Valery de Voijs Persoonlijke verhalen 23 aug 2022, 09:42

Leestijd: 3 minuten

Esmée (29) reed haar eigen dochter aan: ‘Dat geluid vergeet je nooit meer’

Esmée (29) krijgt nog steeds kippenvel wanneer ze terugdenkt aan de dag waarop het ongeluk plaatsvond. Wanneer zij haar dochter even uit het oog verliest blijkt dat grote gevolgen te hebben.

“Wanneer er zoiets gebeurt staat je hele wereld stil. ‘s Nachts slaap ik niet en blijf ik terugdenken aan dat ene moment. De bekende ‘wat als’-vragen spoken dan steeds door mijn hoofd.”

Ik mocht geen fouten maken

“Ik was nog maar net twintig toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Niet zomaar een zwangerschap; ik was in verwachting van een tweeling. Gelukkig kende ik mijn partner sinds de basisschool en hadden we een fijne relatie samen. Ondanks dat we jong waren, wisten we meteen dat we samen een gezinnetje wilden.

Veel mensen in onze omgeving hadden commentaar. We zouden te jong zijn, we hadden geen goede basis, we zouden het financieel niet gaan redden… Dat soort opmerkingen kregen we regelmatig naar ons hoofd geslingerd. Maar we trokken ons er niets van aan. Wij wisten beter. Dit konden wij.

Toch kreeg ik al snel het gevoel dat we ons ‘extra’ moesten bewijzen. Ik had constant het idee dat ik alles goed moest doen, zodat ik aan de buitenwereld kon laten zien dat we goede ouders waren. Ik legde de lat onwijs hoog voor mezelf en werd heel perfectionistisch; ik mocht geen fouten maken. We gaven al het geld uit aan speelgoed, en leende zelfs geld van mijn ouders om de slaapkamer van de meiden opnieuw in te richten.

Een ongelukje zit in een klein hoekje

Ondanks mijn perfectionisme beging ik onlangs toch een grote fout. Zo mooi en zonnig als de dag begon, zo koud en grauw eindigde het. Het was vrijdag, laat in de middag. Ik had een leuke dag gehad op mijn werk. We hadden een nieuwe klant binnen gehaald en vierden de komst van twee nieuwe collega’s. Ik had een paar slokken wijn gedronken tijdens de borrel en ben mijn auto in gestapt.

Het was nogal druk onderweg en ik had zin om naar huis te gaan. Mijn man was al thuis en wachtte op mijn komst. We zouden namelijk die avond bij mijn schoonouders gaan eten. Een tikkeltje gehaast reed ik onze straat in. In mijn ooghoek zag ik wat kinderen uit de buurt op straat. Ik was meteen alert toen ik een springtouw en rennende kinderen zag.

Op het moment dat ik de bocht nam en de oprit wilde oprijden ging het heel snel. De zon stond laag en scheen recht in mijn gezicht. Tegelijkertijd rolde een bal tegen mijn linker voorwiel. Ik trapte meteen op de rem, maar kon het blonde hoofdje van mijn dochter niet ontwijken. Eén van mijn dochters was blijkbaar de garage uitgerend en achter haar bal aangehold. Dat doffe geluid vergeet je nooit meer.

Ik was verstijfd van angst toen ik mijn man uit de garage zag komen. De uitdrukking op zijn gezicht zal ik nooit meer vergeten. Zijn hele gezicht was wit weggetrokken en met open mond keek hij naar mijn voorwiel.  Die seconden leken eeuwig te duren. Het linkerbeen van mijn dochter lag open en ze krijste van de pijn. Nog voor ik durfde uit te stappen had mijn man haar opgetild en in zijn eigen auto gezet. Zonder iets te zeggen is hij naar het ziekenhuis gereden. Samen met mijn andere dochter ben ik achter hen aan gereden.

Haar been bleek op twee plekken gebroken te zijn, en haar elleboog was beurs van de schaafwonden. Toch hield mijn dochter zich sterk, en kwam ze met een lach op haar gezicht en een ijsje het ziekenhuis uit. Het ironische is dat ik altijd bang was om veroordeeld te worden door mijn omgeving. Na deze grote fout bleek mijn omgeving juist heel vergevingsgezind en ben ik de enige die het mezelf niet kan vergeven.”

Mirte: ‘Mijn dochter liep weg in een vreemde stad, ik ben nog nooit zo bang geweest’