Valéry de Voijs Persoonlijke verhalen 5 mei 2022, 10:32

Leestijd: 3 minuten

Anna (38) over haar favoriete kind: ‘Zij is anders dan de rest’

Je hebt soms van die dingen die je wél denkt, maar niet uitspreekt. Anna (38) heeft daar wel een voorbeeld van. Stiekem schaamt ze zich en ze vraagt zich af of meerdere ouders zich herkennen. Bij haar speelt het namelijk een grote rol.

“Ik houd van mijn kinderen evenveel, begrijp me niet verkeerd.”

Niet gepland, wel gewenst

“Ik was nog maar net negentien toen ik zwanger raakte van mijn eerste zoon. Niet gepland, wel gewenst zeg ik altijd maar. Ik had nog maar net verkering, maar wist gewoon dat m’n man de ware was. Daarna hebben we nog drie kinderen gekregen. M’n jongens zijn 19 en 17 en daarnaast heb ik twee dochters van van 14 en 9 jaar.

Voor mijn gevoel was ik helemaal nog niet klaar om moeder te worden. Ik had grote plannen en wilde studeren, maar toen ik eenmaal een positieve zwangerschapstest in mijn handen had wist ik dat ik moeder wilde zijn. Samen met mijn partner hebben we ons best gedaan en met vallen en opstaan creëerde we een mooi gezinnetje.

Mijn oudste drie kinderen lijken heel erg op mijn man. Niet alleen qua uiterlijk; ook qua innerlijk hebben ze veel van hem weg. Mijn man is docent scheikunde op een middelbare school en is gek op cijfers en wiskunde. Dat hebben mijn oudste kinderen van hem; daar moet je bij mij niet bij aankomen.

Het is dus geen verrassing dat mijn zonen en oudste dochter naar hun vader toe trekken. Ze zijn bijvoorbeeld competitief en kunnen helemaal opgaan in De Slimste Mens of andere bordspelletjes. Natuurlijk heb ik dat weleens lastig gevonden. Ik ben nooit gaan studeren en voel me soms minder intelligent. Dan kan ik niet meepraten over bepaalde onderwerpen. Mijn oudste zoon studeert momenteel wiskunde en mijn andere zoon is bijna klaar op het gymnasium.

Zij is anders dan de rest

Mijn jongste dochter trekt daarentegen heel erg naar mij toe. Ze is net als ik creatief en we hebben dezelfde humor, dat schept meteen een band. Van alle kinderen zoekt ze mij het meeste op. Ik geef teken- en schilderlessen in mijn atelier aan huis, en zij is de enige van mijn kinderen die daar interesse in heeft en tijdens de lessen aanschuift. Zij is anders dan de rest, net als ik een gevoelsmens, terwijl mijn andere kinderen heel rationeel zijn.

Ik merk dan ook dat zij mijn favoriet is. Ik houd van mijn kinderen evenveel, begrijp me niet verkeerd. Maar mijn band met haar is gewoon anders. Dat komt ook omdat ik me zo geliefd voel als ik bij haar ben. Met mijn andere kinderen loopt het gesprek vaak dood, we delen geen interesses, en ze reageren vaak bot. Dat heeft de dynamiek binnen het gezin wel veranderd. Ik ben bijvoorbeeld laatst een weekend samen met haar weggeweest. Een moeder-dochter tripje naar Disneyland. Mijn andere kinderen maken dan weleens opmerkingen dat ik haar voortrek. Stiekem is dat zo, maar als ik een voorstel doe om iets met mijn zoon te doen, heeft hij daar geen zin in. Natuurlijk voel ik me schuldig maar toch krijg ik het niet veranderd.”

Anoniem: ‘Ik vind mijn ene kind leuker dan mijn andere kind: maakt mij dat een slechte moeder?’