Wilma Groothuis Persoonlijke verhalen 27 nov 2023, 08:38

Leestijd: 6 minuten

Ellen (37): ‘Mijn hele zwangerschap werd doodgezwegen door mijn ouders’

Waar Ellen altijd dacht dat ze onvruchtbaar was, werd ze op haar 35e plotseling zwanger. Met als gevolg dat haar vriend bij haar wegging, ze volledig bij haar strenggelovige ouders moest intrekken en haar zwangerschap als een schande werd gezien. En dat terwijl ze ondertussen aan het revalideren was van een auto-immuunziekte. “Ik voelde me heel erg alleen.”

“Voor ik zwanger werd, dat gebeurde eind 2021, had ik een relatie van ongeveer een jaar. Het was een hele fijne relatie, er mankeerde niks aan, hij was een leuke man. Ik was in die periode aan het revalideren van een auto-immuunziekte, waarbij er delen van mijn brein waren aangetast en ik in een rolstoel terechtkwam. Ik ging naar een speciaal revalidatiecentrum en uiteindelijk ging ik van een rolstoel naar een scootmobiel.

Onvruchtbaar

In 2019 was ik vier jaar samen met een andere man, toen hebben we een jaar lang geprobeerd om een kindje te krijgen. Het lukte niet en in het ziekenhuis hoorde ik dat ik niet op natuurlijke wijze zwanger kon worden. Er zouden dan allerlei toeters en bellen bij moeten komen en omdat ik niet een hele vurige kinderwens had, dachten we: laat maar dan. Het kwam toen dus op een laag pitje te staan, maar ik had er ook echt wel even verdriet om.

Doordat ik het Polycysteus-ovarium-syndroom (PCOS) heb (je hebt dan minder vaak of geen eisprong, red.), sloeg ik regelmatig menstruaties over. Eind 2021 hadden mijn partner en ik als cadeau een weekendje weg gekregen van zijn moeder en stiefvader. Ik was toen al een tijd niet ongesteld geworden, maar ik had dat weekend wel heel veel krampen. Ik dacht dat ik misschien een cyste op mijn eierstok had, want dat had ik eerder ook al eens gehad. Om hiervoor behandeld te worden, moest eerst uitgesloten worden dat ik niet zwanger was. Ik heb toen een test gehaald, puur voor de formaliteit.

Abortus

We kwamen op een maandag thuis en die dinsdag deed ik de test. Die was hartstikke positief, ik schrok me rot. Ik haalde snel meerdere testen, maar ze waren allemaal positief. Die dag vertelde ik het direct aan mijn vriend en hij raakte heel erg in paniek, hij zei direct dat ik een abortus moest ondergaan. Ik wilde liever eerst wat meer informatie verzamelen en alles even laten bezinken.

Ik belde een verloskundige bij ons in de buurt en twee dagen later kon ik een echo laten maken. Wat bleek: ik was al 9 weken zwanger. Ik vond het heel moeilijk om dat weg te laten halen. Ik gaf dat aan bij mijn vriend, maar ik merkte dat hij heel angstig en boos was. Hij wilde per se dat ik het weg liet halen, maar ik zocht juist een beetje begrip. Ik wilde er graag samen over nadenken, het is niet zomaar iets. Toch wilde ik ook niet iemand ongewild vader maken, wat het echt een duivels dilemma maakte.

Met de spullen op de stoep

Ik was ook nog aan het revalideren en ik had geen eigen woning, ik woonde deels bij mijn vriend en deels bij mijn ouders. Ik zat dus absoluut niet in de juiste fase in mijn leven om een kind te krijgen, maar aan de andere kant was ik ook geen 16 meer. Uiteindelijk kwam ik bij hulp bij ongeplande zwangerschappen terecht en had ik daar drie keer in de week contact met een maatschappelijk werkster. Ik besloot toen dat ik geen abortus wilde ondergaan, waarop mijn vriend mij met al mijn spullen op de stoep bij mijn ouders zette. Ik heb hem daarna nooit meer gezien.

Mijn ouders hebben mij in huis genomen, maar het was heel kil. Mijn ouders zijn strenggelovig, voor hen was mijn zwangerschap een schande, want ik had geen man en een kind hoort binnen het huwelijk. In plaats van met elkaar erover praten, werd er niks gezegd, mijn hele zwangerschap werd doodgezwegen. Ik had ook geen vriendinnen meer, die waren allemaal verdwenen.

