Laura Saija Persoonlijke verhalen 24 mrt 2024, 11:03

Leestijd: 3 minuten

Joanne heeft na vijftien jaar nog steeds spijt van haar derde kind: ‘Heeft mij bijna de das omgedaan’

Joanne raakte op 25-jarige leeftijd ongepland zwanger van haar derde kind. Op dat moment wilde ze eigenlijk al geen derde, maar een kind laten weghalen vond ze ook geen optie.

“Met twee kinderen onder de drie jaar had ik mijn handen vol. Ik was destijds 25 jaar en vond het best heftig met twee kleine jongens. Ik had totaal geen sociaal leven meer en was alleen nog maar bezig met de kinderen.

Spijt van derde kind

Mijn man was het ermee eens dat ik het ontzettend druk had, want hij was veel aan het werk op zijn zaak. Ik stond er dus voornamelijk alleen voor. Dat we het bij twee kinderen hielden vond hij daarom ook helemaal prima.

Hij kon lekker door met zijn werk en ik kon groeien in de rol van het moederschap, wat uiteindelijk steeds makkelijker zou worden. Ik liet meteen een spiraal zetten zodra dat kon.

Spiraal

Een paar weken nadat ik mijn spiraal erin zat, begon ik me vreemd te voelen. Mijn borsten waren opgezet en ik was misselijk. ‘Het zal toch niet?’, dacht ik nog. Maar ik vertrouwde erop dat mijn spiraal zijn werk deed.

Weer een aantal weken later deed ik toch een zwangerschapstest en de uitslag loog er niet om. Ik bleek hartstikke zwanger. Meteen maakte ik een afspraak met de verloskundige voor een termijnecho.

Hoe ging ik dat doen?

Wat bleek? Ik was al twaalf weken zwanger. Mijn spiraal was helemaal verzakt en deed zijn werk niet. In eerste instantie baalde ik enorm. Ik had het al zo zwaar, hoe ging ik dat doen met een derde?

Samen met mijn man besprak ik de opties en een kind weg laten halen met twaalf weken was voor ons allebei geen optie. Er zaten al handen en voeten aan. De hele zwangerschap baalde ik nog wel. Ik had het ontzettend zwaar, vooral met twee kleine jongens die rondliepen.

Geen hulp

Toen mijn derde zoon er eindelijk was, zat ik de eerste weken op een roze wolk. Na de kraamtijd donderde ik daar meteen weer vanaf, want het was ontzettend veel werk. Een peuter van drie, een dreumes van anderhalf en een baby.

Ik raakte nog meer in een isolement dan dat ik al zat. Ik had het de eerste jaren ontzettend zwaar en kreeg weinig hulp. Niet dat ik hulp verwachtte, want het waren natuurlijk mijn eigen kinderen en we hadden dit zelf gedaan. Maar toch zou af en toe een spontane oppas fijn zijn geweest. Ik voelde me erg eenzaam.

Geen me-time

Toen mijn jongens alle drie naar school gingen, had ik eindelijk het gevoel dat ik kon bijkomen. Al had ik het alsnog druk met zwemlessen, sport en speelafspraakjes. Ik merkte dat ik de jaren daarvoor echt op mijn laatste benen had gelopen met de drie kleine kinderen.

Ik kon niet ontspannen en voelde me alsof ik mezelf al die tijd verwaarloosd had. Ik had zoveel behoefte aan me-time, maar had het voor mijn gevoel nog steeds niet. Inmiddels is mijn jongste zoon vijftien en zijn de oudste twee zeventien en achttien.

Liever twee kinderen

Nog steeds heb ik mijn handen vol aan de jongens. Ook al zijn ze op een leeftijd dat ze zichzelf kunnen redden. Natuurlijk heb ik mijn handen meer vrij, mijn man en ik konden laatst zelfs samen op vakantie, maar toch.

Een derde kind heeft mij echt bijna de das omgedaan en ik ben er nooit bovenop gekomen. Ik hou ontzettend veel van alle drie mijn kinderen en zou ze natuurlijk voor geen goud willen missen. Maar zelfs nu had ik nog steeds liever gehad dat het er twee waren. Ik kan mijn aandacht niet goed verdelen.”

‘Een derde kind kun je er nog wel bij hebben’ zeggen ze, maar klopt dat wel?