Redactie Columns 1 mrt 2025, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Dagboek van een gescheiden moeder: ‘Hoe leg je je kind uit dat liefde soms niet genoeg is?’

Hoe pak je dat aan, scheiden met een gezin? In Dagboek van een gescheiden moeder deelt Sara (36) wekelijks haar rauwe ervaringen, twijfels en kleine overwinningen. Dit terwijl ze haar weg vindt in co-ouderschap en alles wat daarbij komt kijken. Want een relatie beëindigen is één ding, maar samen ouders blijven? Dat is misschien wel de grootste uitdaging van allemaal. 

Vandaag: de kogel is door de kerk. 

“Het voelt alsof we hier al tijden naartoe werken – een breuk die even doordacht als onvermijdelijk is. En ergens is dat ook zo. Jarenlang hebben we alles geprobeerd, aan iedere knop gedraaid in de hoop iets te herstellen. Nachtenlange gesprekken, intensieve relatietherapie, het werkte niet. 

Want hoe dieper we doken, hoe duidelijker het werd: het ouderschap heeft ons allebei veranderd. We kijken anders en in verschillende richtingen naar het leven. De puzzel past niet meer. En dus zijn we de afgelopen maanden langzaam naar dit moment toegegroeid. 

Eigen tempo 

Steeds vaker apart slapen. Geen fysiek contact meer. Minder dingen ondernemen als gezin. Bewust af en toe wat afstand nemen. Babysteps, zodat onze zoon (7) in zijn eigen tempo kon wennen aan dat papa en mama niet meer samen zijn. 

En toch, op het moment dat we het hardop uitspreken terwijl we met z’n drieën op de bank zitten (‘Papa gaat nu officieel bij opa en oma wonen’) voelt het alsof de grond onder mijn voeten verdwijnt. Alsof ik in één klap de titel slechtste moeder ter wereld krijg en mijn hart in duizend stukjes breekt. 

‘Waarom?’, vraagt hij. Simpel en direct, zoals alleen hij dat kan. 

‘Soms lopen dingen zo’

Ik verstijf. Hoe leg je in kindertaal uit dat je zielsveel van iemand houdt en jarenlang alles hebt gegeven, maar dat liefde soms niet genoeg is? Dat het niet gaat om ruzie of boosheid, maar om iets wat kapot is en niet meer te lijmen valt? ‘Soms lopen dingen zo, liefje’, zeg ik uiteindelijk. ‘We deden het al een tijdje zo, toch? Papa en mama sliepen al vaak apart.’ Hij knikt, maar zijn ogen blijven vragen stellen. Toch laat hij het erbij. Voor nu. 

Een paar dagen later, terwijl we samen in de keuken staan, komt het besef ineens bij hem binnen. ‘Mama’, zegt hij. ‘Ik snap het nu. Papa heeft nog wel een plekje in jouw hart, maar een ánder plekje.’

‘Ja, schat. Dat is precies hoe het zit.’

Achtbaan aan emoties 

Wat hij in een paar woorden weet te vatten, is iets waar ik maanden, misschien wel jaren over heb gedaan om te begrijpen. Het is geen falen, het is geen verlies. Het is een verschuiving van liefde. Nu is het aan ons om onze zoon op de best mogelijke manier mee te nemen in deze nieuwe werkelijkheid. 

En ergens, tussen de kinderlijke blik van mijn zoon en die simpele waarheid, voel ik voor het eerst wat rust in deze maandenlange achtbaan aan emoties. Misschien komt het toch nog allemaal goed.”

Scheiden of bij elkaar blijven voor de kinderen? Stiefexpert geeft advies