Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Gisteren, 09:04

Leestijd: 3 minuten

David (45): ‘Mijn vriendin wil mij wel, maar mijn vier kinderen niet’

David is dol op zijn kinderen én op zijn nieuwe vriendin. Maar die twee werelden botsen keihard. “Zodra ze hun stemmetjes hoort, draait haar humeur om.”

“Twee jaar geleden ging ik na een huwelijk van vijftien jaar uit elkaar met mijn ex. Ik zorg de helft van de tijd voor onze vier kinderen: drie jongens van 13, 11 en 8 en een meisje van 6. Ik ben stapelgek op ze. Het zijn heerlijke kinderen, ze zijn mijn alles.

Samen naar de speeltuin

Sinds een aantal maanden heb ik een relatie met Jeanine. We ontmoetten elkaar via vrienden. En eerlijk? Het klikte meteen. Ze is mooi, slim, grappig en volwassen. Na een paar dates was ik verkocht. Na een paar maanden stelde ik haar voorzichtig voor aan de kinderen. Niet officieel, gewoon even samen naar de speeltuin. En ik merkte het direct: zij had er totaal geen zin in.

Betrokken vader

Jeanine heeft geen kinderen en die heeft ze ook nooit gewild. Ze zegt dat eerlijk en daar heb ik respect voor. Maar ik dacht dat ze het misschien wél zou kunnen waarderen dat ik een betrokken vader ben. Iemand die kookt, knutselt, naar voetbalwedstrijden rijdt en voorleest bij bedtijd. Dat beeld had ze ook in het begin: ‘Wat leuk dat jij zo’n vader bent!’ zei ze. Tot ze ze écht meemaakte. De eerste keer dat de kinderen bij mij waren terwijl zij bleef slapen, veranderde er iets. De jongens stormden ’s ochtends enthousiast de woonkamer in. Mijn dochter kroop bij me op schoot. En Jeanine? Die zat met een gezicht als drie dagen onweer aan haar koffie.

Niet mijn ding 

Na die dag zei ze: ‘David, ik vind jouw kinderen echt druk. Het is gewoon niet mijn ding.’ Ik lachte het weg en dacht dat ze gewoon even moest wennen. Maar nu zijn we drie maanden verder en het wordt alleen maar erger. Ze trekt zich terug als ze er zijn. Zucht als er speelgoed op de grond ligt. Rolt met haar ogen als ik een kind troost omdat hij z’n teen heeft gestoten. Vorige week zei ze: ‘Misschien moet jij ze gewoon niet in huis hebben als ik er ook ben.’ Mijn hart brak. Hoe kun je iemand leuk vinden, maar z’n kinderen niet? Dat is toch één pakket? Ik wil niet kiezen. En toch voelt het alsof ik dat straks moet.

Misschien toch niet mijn toekomst

Ik begrijp haar ergens wel. Ze heeft nooit moeder willen zijn en ineens heeft ze vier kinderen bij haar op de bank zitten die om aandacht vragen. Maar dit zijn wel míjn kinderen. Zij zijn mijn leven. Als je daar niets mee kunt, dan ben je misschien toch niet mijn toekomst. Ik houd van Jeanine, echt, maar ik houd nog meer van mijn kinderen. En misschien is dat uiteindelijk genoeg reden om haar weer los te laten. De tijd zal het leren.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Had ik maar nooit… ‘Mijn zoon zo laten vallen toen ik een nieuwe liefde kreeg’