Lisa van den Akker Persoonlijke verhalen 3 feb 2022, 13:58

Leestijd: 4 minuten

Geen alledaags gezin #4: ‘Ik krijg een flashback naar de 8-jarige Judith die met haar tafel tegen de muur is gezet’

Judith (39) schrijft iedere maand voor J/M ouders een column over haar, voor de buitenwereld normale, maar toch niet alledaagse gezin. Dat bestaat uit haarzelf, Vincent (43), zoon Joris (10) en dochter Lieve (2). Toen Joris vijf jaar was kregen Judith en Vincent te horen dat hij jeugdreuma heeft, op zijn achtste kwam daar de diagnose autisme bij. Judith zelf is gediagnostiseerd met ADHD. Ze vertelt over de moeilijke maar ook mooie kanten van hun gezin.

Column #4: problemen op school

“Joris heeft autisme en ik heb zelf ADHD en dat heeft, zo merken we, overlappende kenmerken. Zo hebben we beide:

• Weinig tot geen gevoel voor tijd, waardoor te laat komen geen uitzondering is.
• Moeite met plannen, vloeit voort uit geen tijdsgevoel hebben. Niet weten hoelang iets duurt en hoeveel tijd je daarvoor nodig hebt.
• Prikkelbaar/moeite met prikkelverwerking
• Sociaal onhandig moeite hebben met het opvangen van sociale signalen. Of onhandige opmerkingen maken.
• Snel afgeleid zijn of juist in een hyperfocus raken.
• Dromerig zijn, wel fysiek aanwezig maar in gedachte heel ergens anders kunnen zijn.

En zo zijn er nog veel meer kenmerken waarbij autisme en A(D)HD elkaar overlappen. En niet alle mensen met autisme en A(D)HD hebben dezelfde kenmerken, voor iedereen met een diagnose is het verschillend.

Rekenwerk afmaken

Ik herken veel van de “problemen” die Joris op school ervaart of heeft ervaren. Zo ook die ene keer, een aantal jaar geleden toen Joris nog in groep vier zat op een reguliere basisschool. Ik stond op het schoolplein te wachten en Joris zijn hele klas was al naar buiten was gekomen maar Joris niet. Een van zijn klasgenoten had al gezegd in het voorbijlopen dat Joris zijn rekenwerk nog moest afmaken. Nu hadden we al afspraken met de juf over het rekenen want door zijn reuma is Joris chronisch vermoeid. Zo’n dag in de klas kan dan extra energie van hem vragen. En omdat hij eigenlijk vrij makkelijk rekent hadden we afgesproken dat hij de helft van de lesstof zou maken. Daarmee zou hij de stof ook voldoende beheersen.

Dan maar naar binnen om te kijken waar hij blijft. Ik loop naar boven (Joris zijn school heeft twee etages) en zie inderdaad Joris nog in de klas zitten. De juf zegt: “Ja mama, Joris moet echt even zijn werk afmaken hij zat de hele ochtend te dromen.” Ik hoor irritatie in de stem van de juf en ik zie de paniek en de frustratie in Joris zijn ogen.

Flashback

Meteen krijg ik een flashback naar de 8-jarige Judith die met haar tafel tegen de muur is gezet, haar vriendjes spelen buiten maar zij moet haar taak afmaken, van verdriet en frustratie lukte dat voor geen meter. Waardoor ik altijd een boze meester of juf had die mij vervolgens met mijn werk maar op de gang zette.

NEE!, denk ik. Dat gaat niet gebeuren met mijn kind. Mij heeft het nooit een meter verder geholpen. Ik weet hoe hij zich voelt, en dit kan niet de bedoeling zijn van onderwijs. In de plaats van netjes buiten de klas wachten loop ik naar binnen en hurk naast Joris zijn tafeltje. Wat moet je nog maken? Vraag ik aan hem en ik negeer de juf even. Die geeft namelijk duidelijk aan dat het niet de bedoeling is dat ik hem stoor.

Joris laat zien dat hij nog vier rijtjes met sommen moet maken, ik pak zijn boek op en zijn potlood en zeg hardop zodat de juf het ook hoort dat we het mee naar huis nemen en dat het morgen af is. De juf sputtert nog enigszins tegen want het is niet de bedoeling dat hij het “schoolwerk” thuis gaat maken, dat doen de andere kinderen ook niet. “Maar de andere kinderen zitten nu ook niet meer in de klas toch?’, is mijn antwoord. ‘Morgenochtend half 9 heeft hij zijn boek weer mee en zijn de sommen af.’

Speciaal onderwijs

Thuis komt alle frustratie van die dag er uit. Joris is boos, verdrietig, teleurgesteld en vind zichzelf een enorme nul. Zijn zelfvertrouwen is al niet hoog en nablijven maakt dat het nog minder wordt. Het bevestigd alleen maar zijn negatieve zelfbeeld. Als we eenmaal rustig aan tafel zitten samen kijken we naar de sommen. En zoals ik al had verwacht is het eigenlijk een makkie voor hem en zijn we in tien minuten klaar met de sommen.

Nadat de aan het einde van groep vier de diagnose autisme werd gesteld en de juf van groep vijf aangaf dat het echt niet meer ging met Joris, is hij naar speciaal basisonderwijs gegaan. Hier zien we Joris weer opbloeien.”

Geen alledaags gezin #3: ‘Plukkend aan zijn vel zat hij daar in de zitzak op zijn kamer’