Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 2 jan 2022, 09:30

Leestijd: 6 minuten

Eva: ‘Mijn zoontje werd geboren in de week dat mijn moeder overleed’ (deel 1)

Eva: “Het is begin mei 2020, mijn ouders wonen op dit moment tijdelijk bij ons omdat ze druk bezig zijn met het bouwen van hun droomhuis. Mijn moeder wilde namelijk heel graag weer gaan samenwonen met haar zusje en hun partners. Ik heb mijn moeder al wel vaak gehoord over pijnklachten, maar nu ze bij ons in woont zie ik hoeveel pijn ze daadwerkelijk heeft. Ze ligt heel veel op bed en slikt veel pijnmedicatie. Ze loopt hiervoor al een tijd ziekenhuis in ziekenhuis uit, waar de pijn vandaan komt, lijken de artsen maar niet te ontdekken.

Ik een missed abortion, mijn moeder de diagnose kanker. Alweer…

Ik heb net te horen gekregen dat er in mijn buik een missed abortion heeft plaatsgevonden, als mijn moeder op haar patiëntendossier leest dat ze wordt doorgestuurd naar afdeling oncologie. Na een verleden met meerdere keren kanker gaan meteen alle alarmbellen rinkelen: dit is foute boel. Even later is de diagnose daar en die is hard. Dit keer zullen ze haar waarschijnlijk niet meer kunnen genezen, ze gaan wel proberen het proces af te remmen.

Ondertussen bouwen mijn man en mijn vader door aan het huis terwijl mijn moeder moet starten aan een zware chemotherapie. Als ik terugkijk op die periode ben ik heel blij dat mijn moeder hier woonde. Ik vind het fijn om van betekenis te kunnen zijn. Mijn twee kinderen rondom haar bed geven veel afleiding en maken haar aan het lachen. Heel dierbare herinneringen…

Uitbehandeld… iemand kan toch nog wel iets doen?!

Een paar maanden verder, een verhuizing, chemotherapieën, onderzoeken etc, ben ik zelf eindelijk weer zwanger van ons derde kindje. In de loop van mijn zwangerschap komen we erachter dat de chemotherapie voor mijn moeder niets meer uithaalt en dat ze deze behandeling gaan stoppen… Uitbehandeld… dat is zo iets raars, iets wat je niet wil accepteren. Er kan toch wel iemand nog iets doen?

Ik merk zelf dat ik, ook al wilde ik deze baby heel graag, niet bezig ben met de zwangerschap. Geen babykleertjes, geen kamertje, geen naam… Opeens is de 20 weken echo daar en beslis ik, terwijl we het ziekenhuis inlopen, dat ik wel wil weten ‘wat het wordt’. Dan kan ik het daar nog met m’n moeder over hebben, mocht ze de geboorte niet halen. Tijdens de echo moet ik alleen maar huilen. De gynaecoloog vertelt ons dat we een zoon krijgen en drukt mij nog op het hart dat ik wel een beetje moet proberen te genieten van deze zwangerschap.

Mijn moeder mocht mee naar de echo, om haar kleinzoon nog te kunnen zien

Bij de verloskundige zijn ze allemaal heel begripvol, ik mag ondanks alle strenge coronamaatregelen een keer samen met mijn moeder komen zodat ze de baby kan zien. Dit vonden we allebei fijn maar ook heel emotioneel.  Nu ik weet dat het een jongen is en mijn moeder en ik samen even goed naar zijn gezicht hebben kunnen kijken, hebben we samen nagedacht over zijn naam. Uiteindelijk heeft mijn moeder zijn naam bedacht.

Ik ben juf en zet me altijd 100 procent in op mijn werk, maar dit keer viel het me allemaal erg zwaar. Toen ik eenmaal met verlof mocht met 34 weken was ik dan ook erg opgelucht. Ik ben vanaf die dag iedere ochtend, nadat ik onze dochter naar school had gebracht, samen met onze zoon naar mijn ouders toe gereden. Mijn moeder lag vrijwel de hele dag op bed, ik was inmiddels hoogzwanger en lag uren per dag naast haar. Mijn zoontje rommelde om ons heen met speelgoed, fietste om het huis met zijn nieuwe fiets en speelde spelletjes op de iPad. 

