Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 8 mrt 2025, 13:02

Leestijd: 3 minuten

Had ik maar nooit… Mijn baan opgezegd omdat mijn man wilde dat ik bij de kinderen was

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder. 

Deze week spreken we met Aisha (42). Aisha heeft spijt dat ze haar baan heeft opgezegd omdat haar man wilde dat ze bij de kinderen was. 

“Als ik terugdenk aan het moment dat ik ontslag nam, kan ik mezelf soms wel voor mijn hoofd slaan. Ik had een baan op een gezellig kantoor, leuke collega’s en uitdagend werk. Niet dat ik een echte carrièrevrouw was, maar ik genoot ervan om onder de mensen te zijn en iets voor mezelf te hebben. 

Thuis bij de kinderen 

Toen ik zwanger was van ons eerste kind, kwam het gesprek op tafel: ‘Zou het niet fijner zijn als je thuisblijft bij de kinderen?’ vroeg mijn man. Hij vond het belangrijk dat ze hun moeder om zich heen zouden hebben. Ik wilde eigenlijk gewoon parttime blijven werken, maar mijn man haalde me toch over om ontslag te nemen. Die eerste jaren waren achteraf gezien best mooi. Lekker knutselen met de kinderen, samen naar het park, koekjes bakken en nog meer leuke dingen.

De afspraak 

Maar zoals dat met kinderen gaat, worden ze ouder. Samira en Yassin gingen naar de basisschool en ineens zat ik daar. In een stil huis. Opruimen, wasjes draaien, boodschappen doen; dat was mijn dag. Is dit het nou, dacht ik weleens. Als ik hardop zei dat ik weer werk wilde zoeken, kreeg ik steevast hetzelfde antwoord van mijn man: ‘Je zeurt. Dit was de afspraak. Ik werk, jij zorgt.’ Alsof ik ondankbaar was. 

Huwelijk op de klippen gelopen

Ik heb het jarenlang weggedrukt. Focus op de kinderen, dacht ik. Ze hadden me nodig. Maar hoe langer het duurde, hoe leger ik me voelde. En nu… nu zit ik hier. Dertien jaar verder, een huwelijk dat op de klippen is gelopen en een scheiding die bijna rond is. De kinderen zijn 13 en 12 en hebben al hun eigen leventje. En ik? Ik moet mijn leven opnieuw opbouwen. Alleen. Zonder spaargeld, zonder vangnet en vooral zonder baan.

Gat op cv

Dat gat op mijn cv… bijna veertien jaar. Veertien jaar waarin ik de snotneuzen heb afgeveegd, tienminutengesprekken heb gevoerd en talloze verjaardagen heb georganiseerd. Belangrijke dingen, absoluut. Maar probeer dat maar eens op een sollicitatiegesprek te verkopen. 

Met lege handen

Ik ben boos. Op mezelf, op hem en op de situatie. Had ik maar voet bij stuk gehouden. Was ik maar parttime blijven werken. In ieder geval iets, iets waardoor ik nu niet zo met lege handen stond. Maar toen leek het logisch. Gezinsbelang boven alles. 

Nieuwe start

Iedere dag scroll ik door vacatures en voel de paniek opkomen. ‘Minimaal vijf jaar recente werkervaring.’ Die kan ik al wegstrepen. ‘Ervaring met de nieuwste software.’ Laat me niet lachen. Ik heb al moeite met de nieuwe printer, laat staan met al die hippe programma’s. Maar toch moet ik niet opgeven. Ik kán niet opgeven. Hoe bang ik ook ben. Hopelijk kijkt er iemand voorbij mijn lege cv en ziet dat ik niet alleen veerkrachtig ben, maar ook georganiseerd en een ster ben in multitasken. Ik ben klaar voor die nieuwe start.” 

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Is thuiswerken als moeder een goed idee?