Janneke Juffermans Mentale gezondheid 16 jun 2021, 11:25

Leestijd: 5 minuten

Marlies: mijn kind verdraagt de eetgeluiden van mijn man niet. Het is elke keer drama aan tafel

“Hoe en wanneer het precies is begonnen, weet ik niet. Wel dat ik me tijdens een vakantie in het buitenland realiseerde dat mijn jongste zoon zich steeds meer ging irriteren aan hoe de eetgeluiden van mijn man. En dat hij dat al een tijdje deed.

Mijn kind kan de eetgeluiden van mijn man niet verdragen

Ik moet toegeven, ik vind het ook geen feest om naar te kijken als mijn man zit te eten. Hij schuift zijn eten naar binnen als een dijkwerker, en vervolgens zie én hoor je die kaken malen. Als je erop gaat letten, valt het natuurlijk alleen maar meer op.

‘Eet eens normaal’

Aanvankelijk plaatste mijn zoon vooral geïrriteerde opmerkingen. “Eet eens normaal”, of: “Maak niet zoveel geluid alsjeblieft.” Ik ging er toen nog vanuit dat het een fase zou zijn.

Ze hadden elkaar de laatste tijd om verschillende redenen nogal in de haren gezeten. Dat was wel minder geworden, maar de stress was duidelijk nog niet verdwenen.

Discussie aan tafel

Maar het was helaas geen fase. Want ook toen het tussen hen weer wat beter ging, bleef de irritatie over de manier van eten van mijn man.

Steeds vaker kregen ze hier discussie over aan tafel. In plaats van even stil te staan bij de problemen die mijn zoon had met zijn manier van eten, ging mijn man (die er niet tegen kan om kritiek van wie dan ook te krijgen) zichzelf verdedigen.

Oren dicht

“Je moet er ook niet zo op letten”, zei hij dan. De reactie van mijn zoon tijdens dit soort discussies werd steeds feller. Begrijpelijk, want hij had dan niet het gevoel dat mijn man naar hem luisterde.

Langzamerhand ging mijn zoon zich aan tafel steeds meer gestrest gedragen. Hij reageerde woest als mijn man ging eten, hij rende weg van tafel, hij ging met zijn oren dicht zitten, moest huilen. Elke maaltijd weer voltrok zich een klein drama.

Koptelefoon

Niets hielp. Eerst dachten we dat het hem misschien zou afleiden als hij Duckjes mocht lezen tijdens het eten. Of als hij met een koptelefoon naar muziek zou luisteren.

Maar wat we ook probeerden, het maakte niet uit. Het ging niet alleen om het geluid, legde mijn zoon op een gegeven moment uit. Hij kon het ook niet verdragen om ernaar te kijken.

Misofonie

Het duurde een tijdje voordat we beseften: dit gaat niet zomaar over. Dit is geen fase, dit is blijvend. Voor de aversie tegen de eetgeluiden van mijn man, bestaat een naam: misofonie. Mensen die misofonie hebben, ervaren woede en walging als ze bepaalde geluiden horen. Vaak gaat het om eet- en smakgeluiden, maar bij sommige mensen ook om ademhaling of kuchen.

Als ik erover praatte met mensen, zeiden ze al snel: ‘Ja, dat vind ik ook zó vervelend als iemand zit te smakken.’ Of je zág aan de gezichten dat ze vonden dat mijn zoon zich aanstelde. En dat hij maar moest accepteren dat zijn vader zo at. Maar niemand snapte dat dit echt iets anders was dan ‘iets vervelend vinden’. Misofonie gaat daar ver overheen: het is een aandoening waar je niet zomaar vanaf komt. En zeker niet door te besluiten dat je ‘niet zo ingewikkeld moet doen’. Je voelt je juist eerder een mislukkeling als dat niet blijkt te lukken.

Obsessie

Misofonie de oorzaak van onverklaarbare driftbuien? (+3 tips om ermee om te gaan)

Op een gegeven moment was het een obsessie geworden. Voor mijn zoon, maar ook voor mijn man. En de maaltijden waren een drama geworden. Want zodra mijn zoon woedend reageerde als mijn man ging eten, reageerde ons middelste kind meteen: ‘Doe eens rustig, joh.’ En de oudste: ‘Ga jij nu niet ook nog moeilijk lopen doen.’ En ik ging daar dan weer overheen: ‘Alsjeblieft zeg, kan iedereen verder zijn mond houden? Het is zo al ingewikkeld genoeg.’ Altijd drama aan tafel, het was echt verschrikkelijk.

In het AMC in Amsterdam is een behandeling ontwikkeld voor mensen met misofonie, maar mijn zoon was daar te jong voor. We vonden wel een therapeut die een combinatie van therapieën aanbood voor mensen met misofonie. Zij durfde het aan met mijn zoon van 10.

Afspraken

“Hij is nog wel heel jong”, zei ze meteen aan het begin. Ze kon niets garanderen, maar ze hoopte wel dat de effecten minder heftig zouden zijn.

De therapie hielp mijn zoon wel een stukje verder: hij leerde om te accepteren dat er een probleem was en leerde om erover te praten. Zo kon hij met zijn vader afspraken maken over hoe ze het nu zouden aanpakken tijdens het eten: ze zouden voortaan om de beurt eten en als mijn man aan de beurt zou zijn, zou mijn zoon met zijn oren dicht een andere kant op kijken. Ook mocht mijn man niet meer praten tijdens het eten.

Over ging het niet. Ik had daar enorm op gehoopt, maar helaas bleef hij er last van houden. Het effect was dankzij de therapie wel minder heftig geworden. Mijn zoon werd aan tafel niet meer zo furieus als eerst, maar zat nu rustig af te wachten als mijn man aan het eten was.

Behelpen

Inmiddels is de situatie nog steeds lastig. Onder het eten is het altijd behelpen, maar zo lang mijn man zich aan de afspraken houdt, blijft het in elk geval rustig aan tafel. Soms maakt mijn man de fout om, zonder erbij na te denken, toch te gaan praten als hij aan het eten is. Dan ontploft mijn zoon meteen en loopt hij woedend weg van tafel.

Ik vind het ongemakkelijk en triest dat de situatie zo is. Vaak lijkt het alsof het normaal is, zo gewend zijn we eraan geraakt. Maar soms zitten we met z’n allen aan tafel en dringt het tot me door hoeveel spanning er hierdoor in de lucht hangt. Dan kan ik wel janken.”

https://www.jmouders.nl/poeppoli-niet-expres-in-hun-broek-poepen/