Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 31 okt 2022, 11:07

Leestijd: 3 minuten

Else (35): ‘Ik heb de deur achter me dicht getrokken en ben van huis weggelopen’

Opvoeden is een zware taak en niet altijd leuk. Dit ondervond ook Else, die zo’n dieptepunt in de omgang met haar man en kinderen had bereikt, dat ze wegliep van huis: “Ik heb niemand gedag gezegd, de deur achter me dicht getrokken en ik ben weggelopen van huis.”

Else (35): “Het was weer zo’n ochtend… Twee kinderen die tegen elkaar en tegen ons schreeuwen. Ruzie maken om het minste of geringste. Elkaar zelfs fysiek aanvallen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Om een of ander Duplo-poppetje dat ze beiden willen hebben. En dan is er nog de jongste, die om elk klein dingetje moet huilen. De hele ochtend hobbelt hij al achter me aan, hangt aan mijn benen of wil alleen maar opgetild worden. Door mij.

Ik loop vervolgens alleen maar te snauwen tegen iedereen en voel me meer een soort schooljuf, ober en schoonmaker tegelijk, dan moeder of mezelf. Door dit soort dagen wordt het er in huis niet gezelliger op. Zo gaat het al een tijdje, maar deze nacht had ik ook nog eens heel slecht geslapen. En een drukke week achter de rug. Het huishouden wordt niet gedaan, want als ik het laat verslonzen, dan doet de rest al helemaal niets meer. De bergen schone én vuile was liggen opgestapeld door de hele bovenverdieping. Mijn werk vraagt om aandacht en dan heb ik ook nog een sociaal leven. Tenminste, dat denk ik. Ik weet even niet wanneer ik daar nog tijd voor moet vrijmaken namelijk. En de man is er ook nog, maar die ziet het ook allemaal even niet meer zitten.

Toen ben ik weggelopen van huis

En dat is waar het die ochtend fout ging. Meestal neemt de een de ander over als het te veel wordt. In zo’n geval gaat de een even met de kinderen naar de speeltuin of zo. Om de ander wat rust te gunnen. Maar dat gebeurde nu niet. Eigenlijk gebeurt dat al een hele tijd niet en het lijkt alsof niemand ziet ik wat ik nodig heb. Even rust aan mijn hoofd, even niets.

Ergens weet ik natuurlijk wel dat ik de enige ben die daar wat aan kan doen, maar op dat moment voelde dat niet zo. Het leek alsof mijn leven voor me bepaald werd. Ik kon niet eens alleen naar de wc wanneer ik dat wilde, want de jongste zette het dan op een krijsen en dat geluid kon ik er echt niet bij hebben.

Mijn emmertje was al aan het overstromen, maar ik bleef dweilen. Tot iemand de emmer omgooide, figuurlijk dan hè. Wat er echt gebeurde was dat er weer geschreeuwd werd en dat mijn man opeens tegen mij schreeuwde. Dat had hij nog nooit gedaan en ik schrok ervan. Zelfs zo erg dat ik mijn schoenen heb aangetrokken, mijn jas en tas heb gepakt en de deur uit ben gelopen. Ik trok de deur achter me dicht. Ik keek niet meer om, heb niemand gedag gezegd en ben zo weggelopen van huis. Niks voor mij, maar ik trok het niet meer. Het werd me allemaal te veel.

Me-time

Na een lange wandeling ben ik in mijn eentje koffie gaan drinken. Met taart erbij. Ik belde een vriendin op om mijn klaagzang te doen en dat luchtte op. Uiteindelijk ben ik weer naar huis gegaan waar alles op dat moment rustig was gelukkig. Samen met mijn man heb ik later een lang gesprek gevoerd over wat er nu precies misgaat. Normaal gesproken zijn we namelijk goed op elkaar ingespeeld.

We denken dat we beide wat meer tijd voor onszelf vrij moeten maken, dus nu plannen we dat elke zondag in voor de week erna. Verplicht me-time is het eigenlijk, wat een beetje gek lijkt misschien. Maar voor ons werkt het. Beide worden we er een leuker mens door en, vooral belangrijk: leukere ouders. Het effect daarvan zien we terug in onze kinderen, want ook zij gaan een stuk relaxter om met elkaar, en met ons.”

Astrid (39): ‘Mijn man is onverzorgd en ik schaam me ervoor’