Het ging niet meer, mijn moeder wilde euthanasie

Een aantal weken voor de uitgerekende datum besloot mijn moeder dat het zo niet langer ging. De kwaliteit van leven was zo snel verslechterd… Ze wilde zelf graag de regie in handen houden en daarom werd er een datum gekozen voor euthanasie. Ik was daar heel emotioneel onder, wij allemaal, maar had alle begrip voor haar keuze. Ze wilde niet dat het te dicht op de geboorte van onze zoon zou zitten, dus de planning was een paar weken na de uitgerekende datum. Genieten van de momenten, dat kon ze gelukkig echt nog heel goed.

De baby moest nu geboren worden, maar ik zag erg tegen de bevalling op

Ondertussen kwam mijn uitgerekende datum dichtbij. Ik weet niet waarom, maar ik werd er heel onrustig van, de baby moest geboren worden. Ik wilde graag zoveel mogelijk momenten samen met mijn moeder en de baby samen hebben. Bij mijn verloskundige praktijk waren ze heel begripvol en ze zeiden: ‘we gaan je helpen’. Er was op dat moment nog totaal geen teken van het begin van een bevalling, hij zat nog prima voorlopig. Na drie pogingen tot strippen hebben ze mij doorgestuurd naar het ziekenhuis. Iets compleet nieuws voor mij, want mijn andere twee bevallingen waren thuis. Ik zag ineens heel erg tegen de bevalling op. Waar ik de vorige twee keer helemaal voorbereid was geweest, thuis was en in het bijzijn van mijn moeder en haar twee zussen bevallen ben, zou dat nu alleen met mijn man in het ziekenhuis zijn…

In het ziekenhuis is een ballon geplaatst, ik mocht daarna even naar huis om te ‘slapen’. De volgende ochtend moest ik me alweer vroeg melden. Mijn zus was bij ons thuis om op te passen. In het ziekenhuis was ik heel nerveus, onrustig en niet op mijn gemak. Ik heb, voor ik weeënopwekkers toegediend kreeg, eerst een ruggenprik gekregen. Heel raar vond ik dat: een bevalling zonder pijn. Ondertussen heb ik via FaceTime met mijn moeder gebeld en af en toe een update gegeven. Mijn zus en mijn twee oudste kinderen waren inmiddels bij mijn ouders thuis. Op donderdagmiddag 17 juni is onze zoon Kas geboren.

Mijn moeder mocht hem als eerste vasthouden, een ontroerend moment

De hele verloskundige-afdeling in het ziekenhuis was op dit moment leeg. Ze hebben ons ruim een uur gewoon even gelaten in het ziekenhuis. Dit was, als ik er nu op terug kijk, heel erg fijn. Een moment waarop de wereld even stil staat en waar we echt hebben genoten van onze baby, van het moment. Toen ik eenmaal naar huis mocht, heb ik mijn kraamverzorgster gebeld. Zij was al eerder bij ons om te kramen en was op de hoogte van mijn situatie. In overleg met haar, zijn we eerst naar mijn ouders toe geweest. Ik wilde heel graag dat mijn moeder hem als eerste kon vasthouden. Mijn ouders wisten niet dat we zouden komen en waren zeer ontroerd toen wij aankwamen. Ik ben samen met Kas bij mijn moeder in bed gaan liggen en heb haar over de hele bevalling verteld.

Toen nam ik het nog voor lief maar nu een half jaar later weet ik wel dat er niemand op de wereld zo naar mij kon luisteren en echt oprecht geïnteresseerd was in mij zoals mijn moeder dat was. De volgende dag ben ik een dagje thuis gebleven met mijn gezin en onze kraamverzorgster. Ik vond het maar niks, ik wilde graag naar mijn ouders toe. Ik wilde ook geen visite, dit voelde niet goed.

Opeens belde mijn vader: het gaat niet goed met mama…

Onze kraamverzorgster was echt super, de dagen erna heb ik alle ruimte gekregen om naar mijn moeder toe te gaan. Met kinderen, zonder kinderen: alles was prima. Zolang ik maar wel op bed ging liggen en rustig aan deed.

Dinsdagochtend werd mijn man gebeld door mijn vader: ‘Wouter, het gaat niet goed met Jenny’. Ik hoor het mijn vader zeggen en het gevoel wat ik erbij krijg kan ik zo weer oproepen…”

Lees volgende week deel 2 van dit persoonlijke verhaal van Eva.

Esther: ‘Mijn beste vriendin werd ernstig ziek tijdens haar zwangerschap’