Redactie Ouders 5 mrt 2023, 07:07

Leestijd: 3 minuten

Regien: ‘Ik vind mijn kinderen een teleurstelling’

Regien droomde er altijd al van om een dochter te hebben. Lekker tutten, samen winkelen, ervaringen delen. Het was dan ook een teleurstelling toen beviel ze van haar eerste kind: een zoon, met wie ze slechts moeizaam overweg kon.

‘Toen Mats geboren werd, voelde ik een steek van teleurstelling. Maar het was de eerste, dus het kon nog goed komen, dacht ik. Toch stak het gevoel van desillusie af en toe de kop op. Temeer daar mijn zus drie maanden eerder wel een dochter had gekregen.

Teleurstelling

In vergelijking met mijn nichtje vond ik Mats zo saai. Je kon alles met hem doen, hij vond het allemaal best. Mijn nichtje was een pittig ding, zo eentje wilde ik ook. Mats kon helemaal van slag raken door haar drukke, luidruchtige gedrag en zette dan een enorme keel op. Daar ergerde ik me mateloos aan. Vreselijk, hij was toen nog niet eens 1 jaar! Eigenlijk moest hij toen al presteren.

Twee jaar na Mats werd Tess geboren. Ik had mijn buit binnen: eindelijk het meisje dat ik altijd al had gewild. En dat is ze nog steeds. Toch liep het ook bij haar anders dan ik had verwacht. Hoewel ze een heel pienter kind leek, bleek in groep 3 dat ze op school niet goed kon meekomen. Ze had problemen met rekenen en taal. Haar achterstand werd zo groot, dat ze groep 4 overdeed.

Frustraties

Bij haar komen mijn eigen frustraties naar boven. Ik had ook moeite met leren en werd daar op school soms mee gepest. Toen ik merkte dat Tess dezelfde problemen had, vond ik dat vooral jammer voor haar. Uit ervaring weet ik dat ze een rottijd heeft op school. Toch doet het af en toe pijn. Zoals laatst, toen ik hoorde dat ze voor haar rekentoetsen in groep 5 een ‘vette E’ had gescoord; een indicatie voor speciaal onderwijs. En vanmiddag oefende ik woordjes met haar. Schrijft ze: geborte, seerie, spurren.

Ik weet dat het niet moet, maar ik erger me daar heel erg aan en val soms onredelijk uit. Toch vind ik Tess geen dom kind. Of zou je dat als ouder niet zien? Hoe dan ook, bij Tess heb ik er alle vertrouwen in dat ze het later wel gaat redden, ze heeft zoveel andere kwaliteiten.

Machteloosheid

Bij Mats was dat basisvertrouwen er veel minder. Nog steeds erger ik me soms aan hem. Hij kan namelijk ontzettend zeuren en stopt niet als ik hem waarschuw. Op zulke momenten heb ik totaal geen grip op hem. Uit machteloosheid pak ik hem dan soms veel te ruw aan. Ik herinner me dat ik hem een keer zo hard in zijn nekvel heb gegrepen, dat zijn huid helemaal kapot was. Na zo’n incident voel ik me ontzettend schuldig, een ontaarde moeder.

Met mijn man Rob heb ik het er nooit over gehad dat ik me soms een beetje bekocht voelde. Wel praatten we over gedrag dat we niet zo zagen zitten. Maar blijkbaar is toegeven dat je teleurgesteld bent in het karakter van je kind toch nog steeds een taboe. Het kostte me al heel veel moeite om dat voor mezelf te erkennen. Gelukkig gaat het, nu hij ouder wordt, steeds beter tussen Mats en mij.

Misschien komt het nog goed

Ik heb een Gordon-opvoedcursus gevolgd, waar ik een aantal trucs leerde om beter met mijn kinderen om te kunnen gaan. Daardoor heb ik Mats leren waarderen en accepteren zoals hij is. Laatst kreeg ik een geweldig compliment: een vriendin vond het bewonderenswaardig dat ik Mats zo in zijn waarde laat. Komt het misschien toch nog allemaal goed!’

7 tips om een parentale burn-out als ouder te voorkomen of te genezen