Redactie Persoonlijke verhalen 22 jun 2018, 12:49

Leestijd: 4 minuten

De onzichtbare kant van ADHD en ODD

Als mensen horen dat onze oudste ADHD en ODD heeft, weten ze mij vaak te vinden voor advies of als klankbord. Dat vind ik fijn, omdat ik geloof dat iedereen daar beter van wordt. Het is ook de hoofdreden dat ik voor J/M voor Ouders ben gaan bloggen over dit onderwerp.

Raad en herkenning zijn onmisbaar wanneer je als ouder met je handen in je haar zit, omdat je bij god niet weet waarom je kind zo dwars en opstandig doet. En ook als je dit wel weet, is het prettig om je verhaal kwijt te kunnen zonder direct te horen dat het zo erg toch niet zal zijn?

Hij doet toch leuk mee?

Mensen die niet dagelijks te maken hebben met kinderen met een gedragsstoornis kunnen zich simpelweg niet voorstellen wat voor impact dit heeft op je gezin, je relatie, nou ja, je hele leven. 'Maar hij doet toch heel leuk mee?' Ja, dat doet hij ook. Nu wel. Dat we twee uur tegen hem aan hebben moeten praten, voordat hij meeging, dat hebben jullie niet gezien. En over de autorit van een uur zullen we het maar helemaal niet hebben. We leven in het nu en we zijn oprecht blij dat het gelukt is hem zover te krijgen mee te gaan. Dat hij zichzelf de kans geeft te ervaren dat iets wat stom lijkt, niet altijd stom hoeft te zijn. Straks, in de auto terug naar huis, komt de tegenreactie, de rebound op alle prikkels die hij nu ervaart. De ontlading van alle opgebouwde spanning. Dan stuitert hij alle kanten op, van laag naar hoog en weer terug. En daar waar een kind zonder ADHD en ODD bij thuiskomst direct kan gaan slapen, zal onze oudste eerst moeten unwinden. Ongeacht het tijdstip. Het één gaat simpelweg niet zonder het ander.

Overal en altijd te veel prikkels

'Waarom zoek je dan al die prikkels op?' kan je je afvragen. Het antwoord is dat er voor onze oudste altijd en overal te veel prikkels zijn. En dan heb ik het niet over een logeerpartijtje of een kinderfeestje, waarvan – laten we eerlijk zijn – de meeste kinderen en ouders overprikkeld raken. Nee, dan heb ik het over het feit dat nieuwe dingen altijd eng of op z´n minst spannend zullen blijven. Dat verkouden klasgenoten die hun neus ophalen nou eenmaal bij de winter horen en een zusje of broertje niet geruisloos kan eten. En tenzij je onder een steen gaat liggen, zullen er altijd mensen zijn met wie je van mening verschilt of waarvan je het gevoel hebt dat ze je uitdagen.

Wij vragen ons wel eens af of we onze Randstand Vinex moeten verruilen voor een meer rustige leefomgeving. Ik geloof oprecht dat meer (groene) ruimte, een positieve uitwerking heeft op een ieders innerlijke rust en dus al helemaal op dat van een kind bij wie prikkels extra hard binnenkomen. Onze conclusie is elke keer weer dat ook daar kinderen verkouden zijn en meningen zullen verschillen. En met de Haagse mentaliteit waarmee onze oudste inmiddels is opgegroeid, kan het nog wel eens flink tegenvallen in een Fries of Zeeuwse gemeente.

Het gaat dus eigenlijk heel goed met hem?

Daarnaast is hij inmiddels elf jaar. In combinatie met eerdere coaching, een geborgen leefomgeving en medicatie om zijn schoolperiode te overbruggen, zien we dat hij stukken beter in zijn vel zit dan drie jaar geleden. Frustratie is er wel, maar van kortere duur. Angst voor het onbekende en verontwaardiging over ogenschijnlijk onrecht is steeds beter bespreekbaar. En sinds vorige maand is zijn kamer een fijne plek waar hij zich terug kan trekken. 'Het gaat heel goed met hem,' is tegenwoordig dan ook mijn antwoord op de vraag hoe het met hem is. Tegelijkertijd geeft ditzelfde antwoord mij het gevoel, mijzelf als ouder te kort te doen. Waarom? Omdat ik voortdurend op code oranje sta. Soms zak ik even af naar geel, maar groen zal het nooit meer worden. Want ik weet dat de emmer bij onze oudste heel snel tot het randje zit. En dat hij dus heel makkelijk kan overstromen. Niet alleen omdat de kraan te lang openstaat, maar ook omdat iets of iemand er tegenaan kan botsen. En waterpret is leuk, maar moet niet te lang duren.

Een constante staat van alertheid is redelijk vermoeiend, kan ik je vertellen. En wellicht in de ogen van een buitenstaander nogal overbodig en op z'n minst overbezorgd. Het gaat toch goed met hem?

En dat is nou precies wat ik bedoel.