Alleen voelen

Ik voelde me heel erg alleen tijdens mijn zwangerschap. De ‘normale’ dingen tijdens een zwangerschap, zoals samen erover praten, fantaseren over je toekomstige kindje of iemand die even aan je buik voelt, dat had ik allemaal niet. Uiteindelijk was er wel een oude vriendin met wie het contact weer verbeterde en deze rol wat meer op zich nam, dat was heel erg fijn.

Ik heb een minimum inkomen en via allerlei oproepen op Facebook verzamelde ik veel spullen. Maanden volgden waarin ik keihard revalideerde, mezelf uit de scootmobiel kreeg en de rollator plaats maakte voor een kinderwagen. Drie keer per week ging ik samen met mijn maatschappelijk werkster opzoek naar woonruimte. Op het nippertje lukte dat, ik kreeg een gelijkvloerse woning toegewezen vanwege mijn handicap. Samen met mijn ouders knapte ik de woning op.

Zwangerschapsvergiftiging

Toen ik in het laatste trimester net de babykleertjes had gewassen, de babykamer klaar had en ik dacht even bij te kunnen komen, ontwikkelde ik klachten van een zwangerschapsvergiftiging en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Mijn moeder deed toen plichtsgetrouw wel mijn was en af en toe kwam er iemand langs, maar dat was het dan ook.

Mijn vriendin zou bij de bevalling aanwezig zijn en de eerste week daarna ook bij mij in huis komen, alleen had ze net in die tijd corona en kon ze niet komen. Ik belde toen mijn moeder op en zei dat ik haar erbij wilde hebben. Ik wist namelijk dat ik door middel van een keizersnede ging bevallen en ik wilde dat mijn zoontje huid-op-huidcontact kon hebben met iemand anders dan een dokter.

De knop omgedraaid

Uiteindelijk is mijn moeder gekomen, nadat ik haar zowat had gedwongen en toen is mijn zoon Sander met 37 weken geboren. Dat heeft bij haar een knop omgedraaid en tijdens het eerste jaar zijn mijn ouders zich steeds meer gaan hechten aan hem. Inmiddels zijn ze erg gehecht aan hem en is hij elke dinsdag bij hen. Daar genieten ze ook gewoon heel erg van.

Ook met de andere oma, dus de moeder van mijn ex-partner, is het contact goed. Sander gaat om de maand een weekendje naar zijn oma en stiefopa toe. De zus van mijn ex is er dan ook vaak, zij is ook erg betrokken. Alleen met de vader van Sander is het contact er nog steeds niet. Ik hoorde wel dat hij aan mensen vertelt dat ik hem erin heb geluisd met mijn zwangerschap. Dat is absoluut niet het geval. Hij kan zich blijkbaar heel goed ergens voor afsluiten, dat kan ik als gevoelsmens niet begrijpen. Ik denk niet dat hij zich ooit nog gaat bedenken.

Huilbaby

Sander is ongeveer vier maanden lang een echte huilbaby geweest, zestien tot twintig uur per dag huilde hij. En dan niet gewoon huilen, maar echt krijsen. Uiteindelijk bleek hij koemelkallergie en eczeem te hebben, daarnaast had hij ook nog luchtwegproblemen en moest hij opgenomen worden in het ziekenhuis. Al die dingen gaan je niet in de koude kleren zitten, zeker als je het ook nog alleen moet doen. Ik doorloop nu een EMDR-traject om te verwerken wat er allemaal is gebeurd, want het heeft best een behoorlijke impact op mij gehad.

Ook heb ik hulp gevraagd van een gezinscoach, die mij helpt om dingen op papier te zetten. Inmiddels heb ik wel een goed vangnet om mij heen, dus dat is heel erg fijn. Sander gaat drie dagen in de week naar de opvang, waardoor ik de mogelijkheid heb om mijn therapie te intensiveren en weer naar de toekomst kan kijken. Sander is een vrolijk kind, altijd blij en avontuurlijk. Hij wil altijd graag dingen ontdekken, dat is heel leuk om te zien. Gelukkig kan ik na een hele vervelende periode weer positief naar de toekomst kijken. En dat is voor nu het belangrijkste.”

Denise: ‘Ik ben zwanger van de vierde, maar weet niet of ik het wel aan kan’