Janneke Juffermans Persoonlijke verhalen 8 aug 2023, 09:04

Leestijd: 4 minuten

Stefanie: ‘Mijn kind heeft geen vriendjes’ 

Elke ouder wil niks liever dan dat haar kind gelukkig is, bijvoorbeeld door het hebben van vriendjes. Als dat niet zo is, is dat erg moeilijk. Stefanie weet er alles van.

“Het leek me altijd zo leuk als ik eenmaal kinderen zou hebben: vriendjes over de vloer. Gelach in de tuin, samen voetballen voor het huis, samen kletsen, samen spelletjes doen.

Mijn kind is altijd alleen

Zelf heb ik mooie herinneringen aan de vriendschappen in mijn jeugd. Ik speelde op het schoolplein met iedereen en na school had ik vaak wel een speelafspraak met iemand. Mijn moeder, die bijna altijd thuis was, vond het prima. Zij hield van die gezelligheid.

Praktisch ingesteld

Toen mijn huidige vriendin en ik een relatie kregen en het serieus bleek te worden, hadden we het al snel over kinderen. Wilden we dat allebei? En zo ja, hoe zouden we dat gaan aanpakken? Konden we een kind alles bieden wat het nodig had?

We zijn allebei heel praktisch ingesteld, dus in gesprek met elkaar wisten we allerlei creatieve manieren te verzinnen. We besloten dat we zouden proberen of ik zwanger kon worden met hulp van een spermadonor.

Rustig

Zwanger worden ging vrij snel en ook mijn zwangerschap verliep heel voorspoedig. Toen ons zoontje geboren was, bleek het een heel rustig jongetje te zijn. Hij sliep en dronk, en dronk en sliep. En heel af en toe gaf hij een huiltje, maar we konden vooral enorm van hem genieten.

Toen hij wat ouder werd, deden we veel samen met hem en dat ging eigenlijk altijd heel soepel. Hij was heel rustig en zoet, waar we ook naartoe gingen. Of we hem nu een boekje gaven of wat speelgoed, hij vermaakte zich wel.

Avontuur

Ik heb lang gedacht dat we het ideale kind gekregen hadden. Maar ik realiseerde me toen niet dat hier ook een keerzijde aan zat. Zodra hij naar de basisschool ging, begon – in mijn ogen dan – het grote avontuur. Leuk, dacht ik: nieuwe ervaringen, vriendjes, spelen.

Maar dat gebeurde allemaal helemaal niet. Op school deed hij netjes mee en gedroeg hij zich gehoorzaam, maar nooit zei hij uit zichzelf iets in de kring. Als ze buiten mochten spelen, zat hij in z’n eentje in de zandbak zandtaartjes te maken.

Afzondering

En zo bleef het ook de jaren daarna. Hij ging rustig zijn eigen gang, deed mee met de dingen die moesten, maar zocht verder geen aansluiting met klasgenoten. Sterker nog: hij zoekt liever de afzondering dan dat hij meedoet aan een potje voetbal of een ander spel op het schoolplein.

Elke keer als hij in een nieuwe groep zat en we hadden een gesprek op school, zei de juf of meester dat hij ‘gewoon introvert‘ was. Ik had al gemerkt dat ik het lastig vond om daarmee om te gaan, voor mijn vriendin is het meer herkenbaar. Maar zij heeft wel genoeg contacten en onderneemt van alles.

Alles geprobeerd

In de tussentijd hebben we ook een tweede kind gekregen, een dochter, en zij zit heel anders in elkaar. Zij speelt met jan en alleman, vermaakt zich in groepen, maakt ruzie met vriendinnetjes en maakt het ook weer goed, en speelt soms ook in haar eentje.

Met haar broertje speelt ze eigenlijk amper, want die is daar gewoon niet voor in. We hebben van alles geprobeerd: leeftijdgenootjes thuis uitnodigen, meegaan naar feestjes, hem op het schoolplein proberen te laten betrekken bij het spel van andere kinderen. Het heeft allemaal niets uitgehaald.

Mijn hart breekt

Ik zie inmiddels wel in dat ik het niet moet forceren. Hij is niet het kind zoals ik dat voor me had gezien, maar hij is gewoon zichzelf. Ik hoef hem niet te kneden naar mijn ideale plaatje. Zolang hij goed in zijn vel zit, is het prima. We krijgen nog geen signalen dat hij níet goed in zijn vel zou zitten.

Maar toch, elke keer als ik op het schoolplein kom, en ik zie hem daar op een bankje zitten wachten op mij, dan breekt mijn hart. Voelt hij zich nu eenzaam? Is hij misschien ongelukkig? Hij heeft toch contacten nodig? Zit hij wel echt goed in zijn vel? Hoe moet hij later zijn weg vinden als hij een opleiding volgt of een baan krijgt?

Obsessie

Ik probeer er niet continu mee bezig te zijn en ik forceer het dus niet bij hem, maar het houdt mij ondertussen wel enorm bezig. Inmiddels is het misschien zelfs een soort obsessie geworden. Ik wil gewoon per se dat hij een sociaal jongetje is dat lol heeft met vriendjes of vriendinnetjes.”

Iris (25): ‘Ik heb geen vriendinnen op het schoolplein’