Redactie Gezin 19 jun 2018, 12:56

Leestijd: 3 minuten

Dochter de baas

Dat veel pubers graag bepalen, dwars zijn en een sterke eigen mening hebben is een algemeen feit en hoort erbij, maar dat moet natuurlijk wel binnen de perken blijven. Dat betekent bijvoorbeeld dat niet alle andere gezinsleden lijden onder het gedrag van één puber in huis. 
Je geeft aan dat jullie al contact hebben gehad met een gezinspsycholoog. Aan het slagen van zo’n interventie zitten een paar belangrijke voorwaarden: jullie dochter moet enigszins gemotiveerd zijn om mee te werken én de ouders moeten de besproken aanpak gezamenlijk en op één lijn uitvoeren. 
Ik ben bang dat beide voorwaarden niet (helemaal) gelukt zijn. Ik begrijp de houding van je man best: waarschijnlijk is hij een beetje bang voor haar en vooral voor de gevolgen van streng zijn. Bang dat het een hel wordt in huis en helemaal niet meer leefbaar zal zijn. Hij kiest nu eigenlijk voor de korte-termijnoplossing: naar haar pijpen dansen en dus rust.

Waarschijnlijk is het jullie al verteld, maar ik wil jou en vooral je man toch even vertellen hoe het werkt bij kinderen.
Als ouders voor (jonge) kinderen niet eenduidig en heel duidelijk en consequent basisregels vaststellen in huis, gaan veel kinderen (onbewust) letterlijk en figuurlijk schreeuwen om deze grenzen. Ze gaan brutaal, agressief of heel dominant gedrag vertonen waarmee ze eigenlijk willen zeggen: stel die grens want als je het niet doet ga ik net zolang door tot je hem stelt. 
Ze zijn op zoek naar de grenzen in de opvoeding, willen weten waar ze aantoe zijn. Kinderen (en zeker types als jullie dochter) hebben afspraken, duidelijke grenzen en consequenties nodig. Dat geeft rust en houvast en het maakt je als ouder betrouwbaar. Kinderen worden er blij van en gaan beter luisteren. 
Ik realiseer me dat jij dit waarschijnlijk al best ziet – je doet het al, zeg je – maar voor het slagen in huis zal je man ook mee moeten doen. Blijf jij hoe dan ook doen wat je doet, want als jij het ook los laat, verergert het waarschijnlijk alleen nog maar.

Naast dit alles een paar belangrijke dingen:

• Probeer ook de leuke kanten van je dochter te blijven zien én te benadrukken
• Het helpt vaak om regelmatig iets samen met haar te doen. Iets waar je allebei blij van wordt, een gezamenlijke passie. Dat geldt ook voor je man! Dat is soms even zoeken, maar moet lukken. Op deze ouder-kindmomenten zie je vaak weer wat leuke kanten en het geeft soms ook ingangen voor een gesprek.
• Laat je dochter meedenken over afspraken en consequenties bij het niet nakomen. Dat geeft haar controle en het gevoel dat ze meetelt. Als ouder bepaal jij natuurlijk de speelruimte maar daarbinnen mag ze meedenken en geef je haar ook wat ruimte. 
• Probeer je eigen emotie – hoe moeilijk ook – onder controle te houden in discussies met je dochter en naar aanleiding van haar gedrag. Laat je niet verleiden tot steeds maar verdedigen en argumenten aanvoeren. Blijf bij wat je gezegd hebt en benoem dit ook. Einde gesprek.
• Probeer naast straffen te werken met privileges: als ze laat zien dat ze zich aan afspraken kan houden, komt er wat meer ruimte of een ‘beloning’: iets later naar bed, haar lievelingseten, et cetera. 
• Zorg ook voor voldoende oplaadmomenten voor jullie en de andere kinderen. Als dat lukt met het hele gezin, maar ook los van elkaar en één op één. Want zo’n dwarse puber in huis, valt niet mee. Dat vreet energie en die batterij moet ook weer opgeladen worden bij iedereen.