voor elkaar. Mijn ex-man was altijd degene die zijn geld als water uitgaf. Ik was degene die de touwtjes in handen had en die de boel draaiende hield. Als ik eerlijk ben, was ik blij dat ik daarvan af was.

In de problemen

Maar twee jaar later, toen net alles op z’n pootjes leek te staan, kreeg ik ineens een telefoontje van mijn ex. ‘Eva, ik zit in de problemen…’ Hij klonk ernstig. Hij had zijn baan verloren, zijn financiële situatie was in de soep gelopen en hij moest zijn huurappartement uit. ‘Kun jij me alsjeblieft helpen? Het is maar voor even.’ Ik had eigenlijk geen zin om hem te helpen, maar het is de vader van mijn kinderen.

Geen keuze 

Ik had dus eigenlijk geen keuze. Het zou voor even zijn, dacht ik. ‘Een paar nachten, een paar weken misschien’, zei ik tegen mezelf. Dat moest wel kunnen. Dus besloot ik, ook wel uit een beetje schuldgevoel, om hem in huis te nemen. Nog diezelfde avond stond hij voor de deur met een kleine weekendtas én een hoop beloftes. Hij zou snel weer op eigen benen staan en het was allemaal maar tijdelijk, zei hij. Maar nu, drie maanden later, kan ik niet anders dan denken: had ik maar nooit ja gezegd tegen hem.

Fulltime drama

Wat begon als een ‘tijdelijke oplossing’ is inmiddels een fulltime drama. Mijn ex-man is nog steeds hier, en de belofte van ‘voor even’ is inmiddels een verre herinnering. Elke ochtend wandelt hij door de keuken, opent de koelkast (die ik altijd zo netjes bijvul), slingert zijn spullen overal rond en is… ja, gewoon weer onderdeel van het huishouden. Hij zit constant te klagen over hoe zwaar zijn leven is, terwijl hij niet eens de moeite doet om weer op eigen benen te staan.

Kinderen ook zat 

De kinderen zijn het ook zat. Eerst was het ‘oké’, het was immers hun vader. Maar na weken van gezucht, lege beloftes en een rommelige huiselijke situatie, merk je dat het effect heeft. Ze vragen zich af wanneer hij nu eindelijk weer vertrekt. Maar hij heeft geen plannen om te gaan en dat vind ik verschrikkelijk. Het is niet míjn verantwoordelijkheid om hem te redden.

Gevangen in eigen huis

Had ik hem maar nooit binnenlaten. Ik voel me niet alleen gevangen in mijn eigen huis, maar ook in mijn eigen goedheid. Ik ga hem deze week vertellen dat ik hem nog een maand geef en dan moet hij een andere oplossing hebben. De kinderen en ik willen ons eigen huis weer terug.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Meer verhalen over Had ik mooi nooit… lezen?

• Had ik maar nooit… Een kortpittig kapsel genomen toen ik moeder werd
• Had ik maar nooit… Zo snel voor een scheiding gekozen
• Had ik maar nooit… Zoveel druk op mezelf gelegd tijdens het opvoeden