Valery de Voijs Persoonlijke verhalen 15 jan 2023, 11:38

Leestijd: 4 minuten

Eline (32): ‘Mijn kinderen hebben een betere band met hun opa dan met mij’

Kinderen en hun grootouders. Het lijkt soms een onlosmakelijke combinatie. Ook de kinderen van Eline (32) kunnen het goed vinden met hun opa en oma. Té goed, als je het Eline vraagt.

“Mijn man en ik runnen sinds negen jaar ons eigen restaurant. Zoals iedere horeca-ondernemer weet, is dat geen gemakkelijke klus. We zijn constant bezig met de zaak, en hebben tijdens corona ontzettend ons best moeten doen om te kunnen overleven. Daarnaast hebben er een aantal verdrietige omstandigheden plaatsgevonden, waaronder het overlijden van mijn schoonmoeder.”

Een hectische periode

“Het verdriet na het wegvallen van een familielid, financiële tegenvallers en stress op de werkvloer zorgden voor een hectische periode. Mijn partner en ik stonden letterlijk in een overlevingsstand. We vonden het dan ook belangrijk dat onze kinderen er niets van zouden merken, en we probeerden hen voldoende aandacht te geven. Toch was het moeilijk om én een gezin draaiende te houden, én een zaak te runnen, én ondertussen voor mijn schoonvader te zorgen.

Opa en oma bleken een enorme redding in die periode. Aangezien mijn ouders bij ons in de buurt woonden, vonden ze het geen probleem om vaak onverwacht op onze zonen te passen. Wanneer mijn partner en ik bezig waren in het restaurant, of zelfs weekendjes weg moesten voor een wijncursus, stonden mijn ouders altijd klaar.

Zelf vonden ze het heerlijk om voor mijn jongens te zorgen. ‘Ze houden me jong en actief’ zei mijn moeder vaak. Mijn man en ik waren allang blij dat ze er zo enthousiast over waren. Wanneer wij tot laat in het restaurant waren om af te sluiten en op te ruimen, bleef mijn opa wakker; soms wel tot drie uur ‘s nachts.

De ene teleurstelling na de andere

Na de drukke kerstdagen is ons restaurant even dicht geweest. Mijn partner en ik konden eindelijk even uitrusten en konden niet wachten om quality time met onze kinderen door te brengen. Al snel viel ik in de ene teleurstelling na de andere. Mijn jongste zoon kan nog maar net praten, maar de zinnen die hij uitspreekt gaan alleen maar over opa. De hele week leek ik er niet toe te doen; het was alsof alleen opa bestond.

Zo wilde ik hem een verhaaltje voorlezen, en pakte het boek waarvan ik dacht dat het zijn lievelingsboek was. Hij riep telkens dat hij het boek stom vond, en hij wilde graag het boek over de mol. Ik had geen idee waar hij het over had en heb mijn vader moeten bellen om te vragen welk boek hij bedoelde. Om onze zonen te verrassen wilde we hen meenemen naar het kabouterbos. ‘Daar zijn we al met opa geweest’, zei mijn oudste zoon tot onze teleurstelling.

Telkens als we de deur uitgingen, dachten mijn kids dat ze naar opa en oma gingen. Het resulteerde dan ook in enorme huilbuien wanneer we bij het verkeerslicht de andere kant op reden. Ook als we thuis bleven en met de auto’s speelden, mocht ik de helft van de auto’s niet eens aanraken. ‘Dat zijn opa’s auto’s’, schreeuwden ze.

Papa en mama stonden niet op de tekening

Ook het knutseluurtje eindigde in een teleurstelling. Beide jongens maakten prachtige tekeningen, aan talent was er geen gebrek. Maar op de vellen papier tekenden zij echter alleen zichzelf, met – hoe kan het ook anders: opa en oma. Wanneer ik vroeg waar papa en mama waren, kreeg ik geen antwoord.

Zo waren er nog tal van kleine dingen waaruit heel duidelijk bleek dat ze hechter waren met opa en oma. Tijdens de lunch vroeg ik bijvoorbeeld wat ze wilden eten. ‘Een feestboterham!’, riepen ze enthousiast. Ik hing vervolgens weer met oma aan de telefoon wat deze delicatesse betekende: ‘Een witte boterham met boter, pindakaas en hagelslag.’ Ook na het diner werd het pijnlijk duidelijk dat ik geen idee had wat mijn kinderen aten. ‘Wij willen magisch toetje’, riepen mijn kinderen. Ook dit keer werd opa gefacetimed, om te vragen wat een magisch toetje was. Het bleek om de Mona pudding te gaan.

Hoewel ik aan het begin van onze vrije week heel geïrriteerd reageerde op oma en opa’s populariteit, heb er inmiddels mijn les uit geleerd. Samen met mijn partner hebben we besloten om het restaurant vanaf het voorjaar een extra dag te sluiten. Ook zijn we bezig om extra personeel aan te nemen. Ik zou het namelijk ook fijn vinden om te weten wat het lievelingsboek van mijn zoon is.”

Nieuw onderzoek zegt: kinderen moeten meer tijd doorbrengen met hun opa en oma